Alle inzendingen over biecht

vrouw als ik, zo kien en fijnbesnaard zal nooit een man op wrede wijze slaan met woorden, zoetgevooisd en heel bedaard krijg ik, hetgeen ik wens wel voor elkaar ik zet hem op een voetstuk, langzaamaan zijn ego groeit, een man zo trots van aard laat ik niet naar de gallemiezen gaan al staat een kind niet op zijn repertoire ik biecht…

Over dat blijkbaar groenere gras Zij was zo stil en teruggetrokken Ditmaal in plaats van uitgelaten Euforisch en in alle staten Omtrent dit zoveelste verlokken Volkomen anders dan voorheen Door wie liet zij zich nú verleiden Wie was het die zijn schouder bood Wie stond er nú tussen hen beiden Het Venusdier leek wel sereen Toen zij te biecht…

Wij groeiden allen tezamen met de sla peen en bloemen gelijk op in alle seizoenen onder onze glazen ramen Wij heersers op eigen gronden trokken 's zondags eendrachtig naar de kerk waar we vroom baden voor vrucht naar werk als groep werd het thuis ontbonden Alle zeven uitgestreken smoel kwamen op een rij bij school voorrijden zodat ze…

Meer dan gesloten, zijn gezicht Hangt hij lethargisch in zijn stoel Hij saboteert de hele boel Wil weten niet van een gedicht Ik duw en trek en ik belicht En denk kom op joh, toon wat smoel Hij heeft geen levenslust, geen doel Is geestelijk uit evenwicht Hip hop; zijn lievelingmuziek Biecht hij me op met tegenzin Een ingang denk ik opgelucht…

laat mij in diepe sereniteit biechten zonder dat men mij van mijn bed komt lichten en mij met schande van mijn muze berooft ik koester mijn honger als een kluizenaar laat mij door letterbegeerte verleiden pleng mijn nederig offer op haar altaar in spinsels, die uit mijn ganzeveer glijden, mijn geschriften zijn vreemd of juist herkenbaar…

De winterwind rukt aan de ketting van zijn muze waarin de toon veranderd lief en leed in ieders voortschrijdend verhaal, boreling die zich voedt aan de navelstreng van het alfabet de couveuse van de moraal en ik meer te biechten heb dan schrijven kan de toekomst wordt op elk moment gedrukt op de onmetelijke borsten van het…

tesaam ik moest de moeders troosten die hun kraam- bedden vergeefs bestegen, kindermonden de borst gegeven hadden, ze bestonden niet meer, de boodschap was onaangenaam ze gaven lijf en leden voor de gronden en ongetwijfeld streden ze bekwaam maar gieren geven niets om lof of blaam voorgoed nu zijn ze met hun land verbonden één ridder biechtte…

Bij zonsondergang biecht hij zijn verlangend belang: ooit kom ik een ander tegen melkwit puur en rein rozen in het haar geregen een heilige non waar ik stil van droom. Een hoer zoals jij ben ik zat lieve onzedelijke schat.…

de straat zodat de weduwe nog alleen thuis alle kinderen inmiddels uit huis nu met drie zit om over te waken Alleen de pastoor blijkt geinformeerd liet de beste man de moed nu te vroeg zakken toen achtte hij het in de beerput gevallen Naar kerkelijk inzicht was heel niet verkeerd om het voor vrouw en kinders niet te vergallen na zijn biecht…

als een vader van formaat zijn ronde buik met trots gedragen leerde hij gewetensvragen aan warme lippen hing de klas olijk wist hij uit te dagen stelde denken op de proef en hoe dieper dat de leerling groef hoe scherper zag zij feiten van bedrog hing alles samen grote mensen bleken zich in leugens te bekwamen vrij te pleiten door een biecht…

hij beent schimmig op zijn laatst weet zich weldra knallend opgebaard in muizenissen verlost van vrome nageboorte te hoop lopen tafels vol als door biecht verschoond leggen groots geloften af bij tijd getaande tempels ontknoopt knallen kurken los vrij van ooit gefleste geesten roepen heil en zegen af over koppige nevelvelden terwijl…

een moeder ontluikt de moeder ontwaakt een moeder besluit de moeder kwaakt een moeder rent de moeder vliegt een moeder verwent de moeder biecht een moeders instinct de moeder verzorgt een moeder die zingt de moeder waarborgt een moeder luistert de moeder bedenkt een moeder fluistert de moeder wenkt een moeder verschoont de moeder…

een keizerlijke kleur wil ik door de regen spreiden sterk en baldadig de vlag van mijn verveling zwaai ik door uw middens en onthul de zevenentwintigste letter aan hen die niet geloven want het wonder moet mijn teken zijn ook dit beken ik dat mijn armzalige bewakers elke avond bij mij biechten en ik ervan tweemaal twaalf onvoltooide boeken…

Haar had je zo, zonder biechten de communie durven geven. - Ja, maar hij was niet aan z'n proefstuk toe. - Men zegt dat hij al meerdere malen - zonder dat zij er weet van had, - zijn gerief ergens anders is gaan halen. Och, da's toch gezellig, zo wat roddelen, fijn als je eens de laatste nieuwtjes hoort.…

De ander stoof er nog vandoor, maar knalde tegen de pastoor, die brieste: "Híer, jij vuile smiecht, dit wordt je allerlaatste biecht!" De hond zweeg echter doodsbenauwd en gaf de geest – nog niet zo oud. Welk grafschrift prijkt nu op zijn steen? 'Wees nooit te happig op een scheen!'…

zeven de tijd had goud corrosie mee gegeven schone schijn werkt maar heel even de kerkdeur waaruit de geur van volle aflaat is te proeven je kwezelige stemmen over God hoort snoeven nodigt je gebed gebrandschilderd etst licht je ziel herinnert je waarvoor je viel en proeft de sfeer, je voelt je weer zo zondig als weleer kom biecht…

armen werd gesloten Want zij hielden voet bij stuk achter facades die zij troonden en van kansels waar geluk steeds met hun hoogste woord verscheen met al het brood dat zij er braken als geloftes - die zij kroonden voor een koning die zij waren van een land waar niemand woonde voor de zonde die zij waren uit hun duizenden verhalen maar in biecht…

Woordenzon als poëzie waarin de kleur verandert, ankert lief en leed tot een hongerige taal, verslaat vergetelheid tot over grenzen van de moraal of een ander woord gebruikt als de toekomst zich sluit tot een geweven melodie, kameleon van stilte, zwijgzame boreling waarin meer te biechten is dan te schrijven.…

De kettingwind rukt aan zijn muze waarin de toon verandert, lief en leed verankert in een voortschrijdend verhaal, verslaat de eenzaamheid tot aan de grenzen van de moraal of een ander woord gebruikt als het hemeldak zich sluit in een tijdloze melodie, een kameleon van geluid, zijn zwijgzame boreling waarin ik meer te biechten…

rukt aan zijn muze waarin de toonzetting werd veranderd, lief en leed zijn geankerd in een voortschrijdend verhaal, verslaat de eenzaamheid tot aan de grenzen van de moraal of een ander woord gebruikt als het hemeldak zich sluit in een tijdloze melodie, een kameleon van geluid, zijn zwijgzame boreling waarin ik meer te biechten…

andermaal keek ik haar aan, nu door propere brillenglazen blik gericht op dat glimlachende schepsel tegenover mij de verleidelijke mond die ze opeens iets opende om vervolgens wat sigarettenrook uit te blazen ze was niet om mij tegenover mij op die barkruk gezeten sterker nog; na aankomst van die patserige jongeman dat durf ik nu wel eerlijk op te biechten…

dacht ik toen hij binnen stapte jong, lang en knap eigenlijk, zou moeten schrijven zoals testamenten geschreven worden voor de laatste maal biechten laatste sprankel van de vrije wil de laatste alomvattende gedachte het laatste oordeel van het geweten en de laatste ronde uit het hart en zintuigen zingen zou moeten iedere dag het…

Lispelend als een kind dat biecht De voorgekauwde zonde verraadt Schijnzwanger van haar lied Met ronde klemtonen opwaaiend Beken ik dat ik broos ben Met de lage altstem die vloekt Om het simpel gebed van de mens Ik lees de welving van haar bovenlip De groef die ik te gretig openwoel Haar dubbele tong die een glimp onthult De tand die glanst…

de schilder moe bij de vrouw aan de koffie saampies knus biechtte ’s avonds laat de schoenen vol lood het model was plots zomaar zoek hij stond droog achter het doek uiteraard zwoel in zijn gevoel kunst een stuk dat inspiratie bood knielde en bad tot Sint Antonius geef mij die schoonheid vlug terug hij sprak mijn bede werd stante pede…

zelf daarvan zo blij Heeft het doel of een gewin is het doordrijven van eigen zin ach men verhaalt dan van historie u weet de trots van Hollands glorie Veel geweld aan vreemde kusten waar zelfs de honden geen brood van lusten jongens van het kaliber j.p.coen lekker moorden voor de poen c.i.a. heeft het uitgevonden martelen met geluid biecht…

De teloorgang verankerd in een voortschrijdend inzicht, binnen de kantlijn van geest, maar over de grenzen van de moraal of een ander voorteken gebruikt als het net zich sluit in een eindeloze ethiek, een kameleon die dwaalt onder de hersenpan kookpot van waarheden waar ik als zwijgzame boreling meer te biechten heb dan ik…

waarin de Toonzetting werd veranderd, lief en leed zijn geankerd in een voortschrijdend inzicht van elk verhaal, soms in eenzaamheid geschreven tot aan de grenzen van de moraal of een ander woord gebruikt als het hemeldak zich sluit in een tijdloze melodie, een kameleon van geluid, zijn zwijgzame boreling waarin ik meer te biechten…

Mijn eerste meid was paaps, moest zoenen biechten bij de pater En ik kon bij hervormde Kees op schoot. Met roomse vrouwen wordt het nooit wat, jongen, zei hij later Altijd op vrijdag vis, dat wordt gewoon je dood.…

afgelopen jaar geen tak gebroken en geen blad gevallen is ik herinner mij hoe ieder oud en nieuw de uren kruipen zonder nog door vuurwerk ooit verschrikt te raken maar de geest die onrustig telt en waakt haakt alles vast aan zekerheden die het ritme van het hart bevestigen als bij een kind dat wordt gewiegd we gaan even nog ter biecht…

Rustig wast de man, wiens schande Biecht noch boete delgen wou, Zijn van misdaad bloedge handen In de koele morgendauw.…