Alle inzendingen over bochten OR frons

'Op schaatsgebied ben ik een kei,' dacht de crack, 'welk een hulde treft mij!' Op het ijzer ging 't snel en hij voelde zich wel, maar het goud ging z'n neus toch voorbij.…

In de bocht van de rivier, in de luwte van de stroom, komen golven tot rust, beweegt het water sloom. Hoe kalm zij hier ook is, de rivier is te breed voor mij. De drang naar zee onstuitbaar en water trekt aan het oog voorbij.…

De stilte schreeuwt het uit in deze stad van eén miljoen bewoners. Plastic Een ingedeukt blikje stuitert over het asfalt. In het talud ligt zo hier en daar een smoezelig condoom. De camera registreert; een vrouw schaars gekleed met sigaret en wankele tred naast haar sloffen lopend Huilt van binnen. Door aangevreten gaten…

wist niet wat ik zag het raam op negen hoog met uitzicht op de einder je blik weer terug naar af je rollaterde geen speelse bochten nam tijd toen hersenen naar woorden zochten die in traag bezinken je stem wat triest deed klinken toch scheen de zon we zagen wolken jagen en in de kamer zacht de schaduwen vertragen tot een…

Straks gaan ze m’n pensioentje nóg meer korten Het moet niet gekker worden in Den Haag De pot zit vol maar toch moet het omlaag Met dank aan Jetta Klijnsma en consorten Ik pak mijn diesel en scheur uit protest in korte broek en laarzen door Nieuw-West…

N976 vanuit het noorden de auto levendig laveren door bochten met zeventig langs Weenderveld totdat aan weerszijden zijkanten verschijnen van twee boerderijen dicht aan de weg alsof ze omarmen warm welkom heten weten dat ik het ben de brug, een bocht een zwieper in de weg was vroeger de overweg spoorstation staat er nog achter een…

Reinheid en regelmaat een weldaad van rust die me energie geeft waar ik van ga springen "in spin, de bocht gaat in uit spuit, de bocht gaat uit" Ik spring uit de band in het tuinfeest der lusten naar het fruit, rijp en groen elke dag opnieuw, het kan niet op, zolang het duurt - tot ik onder de capriolen steeds kleinere cirkels schrijf…

een vermoeid hoofd rust op mijn handen de armen steunend op een gammele tafel ik zie naar u allen ja ieder in de virtuele zaal leg ik in mijn blik aan banden u ziet mij vragend aan verwacht iets groots, een meesterdichter dient u voor te gaan in deze schrijversloods mijn mond opent zich langzaam en beheerst, frons de wenkbrauwen…

ergens in de ruimte dwarrelen woorden rond de mal van nieuwe vormen er hoort een glimlach bij een frons en twintig vaste regels onder tafel schuift een voet ze raakt mijn tas vol bundels het genoegen van een hart, het vragen in een hoofd de grond van alle dingen wordt geloofd de geur van bloemen kruist oneindig sluit een pact met wit…

Een frons wordt een lach. Een stap wordt een sprong. Een jaar ouder is de tijd. Een nieuw hoofdstuk in het boek. De mens een stap voorwaarts schrijdt. Een einde aan al het gezoek. Maar waarom steeds weer voorwaarts kijken? Sta eens stil en kijk weerom. Laat wat eens was het heden verrijken. Maak recht, wat was eens krom.…

Alleen die bocht in het parcours. Zijn hoofd is zestien keer gehecht.…

Gevuld met het geestrijke vocht maakt de vrouw op de motor een bocht, maar een bocht is er niet. Een agent, die het ziet, zegt: 'Mevrouw, 't is het eind van uw tocht. U dronk uit een alcoholbron en nu ligt u hier op het beton. O, wat stuurde u raar, want u slingerde maar. Daarom slinger ik u op de bon.'…

De weg Het pad Het bos in Niet te volgen Bij de eerste bocht al Uit het oog verloren Vanaf daar Gaat de weg De eigen weg…

Beurzen en banken gaan uit de bocht. Duizenden banen staan op de tocht. Maar op het Salon wordt zonder pardon een resem luxewagens verkocht.…

Je moet je soms in allerlei vreemde bochten wringen.…

weer de bocht gemist in het rechtdoor rijden iemand maakt een kruis de klok slaat twee er ontbreekt een hek op de begraafplaats graven mollen de graven vrij…

Hij slikte en sprak diep bewogen: 'Mijn broer is uit de bocht gevlogen.' -------------------------- uit: 'De peperbek', 1966.…

ik toon me liever naakt en bloot dan me in duizend bochten te wringen wil ik meer over recht voor de vuist,eerlijk en oprecht over vrij zijn blijven zingen…

minder dan de afstand tot de maan zijn we van elkaar verwijderd ik ben een meteoor raas langs de hemelkloot vol reien en bochten bergen kijken toe hoe vogels hun nestje bouwen in trillende uitgestrekte armen onder blauw baldakijn tranen dakloos in de zon verdampen…

Ontspannen lag ik even in bocht 7 Dat duurde circa drieëntwintig uur De pilsjes dronk ik als ontwenningskuur en soms moest ik al plassend overgeven ’t Gebeurde collectief bij al die bomen Het schijnt dat Mollema is langsgekomen…

Kort door de bocht komt het erop neer Moeten wij nog leren leren De omstandigheden aan te passen Door in de ander te investeren.…

Doch God is zuinig op zijn wonderwerken, hij vreest dat zij het zelfs niet zouden merken, tegen elkander schuddend in de bocht.…

Ze bliezen het stuk bos weg alsof dat zomaar mocht De bomen liggen nu in een rij klaar om plank te worden daar even om de bocht…

Zeg me.. ben jij wel eens bang nu 't langzaam zo anders wordt in vluchtig kussen op een wang de krant achter het ontbijtbord Waar is die realiteit gebleven van maagdelijke zekerheid van onze liefde deed leven in zuivere saamhorigheid Zoals geen adem zonder ons was er geen vuur zonder wij de ware liefde zonder frons bleek zo voelbaar…

regels ik dicht open en vrij beter goed begrepen eenvoud dan onbegrepen literatuur dat de hemel ingeprezen wordt door 'n groepje selectief en duur ik schrijf voor alle mensen over liefde, goed en kwaad soms een kleine woordspeling maar iedereen weet wat er staat ik zie een glimlach bij mijn lezers en voel de warmte in hun hart zie de frons…

Mooie bochten kronkelde haar lichaam Met één arm en toch nog evenwichtig Haar figuren waren ook bedachtzaam Voor publiek dus helder en doorzichtig Meer dan duizend handen klapten samen Op hetzelfde ogenblik bevlogen Open monden die haar overkwamen Allen waren even opgetogen Welke woorden klinken als haar bochten Hebben harmonie met wat…

ik laat je vallen nu terstond vang ik je niet meer als ooit te voren toen ik mezelf in allerlei bochten wrong om je kost wat kost te redden van hetgeen dat onvermijdelijk was…

in een grijze, lillende kwab kweek ik woorden die ik losschraap als een fluim die aan de strot kleeft en dan stolt tot een korstig vlies aan huig, verhemelte en tong als ik blaas door een klem van kaken dan waaien de schilfers, de kruimels van een verhaal tussen de kier van mijn snijtanden geen wonder dat je dan vooroverbuigt met een frons…

mijn zachte libel zo fragiel aan dit turbulente schilderij, jij zou kunnen springen, dan ving ik je op met vallend blad in deze bocht, dat beklemt mij…

bij een bocht vind ik rust op een rots. langs mijn linkerbeen snijdt wat voorbijglijdt en zich verder in de verte kronkelt geen wier zal hier vertellen wat de bocht verbergt: (verdrinkingsdood? roeiboot? een vrouw als een dam?) wenkbrauwen wegen op mijn oogleden. rood is de rivier achter mij. bron blijkt monding.…