Netgedichten

netgedicht (nr. 26.514):

zandloper

Ik lees op jouw vel
het verschijnen
van een schittering
als een pleister
op het drama dat de man heet
altijd al waarde het schuw rond
onder de vermomming van krachtige potentie

ik verman me in jouw blauwe putten
ze boren in mijn ziel en in mijn moordzucht
alsof ik je de doodsteek zou kunnen toebrengen

maar zo
zou ik uit je mond ademen
en je lendenen drinken
me legen
in je rivier van azuurblauw
en er in uitmonden

om te vergeten
de kwellingen
van de duistere nacht
in je te gieten
mijn bloed te laten razen
als zand in veel te nauwe buizen

om 's anderendaags te ontwaken
als de nooit bewuste
genoeglijk strekkend
in de ontluistering
en in mijn mannelijkheid

de zandloper had zich nog eens gekeerd
tot het monotone ruisen zich weer zou laten horen
omdat ik alweer vergeet dat de adem de tocht in zich heeft