Tredmolens

Verzonken in de zwarte
grond van hoop, tot schijn
vergaan, lonkt de lente met
nectar van een nieuw geboren
maan, de nacht gebakken tot
kruimels van het ambrozijn.

Te slapen met de beuk
geworteld in de aarde,
te strijden met de muze
in een ongeboren lied,
verliezen beelden hun
zin en waarde, gedragen door
de vleugels van verdriet, voor
voor vrienden die wegvloeiden
uit de boezems van de linden.

Lichamen vergrijzen
verwordt tot bladeren,
roodgeel of verdord,
verdunt de kruin,een
naderend afscheid, voorspel
van een definitieve breuk.

In het snijpunt waar
mensen van zichzelf
vervreemden, kreunt de eik
in ziel van het geaarde kind
ademt de geest de spreuk der
ontheemden, onafhankelijk bemind.

In het licht van weerbarstige levens,
kinderen van zon en aardse bomen, met
de vingers naar de hemel geheven,
tredmolens van een nog te dromen droom.

Zie ook: http://www.pamapoems.nl

Schrijver: pama, 28 maart 2010

pebmartenskpnmail.nl

De spreuk der ontheemden

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 13 stemmen 189