Alle inzendingen over Zandloper

Dank zand, dat je me wilt dragen mijn voeten voelen een behagen in je zachtheid, Wind in mijn rug, je steunt me als werd ik opgetild, vooruitgeduwd, Zandlopers, als kwamen jullie uit het niets..…

beloond moeten voor het geoefend geduld als meeuwen schreeuwend vertroebelen zij drammend de dreunende boodschap die met wijsheid gesproken ons om volhouden vraagt opdat op de loer liggend met giftige harpoenen als druipende tanden die ons bijten moeten het virus naast het lachen vooral het leven vergaat voordat wij dat verliezen in de zandloper…

De sleutel tot een nieuw begin ligt veilig opgeborgen De zandloper loopt de uren door tot aan de dag van morgen Tijd en ruimte gevlochten ineen spoeden zich door eeuwige paden Kosmisch gezien het rijk alleen grenzeloos vlecht het zijn draden Waar de aarde tolt zijn eigen baan de zon schijnt jaargetijden Dag en nacht, zon en maan…

In de zandloper verloopt het zand in de richting van de hand hem plaatst, we kunnen hem blijven draaien , niet de ons aangemeten tijd. Mijn kleren van herinnering verbleken aan de waslijn van de tijdse wind, in dat prisma zie ik alle kleuren breken opstandig en berouw voor dit ongebluste kind.…

in de zandloper verloopt het zand in de richting van de hand hem plaatst, we kunnen hem blijven draaien, niet de ons aangemeten tijd. mijn kleren van herinnering verbleken aan de waslijn van eigentijdse wind, in dat prisma zie ik alle kleuren breken in het kristal van het ongebluste kind.…

Ik koester de zandloper van vadertje tijd en tel iedere zandkorrel die mij door de woestijn geleid. Want de tijd van voordien voert mij op weg naar een afscheid die onvermijdelijke voortgang die een toekomst voorbereidt.…

Wij leven ieder ons eenzaam leven, in gedachten samen maar toch steeds weer alleen terwijl de dagen zich rijgen als trieste kralen aan een breekbaar koord tikt de trage zandloper van de tijd: langzaam, stil en bijna sereen als Eros vleugels ons steeds harder raken, wachten wij onverstoord op de warme dagen van de zomer, de koude winter dreef…

(Zandloper) Als een klein vlak Land dat saai Blank kleurt Als Yell Roept: 'Word Als wij', sterft Kleur, wordt het doods. (Rondeel) Gelukkig is ze multicultureel, de knappe ex-staatssecretaris. Hoewel het soms ook een bezwaar is, gelukkig is ze multicultureel. Daarbij doortastend, slim en weetikveel.…

gewetensnood zeker het wordt minder kil vandaag, dus vertaal wat men drijft, een zandloper…

Het oude jaar torst een zandloper met vlijt, die iedere laatste korrel telt op het ritme van de wind. Het vooruitzien naar de nieuwe tijd verliest even elke lust met het leven welgezind. De tijd vliegt. Maar wat niet liegt dat is de tijd.…

(Een naamdicht -tweevoudig zelfs) H OL LEED: ER zit . E en man vast ..... I n de ...... N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

Peutertje speelt met zandlopers wankel loopt ze de wereld in. Vrouw nadert haar naam roepend; dochtertje, dochtertje!! Een verbintenis lijkt zich wederom te herstellen. bliksem doorkruist. Onverwachte verstoring; Laat de vrouw grond smakkend naar adem happen. Kinderen gillen dochtertje brult.…

op de keelkroppen bloot en baarvoets sta je dan daar waar de mens niet gaan kan het snijdt er de wind als metaal de velden van ‘t gemoed onmeetbaar bar doorkliefd met verroeste heipaal het afgebroken refrein hangt er aan de nagels als je geluk hebt vind je het ongeluk het bloed veranderd, verdikt in kleur de huid geschaafd in de zandloper…

blauwe ogen peilen de ijskleurige diepte van gezandstraald, gouden waddenzand, Oerol klinken onbekende kreten, wulp, griet, zandloper, briljant schuivend en driftig pikkend in scherp geslepen korrels strand zilt klinkt de zouten wadstem, schuchter streelt de noordenwind de wuivende halmen, knipogend naar kleine pleviertjes, met hun tere…

In de zandloper loopt het zand in de richting van de hand die hem plaatst. we kunnen hem blijven draaien, hij breidt niet uit, de ons aangemeten tijd. de kleren van herinneringen verbleken aan de waslijn van de eigentijdse wind, in dat prisma zie ik alle kleuren breken, berouwvol voor elk berouwvol kind.…

Gespleten schilder die de kogel koestert Vergulde pil tegen waanstemmen Het fortuin rinkelt op zijn kist Erfenis en naam in het uitstalraam Zoals een zelfportret met brandende baard De tollende lichtkrans, het zwart uitgespaard Het doek verraadt jouw dolle tinten De kwetsbare schets Hoe je het wit ontredderd vult Opgejut door een zandloper…

Ik sluit het gordijn, draai de zandloper terug rust voor het krieken nog even hier rug aan rug. Met dat ene lied in mijn mond wat de hemel zond buiten is 't kouder dan gisteren in deze ochtendstond.…

Nu het najaar zich vernauwt tot in de zandloper van de kilte en verbale duisternis, rukt de kettingwind aan de lage tonen van de maanden als een roofdier zonder hol. Te wonen in voetsporen van de herfstviolen en hun muziek spint draden in een zilver mozaïek tot de stilte zich weer boven ons sluit.…

Nu het najaar zich aandient vernauwt de wereld zich door de hals van een zandloper van stilte trage voorloper van de schemering, de losgebroken kettingwind rukt aan de lage tonen van de maanden als ijsberend roofdier zonder hol.…

nog zo dartelen je blonde haren weerkaatsen het zonlicht geven dat gouden randje aan iedere dag het gefluit van de vogels wordt monotoon alleen bij het horen van jouw aanstekende lach Bladerend door mijn gedachten bekijk ik ook de plaatjes van dit moment en ik zie op mijn netvlies dat je voor mij nog steeds die ene engel bent De zandloper…

Bizar is dit geheel en verstild uitbundig, even vreemd als een zandloper die zuiver harmonische patronen uitstrooit, het begin van een zandsculptuur. Een slinger van zand, een heen en weer, een regelmaat en één regel in de maat. Hij verfraait de vloer met haakse bundels lijnen, elegant als spiralen bij Fibonacci-getallen.…

De woorden ebben weg als zand in een zandloper. Ik had Eckhart Tolle eerst moeten lezen, voordat ik aan die bestofte boeken in de spelonken van het collectieve ego begon. Voordat ik al die poëziebundels doorworstelde en al die zogenaamd noodzakelijke wereldliteratuur.…

Ik heb mijn tanden in dit jaar gezet, de zandloper is zonet gekeerd, het nieuws zit in het getal, te vroeg geplukt misschien, nog net niet in verval, het groen niet uitgerijpt, om de wensen uit het oude decorum in korte tijd te verwerken,zijn de dag en nacht te jong, onervaren in deugd de duurzaamheid te wegen?…

Lucht leek opgeklaard te weten dat elk uur verleden erbarmelijk is als korrels der tijd in vrije val door de zandloper van het geweten.…

In een zandloper bezinkt het fijnste zand. Met welke korrel verloren wij het laatste verstand? De gespleten trekken van de geest; vrezen nog het meest het lijden wat niet is geweest. Ongrijpbaar klimt daar weer een jaar. Ondankbaar denken wij, begrijpen wij ook haar? Magere oogsten gloren in het toekomstland.…

Zoals de zandloper steeds op zijn kop moet staan, zo is de kosmos ooit geboren, en kreeg jij een gezicht, wie je bent al een naam. Je leeft al langer dan je dacht en met de lichtsnelheid in je hart is je reis nog maar net begonnen.…