Alle inzendingen over bruisen

Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duistren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duisteren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

zij zoeken zeldzaam lila langs eeuwen schelpenstrand het blauw gevuld met meeuwen zo wit als zilverzand een V-formatie vliegers verjaagt de winterkou met zuiderzonnewarmte vanuit een hemels blauw het bruisen van de golven die breken op de kust het ruisen van de harten die ademen naar rust waar komen al die spetters die glinsteren…

als een onstuimige godin lonkt ze mij ras naar buiten laat de aarde weer ontluiken tot een wonderlijk gezicht in haar zacht en fleurig licht laat ze vogels vurig fluiten jonge twijgen welig bruisen in geel en rood en hagelwit zo wekt ze met een blije lach mijn ooit verwaaide dromen van zomaar luieren in ‘t gras waar onder het ruisend…

In de laatste zomerdampen bruisen buiten de herfstbuien hemelwater stroomt traag -zoals het bloed van Abel- schijnbaar achteloos het lege land in kreunende kruinen buigen diep ritselen kleedt zich in het geraas van een onzichtbare hand die meedogenloos het land ruw strijkt het fladderen sterft in bulderen weg totdat een schijnsel alles…

Cascaden bruisen kolkend van een dij. De zee is als het eindigt, groots in do.…

ik dacht jou te smeulen blies wat haar uit je gezicht dat dromen weerkaatste die speelden in de vlammen van de open haard je gloeide roder langs de randen van de grijze as vlamde op in het speels oranje geel van jeugdig frivool ontwaken waarin wij samen de onrust maakten die langzaam ging bruisen in het rode bloed waar…

Ze zijn er, ze borrelen en bruisen, zoals de wervelende bruisigheid tussen de mix van een bruistablet en een bruisbadbol in een kolkende rivierstroom, Schitterflikkerende nevelsterren flonkeren snuitguitig op mijn snoet, wat 'gevoeltjes' al met iemand doet...…

staan de instrumenten wat donker afgesteld want somberheid was troef maar uit de bak trekken toch al snel hoge tonen aan een speelse bel een dwarse streek over slaperige snaren brengt het pril geluid niet tot bedaren zij lijken nog ontstemd maar als de zon gaat schijnen zullen dissonanten zo verdwijnen dan gaat het lentelied echt bruisen…

ik weet waar boven is omdat daar veel vrienden zijn ook al is er dagelijks hun gemis toch blijf ik graag beneden om met jou de wereld in te gaan het ultiem bestaan te vieren van uur tot uur het leven buiten en ook thuis te voelen bruisen de seconden hemel pakken in je warme lach en ogen jouw hand en vingers kunnen vatten in het spel…

ik zal op onbegane grond staan Ik zal mijn kolk doen bruisen! Droom, droom laat mij niet in de waan.…

Als een kind met open ogen staarde ik over zee waarboven meeuwen dartel vlogen en buitelden naar benee Schitterlichtjes in het water bruisen uiteen op het strand waar golfjes kabbelend terugstromen van het geribbelde zand Schepen lichten op aan de evenaar in een stralend zonlicht verschijnen ze groeien van een vaag silhouet tot een beeld…

Ja, de liefde voor Jou blijft voor mij een eindeloos mysterie die me iedere dag weer volledig laat bruisen.…

De avond heeft niets lieflijks in dit land; het licht vergloeit als in ontstoken ogen, de lucht weegt grauw en bitter als nat zand op bomen, in de Noordenwind gebogen. ’t Cholerisch bruisen in de naakte kruinen vervult nachtlang, naargeestig en alom de schemering en in verkleurde tuinen waart regen, ijzig, als een ziekte om.…

Carbonaat en acetaat Twee bazen naast elkaar De een die heeft een koolstof meer Het scheelt bijna geen haar Ze bruisen graag met zure dingen Van haring tot een zure bom En besluiten in een korte duur Van neutraliseren word je dom Ze blijven lekker bazig bezig Op hun laatste tandvlees ongezond Creativiteit om zeep te helpen Blauw schuimend…

dan het eigen valentijn is de liefde die als brandstof anderen warmt met het eigen hart valentijn is de liefde die onzichtbaar en stil die ander alleen betreft die haar voelen kan valentijn is de liefde die zonder wederkeer anderen bemind in goed en slechte dagen valentijn is de liefde die onbaatzuchtig de ander tintelen en bruisen…

Ik keek vol zin de nieuwe ochtend in, voelde weer het bruisen van mijn bloed.…

de dag begon zoals een dag begint het vaste ritueel, dezelfde vloeken je bent nog uren naar jezelf aan ‘t zoeken de spiegel huilt, je laat een boer, een wind het leven leek een bokkenpruik met luizen maar dat veranderde die dag spontaan vergeten was de smaak van levertraan en zelfs een grijs Den Haag begon te bruisen wat deden al die ‘pakken…

flauwe winterzon heeft zo hoog ze kon haar rokken opgetrokken ze flaneert nu langs de lanen ze spiegelt in het helderblauw en kleurt het grauwe laken ze schudt nog even gauw wat witte vegen van de daken haar frisse adem blaast het water van de vaten die haar goudgeel vocht met het witte schuim in kristallen glazen koel bruisen…

loeit de schaduw van de aaibloem nog met tussendoor het prangen onzer loodplooien (ooien) (o in) (o n), gij hoogacht het leegpletsen in de klaproep der handen (nden) (n d) (e) en in de nijdnaad van het scheurschip, bij de glijzangen der zinkzuchtigen, hun behangsel week na week afvallende hun wegkrasvlees (asvlees) (aees) (a s) ’t zal bruisen…

een zilte zeebries kwam mij tegemoet vastgenageld bleef ik staan waar ik stond aangespoeld drijfhout ligt her en der op het strand meegevoerd door wind en golven rollen en bruisen frisse golven in de branding van de zee over elkaar heen waar adem leeft daar waait de wind van Gods geest in vrijheid ongrijpbaar waait waarheen hij wil…

Niet gepiest en toch zeiknat, maar nu: ik sprankel als een spaatje bruis Door noodlot werd ik paralytisch, maar (Het volgende dat zie ik graag ge-airquoted) “Ik kwam en heb ge-luctor et emergo-d”, want ópgeven? Mijn hoofd stond daar niet naar!…

Vredig gevoel uit de golven ontmoet Zee sfeer laat gedachten bruisen Eb maakt langzaam plaats voor vloed Zonlicht zal golven doorkruisen Gedachten worden stil Voeten voelen zilt Schelpen die aan je voeten stranden Een sfeer die innerlijk mag landen Meeuwen aan de kustlijn Ze overheersen de blauwe lucht Loomheid na intrekkende rust Vredig…

en zorg ik daarom elke dag voor fruit op je bord spreek je tot de antieke herinnering waarin ze lager hangen lager dan ooit tevoren dan vloeit de schande sluipend door kreten stuiven mee op ruggen van vlinders moeder met een niet te stillen dorst voor het collectief bruisen…

werd ik gewaar, Wat holle golven van gevaar, Wat baren van verdriet en wee Daar bruisen in de Minne-zee. Ik zweer 't, gij zult hiervoor met mij In eeuwig-droeve tranen zijn. 't Is reden dat gij vreugde derft, Die maakt dat mijne jeugd versterft.…

regeert over de pest en etterbuilen al het groen en pril geweerd gortdroog en veel erosiebruin Ik volg de sporen van de bron ooit de zekere oorsprong van omhelzing en minnekozen waar de aarde ooit bezong de toverpracht van lila rozen altijd de glimlach overwon Ik voel de jongste regen sproeien aanschouw het sterven van het as hoor zacht bruisen…

De drukke stad stopt met bruisen terwijl het leven binnenin me explosief begint te sprankelen We lopen samen langs terrassen waarachter de Bodensee over de nacht waakt naast me loopt de vrouw die me stilaan verliefd maakt Met begerende blik in haar aanbiddende ogen leest ze mijn lippen waaruit klanken vanuit mijn hart vol genegenheid ontglippen…

laan als rustplaats bij het zomerse flaneren bevolkt door oude dames, dito heren die 's avonds stemmig naar de schouwburg gaan vergeten is hun jachtig bestaan de drang naar altijd meer en het presteren het spreekwoord klopt: de tijd zal het ons leren de rust staat bij de grijsaard bovenaan Den Haag hoeft voor de bejaarden niet te bruisen…

Vruchtbare akkers, groen als gras,  Zijn die weken, zo ver je kan kijken  als kool gegroeid  En als je goed luistert  hoor je de stilte bruisen vlak Boven het broeiende gewas.…

Zij was gered, doch vrees doet bruisen; Angsten wisselen afschuw af. Haar wereld is aantoonbaar kleiner. Jaagpad, bosrand, struikgewas: De stille plek die wordt gemeden Havo-drie, dat is haar klas.…