Alle inzendingen over besmeurde

Kruip door sluip door in Den Haag Centraal hier gedril daar geboor herken ik niets van wat ooit was Buiten gekomen word ik omringd door hoge gebouwen waardoor het in het niet vallen onontkoombaar lijkt Den Haag stad mijn stad met besmeurde skyline de vooruitgang wacht je op…

Op bizarre wijze verstrikt en droog gebloed, lijkt hij nog het meest op een verfrommelde landkaart: geronnen rivieren volgen het besmeurde relief van zijn veren. Uit een donkere plek onder zijn verwrongen nek groeien rode bloemen.…

Rondom mij is het terras helemaal besmeurd! De flatten lopen tot in de getallen!…

De prediker die met eigen oogmerken schijnheilig het Woord verbreidt is benijdenswaardig bespraakt een glanzend opgevouwen kleed waarin duizendpoten huizen tussen stinkend oud roest en verbrokkelde stenen besmeurd met giftige drek mogelijk schuilt in dit venijn een enk'le reine edelsteen.…

zonder aarzeling, spanning, tegenzin naar voren komend leraar tegemoet stond ze klaar te spreken voor een groep met jeugdgebroed kletsend aan een stuk door vermaakte ze haar klasgenoten zichzelf en docent van de spanning toch een traan gelaten opgenomen in d'r shirt niet beseffend het talent waarmee een hater werd besmeurd…

ze spreekt niet nevelt zich in stilte haar ogen flitsen niet ze staan vast haar atelier is al vol Schubert’s Letzte Hoffnung zij legt klanken vast ragfijn in truffeltjes zat hij maar vast aan haar toonladders hij kon kijken naar haar handen naar de rode rozen op haar met verfspatten besmeurde jurk regenboogjurk van rode rozen…

wanneer is het gebeurd je haren grijs gekleurd je ogen dof je wangen bleek je kleren besmeurd wanneer is het gebeurd geen gevoel als ik je kus geen aai over mijn rug geen traan als je moet gaan wanneer is het gebeurd dat ik niet meer voel als je me ziet als ik jou zie wanneer vertel me dan nog een keer hoe het was voor je…

Jij, vlijmscherp uitgelijnd op giftig azuur, koppig en verstard vormenspel, amalgaam van molm, versteende stof en zilver, schenk mij van je vruchten de bitterste, opdat ik herinneren zou hoe de strijd gestreden werd, paarden waren er, weet ik nog, besmeurd met bloed en slijk.…

Langs de betonnen besmeurde wegen Kom ik talloze plat gereden kadavers tegen Die eens zo bontgekleurd in boomtoppen zaten Hoelang gaan wij door deze wereld uit te baten Waarschijnlijk tot we als mensheid zelf ten ondergaan Verwoesten wij hem en vervuilen met gassen Overtuigen wij ons zelf altijd maar weer Niet in deze schitterende wereld te…

wanhopig krijst de moeder naar haar met bloed besmeurde kind roerloos liggend in het gangpad tussen de uitgang en de kaartjesautomaat het geweeklaag van medepassagiers overstemt het geknetter van vlammen zich een weg likkend naar het gapende gat geslagen in het zoveelste bestand in een strijd om eigendomsrechten vemeend om het geloof dat…

Ik weet dat dat niet gebeurt Het heeft mijn natuur besmeurd Met een laagje vet erop Ik verstik in die dampen van benzeen! Naast mij ook de vogels en de vissen Ach, die kunnen we best wel missen Al sta ik in sarcasme zielsalleen…

'de vermoeid ogende man besloot toch maar even plaats te nemen op het met graffeti besmeurde bankje in het park' met deze fraaie volzin voor een mogelijk stukkie wil ik de 100ste geboortedag van Simon Carmiggelt onder de aandacht brengen...…

een lichtflits de harde knal vervolgens grijze rook gegil en geschreeuw mensen vallen achter hun bagagetrolleys op de vloer hier wegkomen is een hele toer doden en gewonden blijven achter op de grond welke besmeurd is met glasscherven en bloed van veel mensen welke hier op deze Brusselse luchthaven hun ongewenste…

ik jaag weer in een herfst die roodkoper lacht op het koppel duiven dat mijn druiven heeft gejat het korhoen of fazantenhaan de meerkoet en de vette ganzen die zo gaan ik jaag maar mijn garagedeur wordt niet besmeurd met hang naar adelijkheid van vogels jaag omdat de herfst weer geurt ja visueel omdat de oogst weer zo intens…

Als een mooi beschuitje, besmeerd met boter, plakje kaas, plots van tafel valt - net misgegrepen- dat al verkruimelend wordt platgetrapt op de stenen vloer, oneetbaar verandert, zo verpulveren vele levens, ongekend, stil en onbegrepen, vervuild, besmeurd, gevallen, vastgeplakt en kapot getrapt, in duizenden onbekende, intelligente kruimeltjes…

doodmoe zwerf je kermend langs desolate straten van ongekend geluk stokoud lijk je gekrast, gebroken geen mens meer maar een lijkje wie weet weent je besmeurde einder loos als hij ziet dat je gekrompen liefde toch beschut tegen ijs koude regen in je ingehouden klacht sterker dan steen stut je schouder toch je tere kind in…

een vuil gezicht besmeurd met bloed geen enkel iets dat nog fascineert de tranen schonen delen van je wang maar het maakt niet uit je blijft toch wel bang het zwart kleurt je ogen weg is elk beeld de realiteit vergaat waar haat ontstaat pijnlijk scheurt je hart waar rood druppelt je huid droog, plakt en de pijn verdubbelt…

Harten aas wacht in de handschoen op liefdesspel in vogelvlucht ik kuis mijn zwaar besmeurd blazoen met nectar van de passievrucht de lust naar lijfelijk vertier tekent zich af in open lucht de lokroep van de valkenier is nergens anders zo beducht als minstreel maak ik jou het hof buiten het vaste protocol de kaart gelegd in sterrenstof…

een grauwe waterplas waar ooit in sprookjeskou de mooiste sneeuwpop was stenen ogen op besmeurde grond een kromme, vieze wortelneus te strak gevouwen takkenmond rode koontjes vragen zacht of hij nu soms met opa in de sterren lacht en prompt liggen op het groene gras wortel, stenen, takken klaar voor als het straks weer sneeuwen mocht…

ik ben het meisje in de hoek besmeurd, verwond en ongeboren handen gebonden tot tegen de borst mijn mond en ogen met kwaad gehecht dat me doet huilen in de kamer om al het bloed dat het mijne is strak gebonden nooit ontsnapt aan die nauwelijks zichtbare haken ik ben de vrouw alleen maar mezelf in leven nog minder dan in…

als een kleine meester herken ik de stukken van pion tot koning op de troon bestreed er veldslagen in het hoge Noorden totdat mijn adjudant werd vermoord we vochten voor het vaderland en de vrouwen bij de wasmand die ons schone kleren gaven en een pint met schuimend bier ze zagen onze besmeurde gezichten en zand en bloed op de mouw voor…

Zwarte schimmen in het bos Ze wroeten er op los Niets voor hun neus is veilig Maar eikeltjes zijn heilig Ze zoelen lekker in een plas Een besmeurde boom die ooit hun schuurplek was Zwarte haren op de stam achtergelaten Vrolijk zwiepen ze met hun staarten Zet de grond maar op z’n kop De eigenaar van een maïsveld zit met de strop Zelfs een…

De aarde wordt besmeurd met deze zieke virus terrorist. Wanneer stopt deze levende hel? Als iemand daar toch eens antwoord op wist……

Des werelds vuil is uitgestort op alle schepselen; het wordt gespild, gesprenkeld rijkelijk op hoog en laag gelijkelijk en de geringste is besmeurd; de onverzorgde weduwvrouw, die van haar pover weefgetouw amper een karig dagloon beurt, zij word gehekeld en verscheurd en des bemorsens waard gekeurd. Wie is gerecht en kan bestaan?…

Voor mij op de grond een krant lege fles papier zwart gat ondekt, Te gek gek gekras in de nacht tast in het duister, Krachtige katachtige ogen prachtig, Kijk in de zwarte gaten er in willen bijten er door heen vliegen met verf besmeurde vleugels, Vallen op de grond een krant lege fles tekst op papier, Start een revolutie…

Handen besmeurd met rode spetters – niet nader te verklaren. Muren beklad met grauwe strepen – het is niet mijn schuld. Lieve trouwe morgen, waarin ik ontwaak is dat waarin ik slaap?…

een oude foto in zwart wit verraste mij een ogenblik door tijd wat geel gekleurd de randen wat bruin besmeurd een lieve man in uniform klaar voor de grote storm een mooi plaatje totaal maar wel met een eigen verhaal gelukkig is dat al lang geleden de jaren van verplicht soldaatje spelen… wat hang je daar zo mooi in 't kader de verkleurde…

Want schoonheid wordt door hebzucht onderdrukt, haar parel met de taal van ’t zijn besmeurd. Lees mijn zwijgen hier want het spreekt verrukt: niets wil ik waar jij zo mooi in mij gebeurt.…

Verdrongen door een vale schaduw Schuifel ik langs kale muren, Besmeurd door vertwijfeling, Uitgeput door gekwetste uren Aan het eind van de dag, Zo beklemmend zwaar, Hoor ik alleen nog maar stemmen, Zo verward en ondraagbaar Ik beweeg als een vreemde, Rusteloos in de tijd, Gebonden door een cirkel Neemt mijn falende adem afscheid…

Je vroeg me je te vergeten, maar nog zie ik je met bloed besmeurde gezicht. De hulpeloze blik in je ogen, bleef strak op mij gericht. Bij de kus die je me gaf, waren je lippen al zo koud. Ik wilde het niet beseffen, maar jij wist "dit zit fout".…