Alle inzendingen over besmeurde

De Parijse straten bloeden een zwoele Française doet haar rok omhoog niet baden in dat rode goed de ladder in haar versleten kous niet laten zien in deze tweestrijd struikelt zij en nu duikelt zij daar in waar velen dit voor haar deden zij konden dit niet vermijden wat zouden zij niet hebben gegeven alleen wat besmeurde kledij in plaats…

Eindelijk gebeurd, U heeft mij besmeurd.…

Ik wend mij af, als ik die besmeurde hand moet schudden, aan een valse schaamte is niet te ontkomen.…

Gratis van meeuwen, sierlijke vliegkunst met stijl, besmeurde kleren.…

nauwelijks zes pond besmeurd, vettig bloed wonderlijk krijsend…

Voor hij de fles aan zijn mond zet leest de clochard tevree op het besmeurde etiket “Appellation Controlé.”…

Schatje, wat schat je - dat Maria onbevlekt ontvangen is of zou haar hoofd toen ze ging solliciteren weer besmeurd zijn met duivenpoep?…

duizenden lauwerkransen zie ik gehangen om hoofden van oorlogshelden bloed druipt eeuwenlang in onverzadigbare grond die altijd dorst heeft de wapenfabrikant telt winst van geleverde kogels…

Wanneer zoveel mensen opgehitst door elkaar defensief en agressief zweren bij eigen volk en nationaliteit ook niet mondiaal kunnen en willen denken maar alles doen op eigen gezag dan is het een feit ze knielen voor een besmeurde vlag…

ik zag je schoenen staan besmeurd maar toch onaangedaan wachtend op de stap waar ze voor gaan je hebt ze uitgeschopt je voeten weggestopt in het geitenwol van sokken zachtheid en hun warmte lokken we lopen niet meer paralel voeten kennen nu de wegen wel en gaan hun eigen gang niet bang om uit de pas te lopen jij bent geschoeid…

Jij graag, ik gedwongen naar het altaar Geboeid zonder liefde ongemeend Jong maagdelijk van wijsheid gespeend Verblind rood gesluierd geheel compleet Het jawoord gegeven ik had geen weet Mijn nachtmerrie kwam al snel uit Ik was een jonge gelegenheidsbruid Willoos had ik mij te onderwerpen Mijn gesmoorde kreten niet gehoord Verkracht besmeurd…

Aan de muur een schilderij veel rood en gouden steken het hangt er al een eeuwigheid door oma geborduurd Het vreselijke Heilig Hart de armen zijwaarts uitgestrekt al zouden zij je roepen bescherming in de buurt Maar andere handen kwamen besmeurden een kinderziel en aan de muur het Heilig Hart de ogen nimmer uitgegluurd…

Ik heb je verraden onze vriendschap besmeurd, Jij bent vastberaden ik ben verscheurd. Miljoenen heb ik over voor het terugdraaien van de tijd, Een harde leerschool: jouw vriendschap ben ik kwijt.…

zij verzamelt het aantal, in rug gestoken, messen in de leegte die zij moedwillig achter lieten nog nooit waren woorden zo besmeurd geweest met dat waar de honden geen brood van lusten…

Hoe onbeschaamd geef jij je natuur de vrije teugel, ik ben vergeten hoe dat was Ik ben vergeten hoe ik zonder schuld en schaamte door het leven ga De erfzonde heeft jou nog niet besmeurd, durf ik te geloven dat ook ik nog schuldeloos ben?…

In m’n dynamisch leven zijn veel dingen gebeurd, gevoelens verontreinigd, levensvreugd besmeurd; ik moet m’n geest nieuw leven inblazen, voor de buikvlinder sterft en ik mij nooit meer kan verbazen.…

Doch volgens de gemeentelijke regels besmeurde men daarbij te veel de tegels, zodat men toen tot sluiting overging. Maar straks komt er een bord met: ‘Vanaf heden kunt u ook via tráppen naar beneden!’…

de vijandelijke tijd slaat de dagen stuk de besmeurde slakkengang van ijzeren uren leven in het donker zomaar zonder licht geen kruit gewassen tegen het duistere bestaan niets meer om bang te zijn in de kleine toren het leven zonder licht…

Ze zeggen dat ik vuil ben en besmeurd. Ze zetten mijn beroepsgroep mooi te kakken. Me door zo’n zwarte schoorsteen laten zakken? Ik kijk wel uit, dat is nog nooit gebeurd. Ze noemen mij een vieze roetveegpiet. Discriminatie! Ik voel veel verdriet.…

Besmeurd werd ik met veren en met pek, Correctievloeistof was niet aan te slepen. Mijn rijmpjes zijn weer aanstootvrij en ‘clean’, Ik vrees dat ik ze elk jaar moet herzien.…

Om een eigen mening word je soms besmeurd. Onterecht besmeurd: Zwarto verdenkt Blanco. Blanco blijft bij haar blanco. Zwarto noemt haar Witto. Blanco blijft bij haar blanco. Zwarto noemt Blanco afschuwelijk Witto... Blanco ontsteekt in woedo. Wijst Zwarto op trekjes van Witto.…

Onthoofd, haar lijf besmeurd, vervormd, ontkend, uit boeken weggekrast, werd ze wat ze was: vrouw, herhaald begin, onderste steen die altijd boven komt.…

Na Polen, Marokkanen en Chinezen zijn nu ineens de Grieken aan de beurt wier goede naam beklad wordt en besmeurd. Met reden? Laten we wel eerlijk wezen; ’t Wordt buitengewoon moeilijk vrienden maken voor Nederland in buitenlandse zaken.…

Wat zo onschuldig, onderhoudend leek, Is nu besmeurd, ontmaskerd en gevallen, Hoe kan je zo’n programma zó verknallen, Waar lange tijd zo’n groot publiek naar keek? Mijn voorstel is te stoppen met die stoelen, En met ‘The Voice’ Sinatra te bedoelen.…

hoe draai ik, blind gevlekt, een zandloper van steen als ook jouw handen niet verder kunnen reiken door bevroren gedachten die gevangen lijken in glimlachend geween en waar het zwart over en weer blijft ingekleurd het is de nacht die al voor de avond het licht heeft besmeurd en in zwijgen is vermomd…

wijn en het lijk der liefde rond de tafel en eronder verwarde resten van gevoerde gesprekken kleven aan de wand het plafond besmeurd met oude vloeken en flarden van onbeantwoorde vragen druipt een silhouet van mislukken daar waar jij net niet stond…

Papier en beeldbuis worden bruin besmeurd. “We” móéten “blank” zijn, “Nederlands”, “ontkleurd”. Die leer leidt vroeg of laat tot massamoord. Verschillen? Yes! Fantastisch om te zien en kleuren brengen blijheid bovendien.…

de pen streek neer zonder compassie inktzwart besmeurden dodelijk krullende letters het maagdelijke papier de schijnbloei van mooie woorden kon onwaarachtigheid echter niet verbloemen slechts de achterkant van het papier draagt het gelijk haar pen is uitgeschreven haar handen zwart en leeg…

de pen streek neer zonder compassie bloedrood belasterden dodelijk krullende letters het argeloze papier de schijnbloei van mooie woorden kon onwaarachtigheid echter niet verbloemen slechts de achterkant van het gehavende vel draagt het gelijk de pen is leeggebloed in besmeurde handen…

Dwars door het hoge groene maïskolf veld rende jij mij achterna lachend buiten adem onder het gooien van wilde aardbeien besmeurde jij mij het maakte niets uit jouw lippen waren roder tussen onze tongen door wilde jij iets zeggen maar er was geen ruimte.…