Alle inzendingen over boomkap / kraaien / ontheemd

in liggende en staande beelden verstard, schijnbaar bevroren kijken ze me aan met uitgebluste ogen waarin elk verlangen naar toendra en oerwoud, steppe en oceaan, al jaren gestorven is…

Vergeef ergens zwerf jij in mijn wereld ondervoed, ontheemd en bang ik zie de televisiebeelden..... meestal kijk ik niet zo lang.…

In het snijpunt waar mensen van zichzelf vervreemden, kreunt de eik in ziel van het geaarde kind ademt de geest de spreuk der ontheemden, onafhankelijk bemind. In het licht van weerbarstige levens, kinderen van zon en aardse bomen, met de vingers naar de hemel geheven, tredmolens van een nog te dromen droom.…

er lag iets in de lijn der verwachting op de weg die bestemmingen verbindt ik zag eerst niet goed wat het was het bleek zo te zijn, zoals ik altijd al dacht mijn verbeelding trekt in cirkels rond de polen door een onbeantwoorde weg gescheiden van de plek die lichtjaren voortduurt van het continent dat verlangen voortstuwt met aarden…

Verdwaald, zoekend, zweeft de blauwe waterjuffer langs huisdeuren.…

• Een dennegeur verdwaast de orang oetans In hersenpan en onderbuikgevoel Odeur van penetrante girondijnen Geen alfaman wordt blind door impotentie Maar door obesitas en corpulentie In schaduw van de matglanszijderups In orang oetans lebensraumurgentie Rust een taboe op woudkapinterventie • De nacht passeert…

stukken slaan bij 't kraaien van de vroege haan.…

Een kraai vliegt langs en krast de kantjes van de dag in avond af. De nacht wiekt zwart van boom naar boom, zijn grens is schaduw, zijn nest is graf. Een kraai vliegt langs en krast de restjes slaap naar wakker weg.…

de hanen kraaien kraaien in het donker donker is het buiten buiten kraaien ze ze weten van de tijd tijd heelt alle wonden wonden in jouw ziel ziel ik zie je niet niet alles heelt hij hij vliegt harteloos harteloos de hanen hanen van het licht licht jaagt het duister duister weg van jou jouw ziel nu lichter lichter in besef van…

de kraaien krassen hun zwarte rituelen in oude bomen niet stuk te krijgen al die metalen stemmen mijn mond vol tanden krah krah koppiekrah kraai houdt het koppie erbij ik houd mijn snavel…

van een moedergodin ze knielt en voedt haar kind in een vergeten land achter enorme oceanen ontheemde bloemen overal.…

Ik ben als een hert gevlucht voor de jager ontheemd beroofd loop ik op glibberige paden het plateau een onderaardse- gang met heksenbezems de route is een omweg naar het doel van mijn bestemming…

Gekras in de lucht als regende het kraaien niet te bedaren…

hoe grondig de kraaien het zaaigoed belagen de akker weer zucht onder het zwarte juk…

De Zwarte Kraai komt er aan U had er nog meer geroepen, o, daar hoor ik de bel gaan. We spreken elkaar nog wel zorg goed voor mijn meisje zij was alles wat ik had. Bedankt voor het luisteren. Die Kraai wordt ongeduldig ik ga even naar de voordeur. Dag Heer, tot de volgende keer.…

bekijk mij, in afzondering en spreek dan kwaad ieder woord zal enkel naar mij leiden ik zal voor u staan, vol onmacht en naakt aanschouw wie ik ben, in ziel en 't strijden zo vreselijk nabij maar ook nimmermeer zuiver door het onbeschermde lijden zie naar uzelf en wat ik ontbeer waar u mij in het verstaan ontmoet slechts tijd beschrijft…

bekijk mij, in afzondering en spreek dan kwaad ieder woord zal enkel naar mij leiden ik zal voor u staan, vol onmacht en naakt aanschouw wie ik ben, in ziel en 't strijden zo vreselijk nabij maar ook nimmermeer zuiver door het onbeschermde lijden zie naar uzelf en wat ik ontbeer waar u mij in het verstaan ontmoet slechts tijd beschrijft…

die laan met bomen villa's kijkend naar elkaar met zoveel kraaien…

Ik zei tegen een jonge kraai 'Wat zing jij mooi!' waarna hij bloosde.…

Een slaande ruzie in de lucht kraaien krijsen huiveringwekkend…

daar waar rond plat bijna banaal maakt ontheemd uitgedroogd op zoek naar een zee van adem waar lucht het licht nooit meer zal raken ja daar daar slaapt zij zwart…

Dit is de nachtvogel die zwijgt en zweet in het geweten van nooit vergeten eenzaamheid in het land van de vreemde theepotten daar is de brandnetel die groeit op de puinhopen van de ontheemde ziel die nacht van zondeloze wanhoop.…

beide bewaar ik als herinnering aan het kind in mij dat zich bij vlagen nog wel eens ontheemd voelt…

Mijn kraaien krassen een klein beetje met hun bekken op de lak. Ik scheld ze vol, vervloek ze strak: “Verdoem die vogels, Herejeetje!” De stoethaspels choqueren, veren en schaven, schrapen, raspen luid. Stijf van woede vaar ik uit: “Een echte kraai behoort te scheren!”…

het is de haan die het ochtendlicht een roestige aubade brengt zijn driemaal kraaien tot een wakkere weeklacht verheft een langwijlige litanie de slapeloze liep in Morpheus armen vast hij hoorde het kraaien niet…

Het nest vond ik leeg het mereljong lag op het tuinpad dood geen heen en weer geen op en af geen trafiek meer de merel zweeg ergens was het stiller in mijn tuin er krasten kraaien hoog op het dak schor en hees kraaien krassen heel het jaar zei mijn vrouw…

Het jonge haantje probeert stoer te kraaien maar valt bijna om.…

krijsende kraaien schreeuwen boven 't kerkhof ook hun verdriet uit.…

Kraaien om je hoofd barre winter nog in maart balsen in de zon…

Er krassen kraaien op de nok van het dak maar niemand weet waarom…