Alle inzendingen over azuurblauw

In een serene stilte laat koning winter de bomen met een ijsmantel aankleden Langzaam verlicht de ochtendzon het ijsrijp en begint tot het witte landschap toe te treden Het is een wonderlijk schouwspel van ijzige kleuren aan een azuurblauwe lucht die zich wijds uitstrekt De wind laat de bomen zacht kreunen onder de ijsdeken en hierdoor zo nu…

Kogels op azuurblauwe zee Uit tijd die nooit meer wordt Eindeloos ommuurde tijd in zeer smalle straatjes Een herinnering aan die oorlog uit de jaren negentig Die strijd om niets dan eigenzinnigheid Gelukkig biedt dan het Museum voor Moderne Kunst slechts verademing... Dubrovnik, september/oktober 2017…

Als na een dagenlange reis de geur van oleander mijn hoofd omringt het azuurblauw mijn ogen binnendringt mijn smaakt ontwaakt door stracciatella-ijs dan klopt mijn hart een warmer ritme het landschap danst dan dankt en bidt ze Als door de vroege geur van cappuccino de ranke zeilen langs de kim flaneren de cipressen hun schaduw…

dubbel dekkende verf met een prachtige struktuur azuurblauw en smetteloos gevaar op een muur van telleurstellingen zo kijken jouw ogen me aan verborgen talent voor gebreken na het drogen komt het verbleken gevaar op afslaan van de motor van onze liefde smetteloos helder van klank was jouw woord, gevoel en gebaar zoveel liefde voor…

Zij sluit de azuurblauwe ogen en het zwarte rondje tussen haar roodgestifte lippen belooft het onbreekbare koord van de liefde. Een Armeens gezin zoekt toevlucht in een kerk en zolang de dominees blijven preken, kunnen de wrede bloedhonden niet toeslaan, maar de langste adem doet er niet toe.…

een buffet van schoonheid langzaam kom je dichterbij Ik snuif je in me op Jouw bedwelmende parfum grijpt me bij de neus en Jij lacht en fluistert "Trésor, sluit me in je op Vergeet de cijfercombinatie We kunnen dit niet terugdraaien, willen het ook niet" Je blik benevelend Ogen als citrusvruchten door midden gesneden het meest azuurblauwe…

als een pleister op het drama dat de man heet altijd al waarde het schuw rond onder de vermomming van krachtige potentie ik verman me in jouw blauwe putten ze boren in mijn ziel en in mijn moordzucht alsof ik je de doodsteek zou kunnen toebrengen maar zo zou ik uit je mond ademen en je lendenen drinken me legen in je rivier van azuurblauw…

vanmiddag huisde ik boven de boomtoppen in een strakke azuurblauwe lucht drie witte wolkjes sierden de omgeving dunne grijze randen als zachte contouren beneden het groen: mos met kleine sterren oeroude grond, stenen uit de vroege ijstijd gestapeld tot hoge wallen; tehuis voor dieren of zekerheid voor een veilig gevoel de fijne grijze wolkenranden…

gekomen was zijn weinige brandstof op de paraplu viel naar de aarde terug ook zijn dictatoriale zuurstof was op met een gelukzalige grijnslach in zijn achteruitkijkspiegel achtergrondgeruis op de radio tien jaar later, de Sahara of was het in Nevada in het rulle zand een paraplu, een aktetas en zuurstofmasker verwrongen een parvenu in azuurblauw…

vingers, zoals in een delta ik kan ze vangen, tot me nemen en voel het water van de Eufraat -of was het de Tigris-, water uit het paradijs de hand is open om gevuld te worden met zoete dadels rijpe vijgen, een enkele pittige olijf: vruchten van het landschap dat je ons toont we lopen over oeroude gronden, ruiken aan brakke wateren ademen in azuurblauwe…

Je weet wat dat met me doet Ik raak totaal van slag Smelt voor die blik En onbetaalbare glimlach Jouw azuurblauwe ogen Opgewonden starende liefde Doet mijn hartslag verhogen Noem je me weer zo...…

gitzwart, gifgroen en azuurblauw, glinsteren mijn gedachten, kraakhelder sla ik jou open, een nieuwe episode, geschreven in de nieuwe wereld... Die nacht, zo donker ver weg gestopt, te gesloten om open te scheuren, leek net een onpasselijke alinea, van jouw gezicht dichtbij mij, maar mijlen ver weg...…

glimlach zien wat heb je aan emoties als niemand ze begrijpen kan in jouw eigen belevingswereld hier en daar een eilandje met opgeschoten riet en schaduwspel van zomerwolken en is de waarheid zo ver weg tussen het struikgewas aan de oevers van de grote meren aan de horizon de grote stad wolkenkrabbers steken hun daken in de heldere azuurblauwe…

Groen eilandland in azuurblauwe zee, wat is met je pure natuur, wat deden we ermee? Geen plaats voor een drenkeling, een hongerige op vlucht geslagen enkeling die uitgeput naar redding zoekt. Opdringerige kreten van eten schreeuwen je tavernes op pleinen, je kleine straten verwerden kleurrijke kermis van kleding.…

naar een land, omringd met azuurblauwe zee. Gitaarmuziek en zang klinkt in onze oren niets en niemand kan deze liefde nog verstoren samen op dit eiland hand in hand ontdekken wij elkaars diepste gedachten even ver van boze machten. Ik kus jouw tranen van geluk nee...niets en niemand maakt dit nog stuk.…

vooral in de lucht berekenend boren, breken, brikken in en aan de rots Gibraltar op bepaalde plekken opvallende hoogbouw dan weer pittoreske huisjes als dorpjes uit Wales huiveringwekkende natuur met vooral manifest die rots met een mini vliegveld en een grote maritieme haven met een jachthaven met hagelwitte grote jachten dobberend op een azuurblauwe…

Bijna lauwwarm bijna azuurblauw is de lucht en zee ook de wolken die opgestegen 't gevleugelde wegen, ze hun weg laten gaan om scherend op pad te gaan. Ik zie ook badgasten langs m'n rechterzij frank en vrij. Soms voelt het bijna als een soort troost ten alle tijd alsof het firnament buiten 't gevleugelde ook ons begeleidt.…

Bliksemschichten langs de wolkenloze azuurblauwe hemel van Djerba. Zijn innerlijk verdonkerd al dit heerlijk genieten. Welk genieten? Welke heerlijkheid? Dik en vet. Spiegels liegen niet. Sneeuwwitje. Daags tweemaal. Buffet à volonté. Demi pension. Realiteitsbesef laat zijn prachtig lijf genieten.…