Alle inzendingen over bloem

Zoals de bloem ontluikt ontwaakt de levensvreugde in mij. Bij 't horen van de muziek, duikt hij in het diepe, in mij de bloem van vreugde. Ik juich, ik dans Ik voel de vreugde Ik buig voor deze kans En stil is de rust van binnen, nu bij 't horen van de beek.…

Uit de bloem der gedachten, Kiemt het zaad en als wij wachten, Draagt de wind het rond, Zoekend naar vruchtbare grond. Waar hersenspinsels gedijen Tussen fantasie en mijmerijen, In goede sfeer, het juiste licht, Zich ontwikkelen tot een gedicht.…

Ik hou erg van bloemen.…

Het kerkhof dat in rust verzonken Te wachten lijkt op vers verdriet Ziet in de lucht het zilver vonken Dat strepen krast in het verschiet Waar zomerzon wordt uitgeschonken Op marmerwit en zwart graniet Dwarrelen bonte vlinders dronken Van nectar die het leven biedt Een jonge vrouw waant zich alleen En laat haar tranen vrijuit stromen…

als de tijd me inhaalt mijn zinnen langzaam vergrijzen schilder ik bloemen voor jou in paars en rood en zomergeel als zacht gerijpte dromen in geurende aarde nog warme avondzon…

bewonderaars genieten van haar kleuren het is de onmacht die plukt…

wat een bloem je kan doen een lange steel met wat blad een beetje kleur en een hart gewoon te gek het doet je wat…

snijden aan het oude bidden maakt mij tot herinnering; ineengedoken, met het hoofd onder lakens geboren was ik toch en bestond ik niet als kind, dat voor handen lag het blije gezicht afgekeerd van doodgaan en overbodige benen dan waren er nog steeds die borsten ontluikend weliswaar, maar met stom zwijgend verbod om bloemen…

Eens een bloem stralend als de zon, wetend welke richting op te groeien. Beseffende wat zij nodig heeft, om te kunnen groeien. Nu de herfst is gevallen, wordt ze snel ingetogen en slap. Energieloos van het langdurige staan, heel de tijd stralen en toen kwam een klap... Wanneer zal zij weer gaan bloeien?…

zij vond mij een god en ik geloofde haar schiep een wereld om haar heen een koning, een keizer en ik beloofde haar de aarde als geen één.. .. maar mijn eigendunk beroofde haar van ’t leven naar het scheen…

Wat zou het triest zijn zonder bloemen Bloemen met hun geur en kleur Bloemen zijn er te kust en te keur We kunnen ze niet allemaal benoemen. Bloemen geven afwisseling in de natuur Vormen en kleuren in verscheidenheid Prachtig, een paradijselijke heerlijkheid Het is zo verwonderlijk, zo heel puur.…

laat alle wegen langs mijn ogen waden water en land, klinker en zand ik moet kiezen, heb niets te verliezen tot ik waarachtig vind, de essentie die alle wegen verbindt, naakter dan een pasgeboren kind…

…..jouw liefde maakt me mooier jouw warmte doet me glimlachen in de morgen jouw vertrouwen in mij draagt me door de moeilijkere uren de echo van je stem heeft me verlost van eeuwig durende twijfel ik kan nu alleen zijn en me toch gelukkig voelen samen met jou wandelen in de schaduw van onze liefde ze valt stil de wind fluistert bloemen…

Toen het zaadje ging groeien Kwam uit het niets een mooie bloem Men zag de schoonheid bloeien Door de bij met zijn gezoem…

een bloem in het veld ze lacht naar me jij bent die bloem een bloem met gesloten bladeren aantrekkelijk kroonblad ga open een bloem van blauwe ogen en de sproeten op je huid, mooie borsten de bloem opent toont zichzelf ik denk er aan als ik naar je kijk de gesloten bloem jij bent die bloem aantrekkelijk kroonblad ga open…

Bloem gaat weer groeien zon zal knoppen verwarmen dan kan ze bloeien.…

In een verholen knop dommelt een bloem met vage kleuren. Een schilder pakt zijn penseel,verf en doek, geeft hem zo weer de allermooiste kleuren. Hij doet de bloem weer laten leven.…

Het is een bloem om er met een vaantje om rond te gaan en zacht te zingen. Het is een bloem om niet meer burger te zijn, maar een broer van een kinderhemdje in zonneschijn. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten' 1976.…

jij geplukt Uit mijn leven weggerukt Voor je kon bloeien Voor je je leven kon ontpoppen Moesten ze je snoeien Moest jij je verstoppen In mijn vaas ben je terecht gekomen Omdat ik jou had meegenomen In mijn vaas ben jij verwelkt En heeft de aarde jou tot zich genomen Nu bloei je daar, en niet hier Ik kijk naar je schoonheid Mijn bloem…

Als alle mensen eensklaps bloemen waren zouden zij grote bloemen zijn met lange snorren. Vermagerde vliegen, dode torren zouden blijven haken in hun haren.…

mijn liefde is een bloem constant evoluerend die bloeit voor u zult u mij water geven? ziet u mij op de vensterbank van de minuscule witte kamer staan waar zij u hebben aangebracht ? - mijn bladeren in de wind zwaaien voor u en fluisteren: ik houd van u...…

Als ik een bloem was, zou ik dan nu bloeien? Of zou ik een bijzondere bloem zijn, een onvoorstelbare bloem, een bloem die niet kan kiezen tussen bloeien en niet bloeien, En die over de rand van een vaas voorover leunt om te zien of zijn afgrond een bodem heeft?…

Wat weemoedig kijkt ze naar de bloempjes, sierlijk en lief staan ze in ’t gras, want vroeger, heel vroeger, toen ze nog een kleine meid was, plukte ze handen vol. Bukken, gaat nu moeilijk meer, knielen doet haar teveel zeer, vingers doen ’t ook niet meer, en dus, kijkt ze wat weemoedig op die bloempjes neer, die sierlijk staan…

stil aanwezig staan ze als voor niemand te kleuren niet voor zichzelf maar in opdracht volbrengen zij hun taak niet zoekend niet vragend naar het hoe en waarom verwerkelijken zij het zaad rechtlijnig evenwichtig zonder emotie daadloze daad…

Bloemen, zuiver wit; hier beleven kevertjes hun reine liefde. Hoort: "Witte lente." Een woud van krentenboompjes of late sneeuwbui?…

Bloem met je heerlijke geur en je prachtige kleur. Jij leeft, je zwijgt alleen, maar soms hoor ik je huilen. Jij denkt niet, maar voelt wel en dan wil je weleens schuilen ver weg achter een heg of een grote steen. Je schoonheid bewaren en je bescher- men tegen al het kwade.…

Bloemen, waarin wij bloeien zonder bodem, zijn onze leden in elkaar gevouwen en ons gelaat is niet meer te benoemen. Wij worden koning in elkanders bloed.…

Als alle mensen eensklaps bloemen waren zouden zij grote bloemen zijn met lange snorren. Vermagerde vliegen, dode torren zouden blijven haken in hun haren.…

Ach, heb toch altijd ergens Een beetje bloemen staan - Zij doen toch altijd wel even Een beetje gelukkig aan! Een stil liedje van kleuren, Een fijne, blij-mooie tint - Even een kleine ontroering, Als de lach van een lief kind.…

een barst haar vreugdevolle blik nog net op tijd had zij hem weggegrist voordat de jappen alles kwamen halen De bloem die zij was hield ze in haar tas zo wist zij drie jaar kamp te overleven…