Alle inzendingen over beroerte

Vanachter gesnoeide rozen speelt zij het mateloze spel van de genadeloze jager die geduldig wachtend peilsnel dodelijk toeschiet als een argeloze prooi haar territorium beroert waar hij ingekapseld weldra als maaltijd dienen zal…

heel soms fluistert het vanbinnen zachte woordjes in mijn rechter boezemkamer alsof een pluimpje mijn ziel beroert ik spin me in de stilte van mijn zinnen drijf gemoedelijk verder in mijn stroom knipoog naar de rust die in me woont…

vandaag blader ik blootvoets door onze geheime tuin het gras nog nat en in koperzacht tegenlicht beroert de wind een vrouwenmantel ze wiegt haar beeldschoon bekken met rollende druppels dauw zo teder en ik denk aan jou…

Hij heeft haar op wolken doen lopen samen door hemelrijk gevlogen lucht was nooit blauwer in levend bestaan in zonnige stralen van samen gaan Haar lichaam siddert nog na als koude wind haar huid beroert en zij zucht van emotie van besef…

het licht beroert en hoe onvolgroeid was ik het dromende kind er werd gespeeld, gekneed, gevormd onder de schaduw van witte onderkleren het schreeuwt het beeld in mij verdwenen toen ik wilde huilen om de pijn die ongetwijfeld komen zou er was niets meer dan lichaam en een volle, vuurvluchtende maan…

ieder gedichtje is een doosje met een scherfje mij wat mij beroert, kwetst of verwondert leg ik te rusten in rood, paars of geel hoekig of rond krijgt het een plaats wil ik weer weten over toen hoef ik slechts dat doosje even open te doen…

Je was zo eenzaam en verdrietig na alles wat je overkwam dat binnenkort de nieuwe lente misschien ook niet je ziel beroert omdat daar treurnis hangen bleef en veel te weinig licht en vrede.…

onder haar kekke hoedje kijkt zij kwetsbaar de wereld in de krassen op haar ziel leerden haar in openheid te onderscheiden haar innerlijk licht raakt verborgen schoonheid die zij zacht beroert in haar stilte-uren beschrijft zij wat ze ziet in heldere taal…

je lichaam is de zee van mijn verlangen onzeker volgen mijn vingers de sporen van je leven terwijl je adem mijn diepste gedachten beroert ik wil zonder woorden zoveel nog zeggen je ogen lezen me en met je armen om me heen weet ik dat jij mijn leven bent…

Een eenzame schimmel draait het hoofd naar de hacienda waar in stallen een jongen de snaren van zijn gitaar beroert.…

De tuin ontwaakt in het vroege licht Een zijdezacht pootje beroert mijn gezicht Een koud nat neusje stempelt mijn huid Een zacht spinnen zegt ‘kom eruit’ Blauwe ogen kijken mij aan: Ochtendgroet van een Heilige Birmaan.…

zachte regen beroert de delicate schoonheid van huiverende kersenbloesems op ranke twijgen wiegen witte vogels wij lopen uit de langgerekte dag jij fluistert dat we voor geluk zijn geboren de bergen hullen zich in wolken…

wonderlijk hoe gedachten suiker spinnen het zoete de mond beroert van het meisje in de wolken aan haar voeten wijkt het water de zee, de zee ebt langzaam weg en neemt in haar kielzog mee de glimlach van een jonge man en hoe zij wachtte…

niet dat ik haar zoek of juist wel het zal de lente zijn die mij beroert of verlang ik naar mijn huis waar de duif koert ik zie hem vaak in de ochtend op het hekje waar nu, zo neem ik waar, iets gevlekt in een prille struik loert verlang ik naar jou of juist niet verzamel ik enkel stenen om te stapelen en sta ik op mijn…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken als een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergankelijkheid.…

Wanneer lentelicht je plaats beroert hoor je mijn voeten op zachte aarde Beneden droogt slaap je tranen hier kleurt je beeld mijn ogen Je bed bedelf ik onder orchideeën en zoete margrieten Morgen niet dan zwaai ik je van ver mijn liefde toe…

Het stille fluisteren van de wind toont deinende kruinen op het ritme van haar ademtocht Wiegende bladeren strelen elkaar 'n gretige aanraking zonder conflict Hoe anders is de onontkoombare stroom van onze gedachten die de geest beroert in een eeuwig strijden…

onbewogen staan de bomen als skeletten hun takken een smeken hemelhoog gericht zonder schaduw werpend op in het naakte verstilde land waar de lucht van dode wintersloten ons beroert als wij de grijsheid weerspiegeld zien in een zwarte omlijsting van vergangkelijkheid.…

Zo naakt en broos Geboren uit liefde Vertel me eens je gevoelens Als je een fluisterende stem hoort Een ruwe hand je beroert Ik ben de dageraad en de nacht Het licht dat je de weg zal wijzen De hand die je zal leiden In minder goede dagen Toon me de weg naar je hart.…

Als hij met een vinger de split van mijn vingers beroert, word ik rood en voel ik mijn schoot. Wij glimlachen, het doet ons goed. Is het wel, als het moet? Maar ik geef toe en doe, en doe, en doe.…

De nachtkaars beroert sterren schuilt in tedere aanraakbaarheid huilt om onverlichte verten. Stormdruppels tellen eeuwigheid op het ongeschreven behang.…

waar de mond zwijgt en handen stilte grijpen voeten dansen op een grenzenloze bodem waar dauw de sneeuwklokjes beroert in het vroege van de nieuwe morgen daar fluistert de wind haar lied van liefde door kale boomtakken daar woont zij wereldburgeres…

voelend tokkelend tegen huid van haar dij die soepel deint beseffend genietend tegen en met elkaar zij beroert ook mij spelend luisterend in nakend licht naar akkoorden van vlees…

Lente is hier al lang niet meer zo licht en zonnig neergedaald zó vrij nu ontspannen speels lustig en vrolijk fladdert ze in 't rond jaagt warm de koude weg ver van oranje violen en zacht beroert ze snaren zo pril..…

Hij bloosde diep, zoals bij elke vrouw Zoals de wind beroert de tere halmen Zo neeg Jeroen devoot naar Connie Palmen…

Zichtbare deining beroert het oppervlak waaronder de stilte van een onpeilbaar diep Waar leven wordt gebaard in ontelbare diversiteiten die als eenheid verwekt elkaar al eeuwenlang bestrijden Deze sluier van vergetelheid bedekt het kalme weten van Leven dat IS maar aan hebzucht blootstaat…

na het woeden van de stormen wil ik je omringen met stilte waar je binnenin kunt schuilen met jou alleen maar kijken naar de spiegelende regendruppels rollend langs het raam onze oren alleen maar afgestemd op de taal van de regen die de aarde beroert in de stilgevallen tijd…

Zij beroert iedereen als ze lonkend voorbij glijdt. De cirkels op haar glanzend lichaam duwen zacht tegen de Leieboorden. Zij is het kloppend hart van onze Stad. Zonder stroming is ze als een spiegel zo glad.…

Traag strijkt haar stralende lach over het oogverblindend wit en tovert met speels gemak een tapijt met duizend diamanten Beroert vervolgens zacht en teder het duistergroene woud met handen vol fluwelig dons Liefkoost met haar koele warmte mijn waterkoud gezicht.…

Als de zon de dauw van de ochtend beroert, Als de zon de vogels doen fluiten, Als je me in de ochtend kust, Keert mijn hart binnenstebuiten. Als de maan de zon doet verdwijnen, Als de sterren weer ontstaan, Als ik mijn armen om je heen kan leggen, Weet ik zeker, ik laat je nooit meer gaan.…