1132 resultaten.
Bevroren
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 435 Mijn woorden zijn in mijn mond bevroren
ik probeer te praten
maar kan het beter maar laten
er is niemand die mij kan horen.
Mijn woorden zijn in mijn mond bevroren,
iedere poging om maar te schrijven
komt nooit naar boven drijven.
Mijn woorden zijn in mijn mond bevroren
ik heb alles verloren.…
Bevroren
hartenkreet
5.0 met 3 stemmen 1.226 Ach, ik wilde nog zo veel
maar het mocht niet zo zijn
er is nu niets meer heel
de toekomst is heel klein
Ik kan niet eens meer huilen
mijn tranen zijn verdronken
bij wie moet ik nu schuilen
als de kerkklok heeft geklonken
Daarna ben ik voor altijd alleen
jouw liefde ben ik verloren
je staat dan op de schoorsteen
in een fotolijst bevroren…
bevroren
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 187 in deze koude, donkere nacht
ontwaakt niemand uit de winterslaap
slaat niemand de vleugels uit
in het schimmige lamplicht
zit niemand de verloren tijd
op de hielen
in deze bevroren nacht…
De knoet
netgedicht
5.0 met 23 stemmen 52 ik liet het
rafelen toe
omdat ik moe
was van de knoet
de strak gedraaide
schoonheid sloeg
een leven lang
genadeloos toe
pas later gingen
we pluizen vonden
verschillende huizen
die welkom boden
ook in die
warmte daar
konden wij helaas
onze draai niet vinden
want in de rafels
schitterden nog
ongeziene kleuren die
bijzonder…
Bevroren harten .....
netgedicht
1.0 met 2 stemmen 513 Senryu
Bevroren harten
ijzige oktober wind
snijdt de hartekreet…
bevroren maanlicht
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 324 achter het vroeg gesloten raam
bedrijf ik onverschillig de liefde
met roestbruine windvlagen
die dode vogels laten vallen
tussen bewust verzwegen verzen
het huis kreunt niet langer meer
om de lege kamer, waar doden
’s avonds wederkeren om
slapeloze nachten te vergezellen
naar een koud beslagen vlakte
de verte duizelt op mijn huid
en ik…
Bevroren tranen
netgedicht
4.0 met 31 stemmen 457 de koude wind
de oude eik met kale takken
te staren naar zijn afgevallen bladeren
die dor en droog de grond
bezaaien, geen kleur meer hebben
vertrapt door mensenvoeten, droog
en krakend tot verpulvering
en zelfs zijn stam voelt koud
waar bast al afgebrokkeld is
nu buigt hij 't hoofd, en
alleen de zwarte aarde weet
de pijn van zijn bevroren…
Bevroren licht
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 168 Als in het nachtelijk
Donker zelfs het licht
Van alle lampen
Lijkt te bevriezen
Tot een groot blok
IJs dat door en door
Massief is, dan wordt
Mijn ik ook langzaam aan
Koud als steen
En lijkt het alsof
Ik nog maar moeilijk
Tot leven ben te wekken…
vlak
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 162 ijzige lijnen
verbergen een stille strijd
bevroren woorden…
Hoop
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 57 we zullen naar de toekomst kijken
de hoop vasthouden
in de bevroren tijd, ook al zijn we
het zwoegen de onzekerheid moe
't licht op ons gezicht zal 't niet doven
noch de vreugde' blos van onze wangen roven
het gaat in de nacht met ons mee
och schoonheid zo liefdevol teder
wie zoekt die zal vinden
de oeroude wijsheid de…
In een vlaag
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 785 nu moest je eigen vrouw
je vinden in het fietsenschuurtje
die afscheidsbrief legde je
op het kussen van het bed,
waar je nacht na nacht
zal willen komen spoken
de rafels aan haar ziel
blijven een leven lang…
Europa's moraal
hartenkreet
1.0 met 1 stemmen 207 Rafels mogen zich niet roeren
Ruisen en wapperen in de wind
en gelapte grenzen vervagen
vinden wij
Slierten vermaken beschaving
creëren luchtig losbandigheid
ontsieren het standaard streepjespak
vinden wij
Vezels die ooit strepen waren
vervlochten zuidelijk vindingrijk
democratie met kiesrechte vorm
vinden wij
Kunst en uitvinding…
Door schering en inslag
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 159 daar de rust te vinden
die jij op het wad genoot
kom vriend
voel de schepping weer
in zijn groei naar eeuwigheid
geniet want rafels blijven er altijd…
HERSENLABYRINT
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 152 Muziek doorkruist
m’n hoofd
stuitend
op een doolhof
van oneffenheden
In een wirwar
van onzekerheden
Op zoek naar
een helder zicht
met minder rafels
en een beetje
meer licht.…
Breken (3)
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 40 taalscherven raken
soms aan schoonheid
te eigenzinnig voor een
aan elkaar gelijmd bestaan
schitteren ze in
onvolkomenheid om
rafelig en aangedaan
op te lichten in de stroming
van sprekende taal…
Koud
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 1.446 De kou heeft haar ziel
Meer en meer raakt ze bevroren
Onomkeerbaar bevroren
Bevroren en omringd door kou
Omdat ze zich ooit liet smelten door jou...…
nagalm
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 1.489 enkel wat rafels
gloeien nog
ooit voelbaar
toen het tastend
woord een uitweg
zocht
tussen bevangen
muren het zicht
ontnomen
het licht zo vroeg
gedoofd…
bijna verdwenen
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 65 hij opent de deur
naar de donkere kamer
de gebarsten spiegel op
de gebutste vloer
het uiteengevallen
versplinterde gezicht
gebroken stukken
in een rafelig decor
bijna verdwenen…
Een spinnenweb en rafels goud
netgedicht
4.0 met 21 stemmen 425 Een spinnenweb en rafels goud,
de winden dansend langs de wegen,
het fluisteren van de avondregen
en staks weer dagen bitterkoud.
Toch wil mijn ziel van vreugde zingen,
ook om de herfst en al die dingen.…
het verborgen licht
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 158 zware rafels van het leven
slepen door de koude nacht
de zon ontdoet ze van hun
vracht
en kleurt ze helder als de
morgen
het leven als een duistere
macht
met in haar hart het licht
verborgen…
Volgens Bartjes
snelsonnet
3.0 met 14 stemmen 877 U kent vast de natuurkundige wet
Dat water, als het eenmaal is bevroren,
Daardoor niets aan volume heeft verloren,
Maar juist met tien procent is uitgezet.
Dus als men uw pensioen bevriest, wees blij:
Dan krijgt u er vast tien procenten bij!…
zondagmorgen
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 427 het park oogt nog
leeg en stil
enkel wat kraaien
zoeken en graaien
naar eetbare resten
tussen de bomen
ligt een roerloze
zwerver in het gras
onder een jas van
rafelend ochtendlicht…
Bevroren gedachten
hartenkreet
3.0 met 22 stemmen 1.358 elke keer
Krijg ik last van bevroren gedachten
Ik hoopte steeds maar nu niets meer
Als ik denk aan mijn geduld en liefde
Hoe ik mijn grenzen heb overschreden
Krijg ik last van bevroren gedachten
Miljoenen tranen zijn weggegleden…
Gevangen in ijs
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 641 gevangen
in een kubus
met muren van ijs
bevroren
bevroren
verstijfd liggend
alles horend
verstild
verstilde
woede en verdriet
geen woorden meer
verstopt
verstopt
in die ijskubus
wanhopig
vechtend…
ze kleurden geel
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 701 ik heb de rafels
aan elkaar geknoopt
maar kan hun golven
niet langer volgen
ze kleurden geel
en groenden rood
in een achtergrond
die blauw als stilte koos
ik wil de zee en met je mee
omdat ik in het golvend
blauw oneindig van je houd
ja, ik wil jou…
Rafels en gaten
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 74 warmte en liefde in
een wereld die enkel
kou en kilte tochtte
nog hielden mooie
herinneringen en intense
belevenissen mij als
een comfortabele
jas op temperatuur
ik had die opgelapt
met gevonden stukjes
geluk waarvan ik de
waarde pas in tweede
instantie eindelijk zag
met passen en meten
herstel ik de jas want
scheurtjes rafels…
Zijn mooiste rafels
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 79 beelden gemaakt met de hand
in de geel bruine
kleur van hitte en woestijn
met duizenden slaven die
stierven door ontbering en pijn
het markante gebeuren
in patroon en structuur
kon ik later pas weven en
hun couleur locale meegeven
nog staan zij te pronken
met geheiligde mysterieuze kracht
de tijd heeft schoonheid en pracht
zijn mooiste rafels…
Rafels en pluizen
netgedicht
4.0 met 27 stemmen 46 geweven en met
kromme naald het
patroon erin gedreven
die combinatie
van technieken
baarde het tapijt
waarop generaties
hun voeten uitgebreid
hebben gespreid
het kleed heeft
nu zijn functies
neergelegd gedag
gezegd aan vele levens
met alle smetten die
daar ooit aan kleefden
wind en zon
hebben de verbanden
blootgelegd in
rafels…
Losgelaten rafels
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 144 Zomaar spreekt de nacht in stemmen
die duisterend spreekt in een taal
van beloftes en slapeloze liederen
ofschoon de nevel roerloos de
nacht bevolkt schim ik mee
met de tekenen die de wind
mij grieft
losgelaten rafels krijten
de ramen witter dan het wit
van angst…
Wat rafelige trouw
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 119 bereiken
zwaaide schreeuwde
voelde mij verlaten
zonder vriend en troost
jij doorleefde
mijn bestaan liet mij gaan
als ik dat nodig vond
sprong in de bres
als ik mijn slechte keuzes
weer met ruzie had beslecht
maar samen knopten wij
bloeiden volop lente
ook in de bitterste kou
jij wist mijn
onvoorwaardelijke liefde
en soms wat rafelige…