Netgedichten

netgedicht (nr. 71.024):

Ruisen van het hart

Mijn hart heeft al zoveel troost doorstaan
zegevierend gaf en geef ik dat alles geen naam.
Houden van zal voor eeuwig zo en rein zijn
sterker nog het wint nu nog steeds aan terrein.

Toen ooit haar lichaam gekist is neergedaald
heeft mijn hart het einde van een marathon gehaald.
Ik wilde weer beter slapen en heb het zo gelaten.
om een zorgeloos hart te geven en het mijne te verweven.

We hebben altijd van elkaar gehouden elkaar omgegeven
met alle facetten uit het toenmalige soms hectische leven.
Tijd is nu soms als een bijzonder mooi apart refrein
waarin ruis, wind en regen en zon bij elkaar zijn.

Maar dat af en toe sterk ruisen dat is nog gebleven
dat is deel van het nu, ons dagelijkse huidige leven.
Tijd lijkt een zandloper die gewoon leeg wil gaan
eens zal ‘t ruisen stoppen als wij weer bij elkaar staan.