Alle inzendingen over as OR later OR as

Mijn opa is nu nog verstrooider dan voorheen.…

Pap ik strooide je as op de plaats waar jij zo graag was De plaats waar jij geboren was Pap ik strooide je as en wist niet waar je was Ik zag alleen je as en dacht dat je er was Pap ik strooide je as En ik was op de plaats waar jij je leven lang het liefste was…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

ik tip de as van mijn sigaret en de ober is tevreden de voorzitter heeft het over leden ik tip de as van mijn sigaret…

ze kijken me aan verbaasd en geschokt maar ik weet dat zij later mijn woorden ten grave zullen dragen het geluid van passie en gevoel in rook laten opgaan en aan de stilte van mijn as geen boodschap hebben…

haar einde vond verstrooiing op resten groen geel gras terwijl wij zachtjes spraken kuste de wind haar as werd de geest weer helder voelde aarde warm kwamen woorden samen gaf je mij jouw arm…

Woorden die blijven liggen en met de as en het stof van de vergeten liefde schrijven wat ze verliezen en waar het zwijgen kijkt en ik zie dat niemand met mij wil waken bij de droom die niemand wenst omdat hij niet meer geboren zal worden of beginnen met de woorden die de slaap altijd…

Een boom in het gras door jou gekozen om het laatste wat was gebleven van wie je lief was aan het universum terug te geven door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as. Vandaag jij - dezelfde boom - hezelfde gras het laatste van wat je was door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as.…

mij gaan geen verbodsbord stopt mijn zinnen geen stopbord verbiedt mij de waan ik wil je hier op het teer beminnen toe lief geef mij voorrang laat je gaan kijk een zebrapad als bedstee zwart en wit als klank en kleur kom ik pak jouw beide handen ruik de bodem, proef de geur echt, geen stoplicht houdt ons tegen wanneer de avond als as…

Een goed afscheid hebben we niet gekregen, Je lag te slapen toen ik kwam, Ik wist toen niet dat een dag later Iemand jou het leven afnam. Van jou is alleen as nog over, Maar die behandelen we met eer, Alles doet me aan je denken, Ook al ben je er niet meer.…

je zei nooit liefde is sterker dan wind alleen maar dat toekomstwoorden niet uit te leggen waren het waaide maar ik sliep zacht en warm want met wie kon ik anders praten dan het houtskool dat hellend de bloemblaadjes brandde vier deeltjes voor elk seizoen licht als witte kant jij bewaarde jouw nachten en zag losmakend…

Door de zon verdroogt, fluistert vuur de dagen uit, wensen met as vervuld.…

Zal ik mijn hout met mededogen, tot vuurvonken hakken, tot op een winteravond, zal ik gloeien in jouw warme haard, hartverwarmend zul je nestelen, tevreden in mijn diepe stoel, je voeten warmen aan mijn onverteerde as, waarin je mijn visioenen las, is het heerlijk niets te hebben en niets te willen, samen te verwaaien in osmose van…

welke waarheid wordt gebeeldhouwd onderaan de urne terwijl onze handen wrijven over het gelaat van schaamte hoelang zal de trein blijven branden tussen losgehaakte windstreken die doorheen zwartgekalkte grachten de gruwel spoelen in de keel van menselijkheid en de vloed van vrede willen herwinnen zeg mij, wie richt het hoofd…

Het is dat lot wat de toekomst in een inzicht laat herbeleven, opgeschreven in een gedicht wat een betekenis geeft aan dat alles een sleutel heeft, nu nog onvindbaar het rijpt in de as van de geschiedenis door de dolende zielen opnieuw gedolven, geselecteerd in onmacht of onvermogen, in alles wat ons omringt in het voortschrijdende…

Slijp mijn nachten met de pennen van ieder uur in ongeduld, aangescherpt door slijpers ziel, omvat het lopend vuur op verguld papier, waarop de verzonnen tranen van een verjaarde zon terugvloeien in de literaire pot waaruit alles al is gedoopt, die inkt nimmer drogen zal, opnieuw z’n vrucht vindt in opgewaaide as.…

Slijp mijn nachten met de pennen van ieder uur het ongeduld gescherpt door slijpers ziel, omvat het lopend vuur op papier verguld een opkomende dag, waarop de verzonnen tranen van een bejaarde zon al zijn opgedroogd en waar de inkt gedoopt werd in verwaaide as,in de taal als evoluerend en kloppend instrument.…

Tot as vergaan Ben je, liefste zus Die ik me ooit Had kunnen wensen, Wat zou ik vurig Willen dat je Als een feniks Uit de as weer Op kon staan, En voor eeuwig Kon blijven bestaan…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Romeinen zijn op weg naar Rotterdam Met rooie koppen, opgestroopte mouwen Gaan zij de hele binnenstad verbouwen De Italiaan wil wraak, en haalt zijn gram Massaal stormt straks de horde uit de trein En vraagt de kortste weg naar een fontein.…

assepoester veegt en veegt alle as veegt ze bij elkaar hier en daar ligt een donzig veertje uit een ver verleden zacht wit kwetsbaar vermengd met zwarte as zachte as witte aarde kwetsbaar wordt kracht nu het vuur gedoofd is kan de vogel herrijzen deze keer geen struisvogel maar een adelaar die vliegen kan…

Verlangend naar vroeger Verlangend naar wat ooit was Alles leek toen beter Maar vroeger is nu as Over tien jaar van nu Zal ik weer weemoedig staan Dat vandaag geweldig was Maar ook dat is dan vergaan Vroeger is slechts as…

Hout wordt gestapeld de vonk wordt gelegd het knisperen gaat over naar knetteren vonken vliegen hoog geur wordt verspreid angst voor vuur het verbranden van wat eens leefde...…

As tot as. Zo simpel, zo ontzettend waar. De klokken klonken dof, resoneerden traag, zeiden “kom”. Als een teken van, een klein gebaar, keek hij nog een keer weerom. As tot as, waar tot voor kort, haar liefde ook zijn leven was.. -…

De feniks heeft zijn Hoofd begraven in de as Die hem aan alle kanten Omgeeft, zijn lichaam voluit bedekt - Over hem heen groeit Het onkruid dat gretig Omhoog schiet uit Deze hopen puin en as En met een schok besef ik Dat hij zichzelf is geweest, En dat ik die feniks was…

Koele zeewind ontspande mijn gemoed schuimkop en vloed spoelde mijn voetstappen weg ik harkte daar rouwverdriet bijeen witte meeuwen schreven cirkels tegen hemelblauw mijn lief hier vond ik jou ik loop hier alleen met jouw schaduw de zee is ruw.…

De zachtgrijze as op de vochtige aarde De tranen in mij…

Haar tranen sissen in de aangestampte as – van haar eenzaamheid.…