Alle inzendingen over Zandlopers van de tijd.

In het smalle heden gevangen kan ik enkel leven, maar: Wie draait toch de zandloper om?…

Gevangen in een glazen woestijn door vluchtige bergen omzoomd vraag ik mij verveeld eens af, of het zand niet voor niets stroomt. Iedere nacht lijk ik dichter te zijn bij het gat, zovaak gedroomd, dat mij aan de rand te denken gaf, of het zand niet voor niets stroomt. Hoewel ik kansloos mee op golven dein, heb ik het slagveld niet geschroomd…

als los zand zoeken gedachten hun weg door het geheugen sijpelt herinnering uit cellen eeuwig grijs sponst de tijd mijn hersens tot waar geworden leugen tel ik de laatste korrels en voel mij dom noch wijs…

ZANDLOPER VAN EEN KAMPIOEN: T e snel, te hoog .. E n te sterk ... V oor de .... R est; .... E n ... D an roept .. E en nar: en N u eens te rug! ZANDLOPER VAN EEN KIEZER: S teeds denk ik in .. T e zien wie ... E en stem .... M oet .... M aar ... I k kies .. N iet, nee ik G ok voor de lol.…

Langs vale wintergrenzen, het loodgrauw in de lucht, vermoedens gevat in wensen, sjouw ik het levenspad, omzoomd met distels af, langs gladde keien, tussen wieg en soms het graf, maalt de molen haar tijd, ruist het alom aanwezig leven in stof door de vingers glijdt, haar blik mijn toekomst kuist, bedekt met open hand, de opening van…

en je lendenen drinken me legen in je rivier van azuurblauw en er in uitmonden om te vergeten de kwellingen van de duistere nacht in je te gieten mijn bloed te laten razen als zand in veel te nauwe buizen om 's anderendaags te ontwaken als de nooit bewuste genoeglijk strekkend in de ontluistering en in mijn mannelijkheid de zandloper…

L am en kalf E et men N iet T ot ze E cht dood zijn…

Al zo vaak heb Ik samen met jou Op het zand gelopen Van ons pad naar Het huis waar Ik geboren ben Oerbron van mijn Leven, van het Alleerste begin - Nu jij na zoveel jaren Niet meer bij me bent En jouw levenszand Zachtjes is weggelopen Uit de zandloper die We als kinderen kregen Heb ik die van mij met Goede moed maar omgekeerd…

de wind blaast een blues door onze verwaaide haren we deinen mee met melancholische golven terwijl we nog wat tijd stelen uit de verstrijkende zandloper je fluistert zacht adieu cherie ik vang je woorden op mijn lippen polijst ze, kus je nog eenmaal we overstemmen de branding met een laatste liefdeskreet en dragen de nacht…

Een trompet met vol geluid vibreert het leven, lage tonen als som geteld, in verleden tijd vergeven werd in medeklinkers van het alfabet, schrijdt vrijuit door vreemde werelden, dragers van het lopend vuur, verkondigen wat bewaard is in zandloper van de natuur, dáár worden nieuwe klinkers gevormd, van onbestaande woorden, waarover…

Durend zwanger Bevallen in brokjes Het dragen van een droom Tot een goede vrijdag Dan is het zondag De vervlakkende zandloper Van versterven Naar vereeuwigen Zeker van zijn stuk Schaakmat…

te staan in het verleden Het verleden is niet het heden, Maar een race altijd tegen de dood, Want elke seconde van de klok Is een tel van je leven Die je niet kunt vergeten, Want het leven heeft geen grote zandloper Die je telkens weer kunt omkeren Om te tijd te keren Voor een volgende ronde…

de zandloper was gestart huwelijk dreef op drijfzand gebaseerd op creditcard hij strooide zand in haar ogen terwijl delvend zijn eigen graf zij ging voor vermeend vermogen haar lage dunk keek op hem neer tijd heeft vleugels en geen teugels dreigend zwaaiend haar schietgeweer zijn laatste sorry klonk toch wat pover zijn zandwinkeltje…

De tijd hij fladdert door de armen, het fijne zand verglijdt door zandlopers en de dunne vingers van een uitgestoken hand, de laatste korrels sisten me de namen toe van woorden uit het hart die we gisteren nog niet wisten , ze sliepen bij het horen en glipten weg in eeuwigheid,in je ogen het licht gemaakt of door handen die hem…

Weer laat de nacht een zandloper vol gedachten stromen een reis door de tijd die te langzaam wegtikt minuten dromen zich een eeuwigheid en het donker raakt de tel kwijt in het zwarte niets dat anderen laat slapen maar mij genadeloos wakker houdt tot de ochtend de zon op laat gaan als een zachte deken over het bestaan van licht…

De zweverige spitsen van bergen en wolken vormen een zandloper. Inhaalbewegingen van de zee weken niemendal los, korrelig rollen ze ons in een ruis. Zo zijn we ver van huis.…

De zandloper is echter al omgedraaid en je weet het niet, of je doet alsof je het niet weet. De zomer- bloemen verwelken door de zon en de regen. Je komt oude vrienden tegen en hoopt dat dit nog lang mag duren. Ze gaan echter voorbij, ook de zomeruren.…

hij kraakt zijn lied niet meer van versgebrand ik draai nog één keer de doorleefde knop rond, snuif het aroma in herinnering van kransen met amandelkoekjes en keer de zandloper alles wordt uiteindelijk antiek…

Zandloper Stemmen zijn in de schemering verstomd, de handen die hem keerden zijn vergeten: woestijnen tijd in zandkorrels gemeten. Het uurglas in zijn onaantastbaar weten mat fluisterend hun laatste maten rond.…

Lieve stilte als lege zandloper naast een open deur gelegen. Gele deur. Zolders als parkjes, en aanrecht als matras met horloge en sokkenloos op koude tegelvloer. Vaarwel.…

Een trompet met geluid vibreert het leven, alle tonen als som geteld, in geleefde tijd vergeven als medeklinkers van het alfabet, schrijdt vrijuit door cultuurtalen gered.…

De sleutel tot een nieuw begin ligt veilig opgeborgen De zandloper loopt de uren door tot aan de dag van morgen Tijd en ruimte gevlochten ineen spoeden zich door eeuwige paden Kosmisch gezien het rijk alleen grenzeloos vlecht het zijn draden Waar de aarde tolt zijn eigen baan de zon schijnt jaargetijden Dag en nacht, zon en maan…

In de zandloper verloopt het zand in de richting van de hand hem plaatst, we kunnen hem blijven draaien , niet de ons aangemeten tijd. Mijn kleren van herinnering verbleken aan de waslijn van de tijdse wind, in dat prisma zie ik alle kleuren breken opstandig en berouw voor dit ongebluste kind.…

De schaduw van de dood slaapt nooit Langzaam wuiven de sluiers met hun doodsarmen Als de zandloper zijn laatste levenskorrels laat glijden zal het donker zich over het leven erbarmen Een strijd gevoerd tussen leven en dood waar de mens sluimert in nevelen van dovend licht De zandloper laat het eindoordeel in deze gelden en de zwarte schaduw…

. -------------------------------------- Uit: 'Zandloper', 1997.…

. ------------------------- uit: 'Zandloper', 1997.…

vergeet zo vaak te vragen hoe het je vergaat soms moet het dagen door de eigen kwetsbare schaduw heen waar ook nog mijn stokkende adem, onverstoorbaar, een verlammend zicht verraadt hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen…

Vermomd als Dokter, Zandloper en Joker Brouwt ie in zijn kolven de zwarte loper. Doofpotten: zalfpotten met zachte zalven, Eeuwen streek ie ze leeg aan de galgen. ------------------------------------- uit: 'In de waterwingebieden', 2000.…

Zoals bladeren vallen in het bos laten wij de toekomst los De zandloper van het leven loopt leeg eens ‘t einde in zicht Als ons hart en handen beven doet de dood onze ogen dicht Er is nog tijd er zijn nog dagen en warme armen om ons heen En vooraleer we stil vervagen enkel een naam nog op een steen houden we het leven vast Zijn we op aarde…

langzaam tel ik de uren af totdat we jou ter aarde bestellen de tekst die ik leren moet staat in schril contrast tot lessen die jij leren gaat achter de einder de zandloper heeft gesproken…