Alle inzendingen over bedachtzaamheid

Je ziet zo'n polder denken aan het grijzig-groen beweeg van wilgentwijgen, het snelle rijgen van signalen langs het riet, de simpele overdracht van sloten op kanalen, het vastleggen van breedbeeld luchten in de weke delen van een plas en aan het bedachtzame omspelen van getande dijken. ----------------------------------------------…

Bedachtzaam geef je mij de ruimte, om je lief te hebben. Oogstrelende natuureigenschappen bezorgen mij levensvreugde.…

Bedachtzaam vond hij steeds het juiste woord, Hij leeft nog lang in zijn gedichten voort.…

Achter het licht van het venster zit ik verscholen in hoeken van beschaduwde gedachten uit het binnenst van mijn gevoel waar woorden slechts geborgen voorzichtig daglicht betreden zoeken zon en warmte als in omhelzing van mijn lief schuwe naaktheid terzijde leggen verwelkomen zonneschijn en licht dat de horizon beschijnt in ruimte opnieuw…

Dat je zo bedaard je buurvrouw kunt bespringen en daarna de besprongene doodgemoedereerd besnuffelen en je even rustig als gretig door haar laten besproeien en je lippen likken en dan, na een minimaal moment van bedachtzaamheid, de besprongene opnieuw bespringen! De volgende dag: uitsluitend kuise kalveren!…

Ik mis je zo, je tegenwicht, in woorden van bedachtzaamheid, heb jij mijn hart overbelicht, vooral in jouw afwezigheid... Ik mis je zo...…

Vergeet niet de rivier te gedenken die, in een nabij verleden nog, zo bedachtzaam haar weg door het land volgde.…

's Ochtends vroeg klapt de wandkast open uit die rappe hand suist een sterke starre wil onbezonnen naar de slaapdronken hemel ontmoet dampig voornemen zweeft terug tussen gladde kastplanken verblijft honkvaste kracht aanschouwt alles bedachtzaam beraamt knusse spookarbeid koestert zich in 't morgenrood van doorschenen wijnglazen.…

onder de dichte brede kruin van de bloeiende mangoboom zweeft het timbre van vaders stem in trage tijd reist hij naar het verleden van verre voorouders de oude wandelt met de doden met bedachtzame woorden vangt hij hun levens vroeger is dichtbij de oude mangoboom heeft weet van de mensen de verhalen en de geesten…

Dus waar ik vandaan kom, daar Moet je die opgebaarde Nog lichtjes blozende doden Lang en bedachtzaam slaan. ------------------------------ uit: 'Voorbijganger', 1999.…

jij haalde als zovelen bedachtzaam je smalle vingers door het lang blonde haar een schijnbaar achteloos gebaar de afleider als ogen op zoek gaan naar meer klaar zijn met uiterlijk vertoon want schoonheid wordt saai in een droom zonder ziel juist het unieke straalt onderscheid niet zoals bij anderen maar met jouw kwaliteit…

Bedachtzaam weegt zij haar gewijzigd leven: beter ontroerend bleu dan bijna een blasfemie.…

Daarmee zie ik van jou de zorgvuldige handen, bedachtzame gebaren, de flits van een vraag in ontvangende ogen, elk onstuimig moment, waaier van zwarte wimpers op onschuld als je slaapt. En jouw stem hoor ik nog aftastend constateren, mij op iets attenderen dat jou bevreemdt of raakt. Tijd heb jij in mij vertraagd.…

nog masseren tonen de onrust van het ongewone in het elkaar aankijken liet nog niemand echte aversie blijken de ijzeren kam schraapte alle klitten van decenialang eruit ten koste van een uiterst gevoelige huid in dit woestijnig leven hitte en klimaat hadden verzorging vergeten dus opgelucht keek men elkaar aan en lieten bedachtzaam…

zij is het genot dat mijn dagen vult bij het opstaan tot aan mijn kussen zal ze me telkens weten te sussen ik ben haar verslaafde, zij is mijn cult ik bespeel haar met mijn handen voorzichtig strelende vingertippen ze hangt me vurig aan de lippen tot ik haar ademtocht voel branden ik trek haar bedachtzaam naar me toe genietend van haar…

je schaakte bedachtzaam verzette de stukken met meesterhand zelfs jouw klassieke opening kreeg daardoor een gouden rand maar je tegenstander was frivool en vlot torende met strakke lijnen dresseerde paarden zonder bokken in hun zijwaartse galoppen haar koninginnenspel had de magie waarin jij hapte zij met een lach op mat afstapte…

Ik sliep, ben nooit ten nimmer meer ontwoken, uit dezer nachtmerrie het teweegbracht, mijn naam opnieuw, bedacht mijn relaas, naief maar bedachtzaam. Mijn relaas, te laat helaas, na mij te laat gebracht... Mijn Relaas....…

Ontsproten uit wellust Organisch doch nog onbevangen Een blik, onbewust veracht door hen Zij, ooit bewust levenslustig Nu verdwaald in alle lessen Die tastbaar houvast boden Patronen vormden het labyrint Die velen cyclisch delen Bedachtzaam streven zij Ontwetend vergeten zijn Het voortschrijdend natuurlijk gift Dat nu zo onopvallend…

Door ruzie’s te sussen en vriendschap te houden Leert men niet los te laten En kan men met mensen die dicht bij je staan rouwen Ook al is men in alle staten Dan kijk men naar buiten door het raam En iets als zwoelte zweemde de avond over Het was hetzelfde gevoel als met vrienden zij men bedachtzaam En het gevoel was weg, gestolen, geroofd…

als je even zit en wacht is het net alsof de wereld naar je lacht kraaien die luidkeels kraaien halsbanders die zitten te papegaaien lijsters zijn bedachtzaam de kleine pietjes in de veel te grote vogelkast zullen zij niet op een dag worden verrast de bonte specht tikt hoorbaar op een holle boom een meerkoet piept wat en oogt heel…

Geen pad, wel een afgrond Koude wind, dreigende wolken Het is onherbergzaam hier Schuin voor mij knisperen zwarte bladeren open Recht uit de grond Er groeien uilen uit ze blazen zichzelf op bedachtzaam zoals ze zijn Alsof ze zouden kunnen vliegen staan ze dicht op de rand mij te weren van een misstap Achter mij hoor ik ze verschrompelen…

We spreken steeds meer beeld- taal met digitale iconen van Thuis Hart (in de kleur van het moment) Envelop, Klok, Pijl en Prullenbak maar iconen van verf en bloed reizen in hun wereld van bladgoud met ons mee als portretten van het leven dat we graag willen leiden bedachtzaam en paraat als een rondborstige vogel die zijn veren laat zien…

Wat aarzelend nog, achterom kijkend, bedachtzaam, maar sterker dan voorheen. Het verdriet is niet vergeten en de woorden doen nog steeds pijn, maar ze houden me niet langer tegen om mijzelf te zijn. Ik ben wie ik ben. Niet meer en niet minder. Ik leef, ik voel, ik geef, ik bedoel. Ik neem het heft in eigen handen.…

In de waarheid ligt de vrijheid In de stilte van een eenzaam Weten, kennis is er lijdzaam En begrijpt zelfs elke valsheid En die kennis ziet ook domheid Anders, is nog mededeelzaam Boven alles heel bedachtzaam Als de absolute wijsheid Welke zin maakt haar geruisloos En waarom verliest ze kansloos?…

Bedachtzaamheid bracht hem op de beste plekken.... er was zoveel te ontdekken. Maar nu is er eindelijk de tijd van zijn allerlaatste bestemming. Niet langer ontkenning van menselijkheid. Geen vluchtige woorden. Niet zwevende akkoorden. Niet meer immer heen en weer, terugkomen en vertrekken. Moe is hij van het ontdekken.…

bedachtzaam trekt een kleine meid nerven uit een weegbreeblad tracht twee gescheiden strengen doordrenkt van levensnat duurzaam bij elkaar te brengen vol overtuiging in de weer hurkend in het droge gras maakt ze paren en probeert hetzelfde keer op keer beide handen dan besmeurd met rare smurrie die niet hecht draait het kind zich plots…

Een boom gestild verkleurd verschiet verdriet achter de huizen buigt eenzaam met de wind geef hem die hand, mijn vriend en tracht onachtzaam mee te zaaien deze droeve melancholie heel af en toe tussen het zwerven het is nu voorbij de grote trouw blijft behaaglijk binnenshuis waar haardvuur knettert en weer een jaar bedachtzaam wordt…

getrokken zwaarden, handgeschilderde replica der legendarische ziel Excaliburs de originele replica's verloren hebben ze de schittering en glorie, hun waarde de officieren met hun trotse grote sabels geloven niet meer in sprookjes en poëzie stilte voor de storm, betrouwbaar de afstand die zo gevreesd tot nieuwe inzichten leidt om heel even bedachtzaam…

Leef, maar ga bedachtzaam met elkaar om. Foto Jean Van Eeckhout…

Bedachtzaam turend denkend aan vandaag hopend op morgen vogels zingend het ochtendgloren een perfecte dag het schijnt dat lachenden niet huilen kunnen een strak gelaat teveel gevoel om los te laten angstaanjagend niet makkelijk, wel noodzakelijk om door te gaan mijmeren over gisteren maakt het heden niet bijzonder vandaag is kort lang…