Alle inzendingen over bleef kleven

kleven.…

Ze reed op haar fietsje mij lachend voorbij en ik zag in haar even de vrouw van mijn leven Ik trapte zo hard als ik kon om langszij toen zij blij naar mij keek haar een knipoog te geven Toen zag ik met schrik haar lui oog waarmee zij naar mij keek met een blik die gepleisterd bleef kleven Ze knipoogde terug met dat ander - naar mij…

Hij dronk whisky aan de bar zonk na elk glas verder in zijn weemoed zo zag de violist die werd getroffen door ‘t intense dat bleef kleven toen hun ogen even samen kwamen en de stilte zwol toen tonen melancholisch vol emotie trilden als een onbekend verhaal duizend maal verteld maar nooit gehoord daar de intentie van het woord…

kleven aan zijn oog waardoor zijn kostelijk gezicht in al zijn vrezen had bewezen dat zijn donkerbruin vermoeden er ook ditmaal niet om loog…

Onder woonachtigheid ging zij gebukt, onder herinnering waaraan zij vast bleef kleven en onder wijdverspreide wankelmoedigheid, die grotendeels uit zwangerzucht bestaat.…

Ja, laat heb ik 't ontdekt: Ik ben een zwaan: Mij heeft uit poel van dof, smartelijk leven Het stilgegroeide Godsgevoel geheven, Aardse gehechtheid heb ik weggedaan; Mijn vleugels zijn weer wit en waard te slaan In Brahman's licht; want wat van slijk bleef kleven, Met blijde tranen heb ik 't weggewreven: Nu mag, nu durf, nu kan, nu moet…

Had het leven niet anders gekund Met druppels als parels, geweven in een liefdesweb waar alles met goedheid bleef kleven?…

kleven..…

spelen Hij was één met hen geworden rond een vuur dat was gebleven bij het winterpaviljoen waar hij nog op een bankje zat en van een suikerspin nu at die hij er fijntjes had verweven met een haardos van zijn baard die aan zijn onderkin bleef kleven en hij schaterde het uit met alle mensen van de stad en alle tovenaars van licht die hij…

- 't Mugje, dat zingend, In de orchis gedoken Vast bleef kleven en moet sneven, De ogen geloken? - Wellicht een beek, Zo snel aan 't vlieten, Dat bosanemonen en duizendschonen Weerspiegeld verschieten? - Is het een meer, Een kristallijnen, Waarin de sterren, dichtbijzijnde en verre Verdubbeld schijnen?…

Hun ruwharde zwier bleef kleven en verder enkel maart die nadert, vergaart, gaat. Het weke nevelgordijn schuift dicht Haar bloes wappert halfopen. Driftig wisselen we glimlachjes onze gelijkgestemde tekens. Maart nadert over de lauwe rivier.…

kleven Zij, die zich omdraaide in het dikke, grijze kunstbont van hem gekregen met kerst toen voor hen nog een toekomst samen bestond...…

Jouw afdruk ingebrand in de balkonstoel een heleboel liefde bleef daar kleven ook al scheen de zon maar even.…

Je blijft kleven als een bij. Twee jaren nu verstreken. Het is mooi geweest! Het is nu veel te lang gebleken! Jij, Jij kleverig bijen-beest! Het einde is nu aangebroken. Onze paden zijn gescheiden. Je hebt me diep gestoken! Verwondt heb je ons beiden! Jij ligt uitgeput op de grond.…

Was van uw vingers wat leeds er bleef kleven, Grijp de smart, voor uw aanzicht geweven, Als water om 't venster uwer ziel, - Zet de sluizen van uw ogen wagenwijd open. Tot het licht van die ster om uw hart is gelopen, Als golve' om de rand van een kiel: - Uw leven gaat omhoog naar die stralen, Uw weg klimt op uit de dalen, Voort!…

de beweging van het water gleed langs mij heen het meer was verlaten alleen, de kille stilte dreef het lichaam met zich mee niets, bleef aan het verkrampte lichaam kleven, enkel wat druppels op het koude vlees vol ontroering bevrijdde ik mezelf van iedere druppel…

zij brak het glas dat als cocon rond vorm en inhoud zat hij had nooit uitgeblonken leek transparant maar wie goed keek zag andere sculpturen in het geslepen voorkomen waarmee hij zich omgaf zij heeft hem de artistieke vrijheid terug gegeven zijn bloed bleef aan haar vingers kleven…

Nog even bleef ik aan haar kleven, loslaten wilde ik nog niet, dit was zo’n kus, waar je nog lang van nageniet!…

ik schepte zand maar het bleef niet kleven in mijn hand wilde details uit het leven vorm geven zij rulden weg op het strand heb met de zee gesproken zij heeft haar water vergoten rijk aan herinnering in een vloeiend decor onder zon en wind kreeg mijn visioen zijn gestalte tot het tij keerde de golven zich weerden de creaties wisten…

lompe Jan uit Waasland Beveren onhandig en zo nerveus hij had een grote wipneus waar alles bleef aan kleven hij was ook zo erg nieuwsgierig stak die neus in alle zaken wou de mensen goed vermaken want dat vond hij echt plezierig bloemen met bruine meeldraden geurden als chocolademelk dus wou hij ruiken diep in de kelk wel ja, de rest…

Op stramme poten had de morgenspin ons in nachten ongemerkt besprongen en met listige draden ingesponnen verstilde lijnen van geronnen uren verzonnen in een nauw gemeten tijd bleef het ongeduld aan ons kleven, in een keurslijf wat de toekomst bleef verzuren en waar het bloed niet vrij kon stromen.…

we liepen al wisten we het niet in een fuik we wilden het wezen van onze taal uit de kindertijd ontrafelen het verlangen lag in onze vragen besloten de weemoed bleef vasthoudend aan ons kleven we hingen vergeefs en verlamd over de rand van onze cirkels verdwaalden in de verloren verdwenen kindertijd een zachte landing…

Met z'n poten had de morgenspin me in de nacht besprongen met haar tranen ingesponnen verstilde lijnen van geronnen uren, verzonnen in krap gemeten tijd,ongeduld bleef aan me kleven, een keurslijf wat de toekomst bleef verzuren waarin het bloed niet wilde stromen om het gewicht te wegen, verder dan de vaste pijn, verleidt tot eerder…

Aan mijn lijf kleven woorden van zotheid, van plezier, maar ook van eenzaamheid ik draag ze graag mee ik kan met ze lezen en schrijven aan mijn lijf kleven woorden.…

enkel koel en to the point alles zo zeggen dat de boodschap niet in gevoel bleef hangen was niet uit te leggen…

het is me weer gelukt, daar in ruime mate de genade opnieuw mij ten deel is gevallen; een volle aflaat is mij verleend zeg maar dat mijn ziel blij is en opgetogen, zelfs in hoge mate verrukt een vermeende afgang mijnerzijds als dichtend kunstenaar, alsof ik van enige kundigheid zou zijn gespeend, blijkt door moderne technieken ongewenst…

Vermakelijk wil ik door het leven Artistiek zijn wil ik beleven Ik geef mezelf een zeven Om aan een acht te kunnen kleven Ik ben alleen niet met zijn tweeën Reacties zijn onstuimig, maar geven mij leven Vermakelijk puzzel ik, ik kan zweven Ooit zal ik aan een negen kleven Vermakelijk droom ik van een tien Ik heb het trucje al zo…

Omdat jij huilde, kuste ik jou teneinde je wat troost te geven Voor jou zag de hemel grauw; bleef de smart aan jou kleven Nu jij huilde, omarmde ik jou om jou mijn hart aan te bieden In je ogen schitterde het dauw; zou ‘t wonder dan geschieden Daar jij huilde troostte ik jou om jou wat geluk te schenken Plots zag toen je hemel blauw geen…

Geblinddoekt blijven ze nog op het netvlies kleven met één conclusie: Ze zijn liever dan lief...…

Een lindenblad kwam op de valreep nog heel even aan mijn venster kleven nat en glad so long zo heette dat…