Alle inzendingen over Zandlopers van de tijd.

Ik koester de zandloper van vadertje tijd en tel iedere zandkorrel die mij door de woestijn geleid. Want de tijd van voordien voert mij op weg naar een afscheid die onvermijdelijke voortgang die een toekomst voorbereidt.…

Wij leven ieder ons eenzaam leven, in gedachten samen maar toch steeds weer alleen terwijl de dagen zich rijgen als trieste kralen aan een breekbaar koord tikt de trage zandloper van de tijd: langzaam, stil en bijna sereen als Eros vleugels ons steeds harder raken, wachten wij onverstoord op de warme dagen van de zomer, de koude winter dreef…

gevonden of bevroren in gemiste kansen of door littekens verbonden, dat tijd alle wonden heelt is slechts een hoop in onzin uitgevonden voor een andere wereld die ieder deelt, waar deze wetten minder gelden, we draaien de zandloper elk jaar om als een bloementapijt in een ‘zee van tijd’ , zover men ziet of worden we dan die tijdloze…

De dagen verglijden de winter zakt door het ijs zandloper op de vlucht. Lentewind waait door het bos einde winterslaap. De winter begraven de lente voelt luchtig en zwanger van zaad. Zon van opluchting maakt een wereld van verschil het spiedend oog waakt.…

De zandloper der tijd loopt door heden vergaat naar verleden neemt alles met zich mee vervaagt zich tot herinneringen Verbasterde gedachten gemengd in doelloze gesprekken besproken terwijl de zandloper zijn werk doet en de tijd rustig doorvloeit Geworden zijn herinneringen nu voltooid verleden tijd vergaan in de loper Herrezen in herinnering…

Een lied en de liefde de liefde en het leven het leven en de dood, overlopers als spionnen in zandlopers, in de klauwen en het kluwen van de tijd !…

wij zijn een zandloper: het zand stroomt er van jou naar mij en omgekeerd altijd maar door vermalend de tijd die voor ons wind is en het kaf wegblaast zo stroomt het zand van mij naar jou en omgekeerd altijd maar door…

Zoveel glimlachen gaan verloren achter al die mondkapjes. De zon gat onder huizen weven schaduwen in stille straten. Bottende knoppen smeltend ijs, pas gewassen groen bladeren. Achter elke deur tikt de klok die het geluk van thuis wil proeven. De wereld is mooi als je de triestheid wegdenkt woorden vallen stil. De psychiater…

Zoals een blad verkleurt in de herfst zo kleurden de dagen mee in een tijd die wegslipte uit een gescheurde zandloper die vermoeid was van wentelingen, die brak op een dag daar waar wij nu spelen…

In de holle zandloper schuren scherpe korrels de tijd steeds verder uit hoe verder het zand hoe sneller de korrels het lijkt wel of de tijd almaar sneller gaat als je ouder wordt terwijl jijzelf alleen maar trager wordt ... .. .…

Wat als de tijd ons zo misleidt als toen en nu en straks wat als hij sluw en achterbaks zijn leugens toebereidt als jaar of uur noch tel verglijdt geen zandloper of lijn als nu en straks en toen niet zijn maar alles is altijd dan zijn wij straks en nu en toen in oneindig gebed en was en is en zal heeft met ons wezen niets van doen.…

Pijlen verschoot ik vruchteloos om de tijd even te stoppen. Even nog, wou ik de waanzin vergeten, die me de laatste tijd wakker hield. Jij draaide lachend de zandloper om, en ik zag dat het goed was.…

Kerstmis en Nieuwjaar twee zandlopers met ballen - boemerangs der tijd Hoe ontzettend mooi, hoe zij de kerstboom versiert en naar mij glimlacht Oudjaar op de rails? Dan strand jij binnen het jaar, in het nieuwe jaar!…

Gestolde tijd noem jij het moment waarin alles samenkomt waarop te lang al is gewacht, waarin al wat beweegt tot stilstand komt - Maar tijd stolt niet, Loopt als duinzand tussen mijn vingers door, Een zandloper die nooit ophoudt met lopen, die ontelbare korrels laat voortbewegen op de golven van de altijd aanrollende tijd…

In mijn catacombe-stem in de echo van hoog naar laag en andersom A singer I am not Kon ik zingen zonder muziek en taal in het oor van God een speld laten vallen.…

zoetgeurende struiken het onfeilbaar digitaal fototoestel vereeuwigt jou, mijn kind, met Ashamir, terwijl hevige schuld, ja schaamte mij overvalt, want niets, nee, niets ben ik of beteken ik, ik bezit niets, laat staan wijsheid, niets begrijp ik van deze wereld, terwijl de vogels vliegen, de zee eeuwig fluistert en god, ja god, zijn zandloper…

alhoewel overkapt en gedragen door hemel en aarde en beschut door vier sierlijke pilaren is de loper des tijds, uiterlijk gehuld in het goud der armen, op een voor mij ongekende dag opgehouden de voortschrijdende minuten langzaam opbouwend te vergaren ik zie hem zielloos staan tussen verleden van allerlei aard onderwijl…

Passanten met platte agenda's in een zandloper van tijd zonnestralen tekenen takken op de jeu de boules-baan ijzer rolt over gelijksoortig grind, telkens veranderen mikpunten het mooiste doelpunt van Marco van Basten heb ik in mijn hand.…

In dit veel te korte leven, kom ik heel veel tijd tekort. Watik wens? Een dubbelleven; dat is wat er nog aan schort Leven vliegt nu door je vingers als een zandloper gelijk voor je 't weet ben je aan't einde, terug naar d'aarde, weer als slijk.…

zandlopers rijgen langs hun onvaste schreden tijdloze korrels…

De zwaartekracht van de tijd; uit de bodemloze zandloper vloeien de herinneringen weg de namen onder haar vingers de ruimte tussen de stenen en wie ze niet meer is.…

Er drijft een blad in de vijver natuurlijk het is herfst je wordt zo herinnerd aan de vergankelijkheid voor alles is een tijd de zandloper loopt door de natuur is in ruste de dag komt dat de warmte van de zon alles wakker schudt zodat de bomen zich met bladeren tooien de bloemen zich vorstelijk tonen en de boer, hij zal de aardappels…

Op de snaren van het tijdsbeeld, vibreren rusteloze zandlopers. Roestig hoefijzer vangt veel tijd aan de muur, waar is het geluk? Vingers bespelen een oude harp, snaren breken, er vloeit bloed. Regendag, gevuld met niets dan buien, ook in het goede en kwaad. De tijdsreiziger ziet geen nieuwe landen maar met andere ogen.…

Flink aan de weg timmerende de afgelopen tijd Laat ik nu even verstek gaan loop de kantjes er af Wisselende van klinkende materiaal akkoorden Naar slechts een zandloper die geruisloos wandelt Het is het nu moment waarop tikken verstompt Stilte zijn aandacht krijgt waar de natuur zijn rust uit…

Zwemmen naar verre horizonnen, waar momenten ons leven leren, waar wolken eeuwig verder drijven, waar zandlopers steeds weer keren.…

Tijd is nu soms als een bijzonder mooi apart refrein waarin ruis, wind en regen en zon bij elkaar zijn. Maar dat af en toe sterk ruisen dat is nog gebleven dat is deel van het nu, ons dagelijkse huidige leven. Tijd lijkt een zandloper die gewoon leeg wil gaan eens zal ‘t ruisen stoppen als wij weer bij elkaar staan.…

Een zandloper in de Sahara, Chirurgisch verbouwd tot een Sara, Loopt nu, sterk verbrand, Als zandloopster zand, En zoekt nu dus naar haar mascara.…

veelbelovend scheen je de dag tot leven te wekken maar je ging al vroeg onder door rinkelende wolken een stem druppelde binnen ritmisch als neerslag parelend zweet vormde een zandloper onderweg naar op tijd gekleurde mist dauwde doorzichtig ineengestrengelde handen tot warm en koud zich vermengden tot lauw nu regent het harder…

Het oude jaar torst een zandloper met vlijt, die iedere laatste korrel telt op het ritme van de wind. Het vooruitzien naar de nieuwe tijd verliest even elke lust met het leven welgezind. De tijd vliegt. Maar wat niet liegt dat is de tijd.…

Verloren in de tremolo zal alles slijten moeten ook de onverbiddelijke naalden van de tijd kwijt geraakt langs de eeuwige natte strook voeten in de dragers van kortstondige sporen…