Alle inzendingen over bruisen

in ons lied stemt het lied van de streek, 't Bruisen der zee en het ruisen der beek. Holland! zoet Holland! hoe zwelt ons het hart Dáár, waar uw duinwand de zeevloeden tart; Waar al de schat van uw welige tuin Grenst aan de dorheid van 't stuivende duin! Needrig van buiten, maar rijk in uw borst, Zijt ge, zoet Holland!…

De gracht is groen vandaag grauw in de avondschemering de voorkleur van de winter Draaiende motoren, winterjassen en warmtelampen, kleine rode vlekken op de huid van de stad We willen blijven bruisen niet bij de voorraden rusten We halen licht en groen in huis in de binnenkanten van ons bestaan een gretig gevoel geen verveling, geen…

woeste golven bruisen wit de blote stranden op. water, wier en algen spoelen diep de duinen in. het is goed om na het vrijen d’ ogen toe te doen: “bedek de lijven met het wolkenstof en zwijg. droefenis komt later, hou de leegte nu maar vast”.…

Een maan schemert vaal, ver en vaag vertrouwd Dan, voorbij een laatste bocht, de waterval een nevel verbergt de eeuwige diepte ik ontwaak uit die koers en even later zal stroomopwaarts, waar alles kolkte en zwiepte de tocht weer bruisen, de wind mij restaureren ik zal je kussen, weer stralen en mijn God vereren.…

daar over mij de branding slaat, Bij 't doffe bruisen der ontroerde baren, Te zien hoe 't Leven om mij heen vergaat, - Maar Liefde niet, en midden in het staren Op 't rustig stralen van uw klaar gelaat, Vereend met u, ter eeuwigheid te varen...…

Kan ze in wilde stromen bruisen, Plettrend, waar ze weerstand vindt - Strelend ook als lentewind Kan ze fluisteren, kan ze suizen, Wáár zij, in 't bekorend lied, Deugd en Schoonheid hulde biedt. Neerland! leen uw luistrend oor Aan de zangen van 't Verleden: - Dring de rijke taal van 't Heden Diep in ziel en zinnen door!…

als ik jou zie jouw glimlach en jouw ogen zie ik de liefde glinsteren die ons verbond zegelt in dagen dat de lucht donkert luister jij mij tot rust dek jij sterren stralend mij kussend toe in tijden dat de hemel zonnestraalt bruis jij mijn bron gelijk een regenboog de wereld zacht omarmt als ik jou zie jouw glimlach en jouw ogen…

'k Hoor niets meer in mijn oren ruisen Dan uwer stemme zoet geluid; 'k Voel door mijn bloed een vuurstroom bruisen, Die door geen rede wordt gestuit.…

koppig bruisen de witte golven tegen de zwarte bolders, ze zien hoe veertien stoere tjalken, met hun brede, bolle vleugels de krachten van de wind beproeven ik hoor de schippers woedend tieren, het helmhout stevig in hun knuisten omvat, ik zie de matrozen bij de zwaarden, ze schreeuwen: 'het wetter is dik en swier' hun handen laten de schoten…

Geen vogel en geen zeil, niets dan het kookhete zeeën, Als uit de blauwe wijdte een groene golf weer joeg, Een opgespalkte baar zijn frons van bruis neersloeg, En in de brijzeling der branding was verleeën.…

Te laat, er valt weinig meer te kiezen, voel de doodstrijd in mijn hart, laat het bloed eerst bruisen om dan te bevriezen, een pijn die tot stikken toe benauwd.…

Hoe de springvloed om u bruis'; eenmaal toch ontdaan van zorgen rijst voor u de blijde morgen: ‘God geeft altijd kracht naar kruis!’…

de mens uit unkula noten in den beginne hoeft de mens niet te werken wie honger heeft snijdt een stukje uit de hemel maar niet meer dan je op kan de hemel mag niet op de vuilnisbelt belanden onder lagen zand moet de koning de goden gunstig stemmen met offers voor orde en vruchtbare akkers onder diepe lagen borrelen en bruisen…

In droeve stromen bruisen gele liefdeskernen. De gedachten slierten tastbaar voor de rode zon. Zwermen vogels kleuren blauw de avondlucht. Haat blaast zwarte wolken naar een barre kust. Vriendschap keert zich om, verhardt tot lust. Het herkent zich in het wit van de geraamtes.…

Ik raas blind naar de regen Gerommel mengt zich door grijs Ik borrel en bruis en behaag Het verwende kind en vind het bewijs Van de kwaal in mijn maag Waar zij verzuurt en gist Tot ik me op blote voeten waag Over sintels, distels, grint Pijn is waan, een beetje boeten En wie bloed en koud zweet verdraagt, bezint Zal nooit meer naar de honden…

Zoals de solist die glundert na de laatste noot Zo voel ik het bloed bruisen Lees het geluk op de tanden. Gisteren was ik een clown zonder publiek Ik zwierde met witgeknepen vuisten. De lippen dun, de kaken wijdgesperd.…

van de kleine ondergrondse daden maar ze komen aan de oppervlakte als verdwaalde eenzame nomaden krachtig zoeken ze naar een behuizing voor de toekomst, om te kunnen leven vol vertrouwen een gezin te stichten ook om hechte vriendschap weg te geven uit dit nieuwe zijn groeit harde vrijheid dansende beweging, hoge golven bruine poelen bruisen…

Ook ik zelf, in jong begeren, Bid mijn lip en wang te laven, Maar Uw mildheid wil mij leren Beters dan die frisse gaven; En gij zingt tot mijn gedachten: Deelt U, breekt U, bruis van leven, Duizend dorre gronden smachten Naar de groeikus van Uw geven; Breidt U uit tot klare plassen, Lieflijke gestalten spieglend, Doe dan hoog Uw waatren…

Zo heimlijk en zacht is die stemme; Toch bruisen mijn zinnen en bloed; Zo week is de blik dezer ogen; Toch brandt hij met zengende gloed. Ik wil aan de tover ontsnappen En 'k volg steeds, bedwelmd en gedwee... Eensdaags zal dat oog mij verslinden Als de afgrond der kuilende zee.…

So's 'n wal van kristal buig jij o'er om te val in die kokende diepte onder, waar jij breek en bruis en verstuif tot gruis, dat 't dawer en dreun en donder! O, dan mag ik grag in die wilde jag van die stuiwende stowwe staan, bespring en bespat deur die sissende nat wat mij wange so's gesels slaan.…

traktatie als een romance tussen zintuigen genieten rustig in je eentje of met vrienden bijeen de volle aroma's in balans laten dansen als een torero met zijn rode lap een stier dus hef met liefde genietend het glas omhoog hap in het schuim op de rand van het glas geniet van de sprankelend dansende belletjes die als engeltjes vleugjes van geluk bruisen…

welk een statig ruisen Van waterval bij val, Fontein en springbron bruisen; ô Welk een zalig dal! Hoe rijk in koele stromen, Hoe eenzaam en hoe stil, Of niets het lied van bomen En water storen wil.…

Alles ademt ruim en vrij, Alles spreekt van melodij; En de beekjes, die daar bruisen, En de windjes, die daar ruisen, Vormen mee de harmonij. ’t Zonnevuur is thans geblust, Gans het aardrijk haakt naar rust; Door de schaduw overtrokken, Voelt het zich ter sluimring lokken, Door natuur in zwijm gekust.…

Wij hobblen door de mistdampbaren Naar 't worstlend bruisen van haar vloed, Onzeker waar we heen vervaren, In 't buldrend onweer dat er woedt. Wij laten de ogen om ons waren; Maar vruchtloos is dat ijdel staren Naar 't vonklen van een flauwe gloed, Die 't dompig nachtzwerk op deed klaren Dat afschrik en verdelging broedt.…

Wij hobblen door de mistdampbaren Naar 't worstlend bruisen van haar vloed, Onzeker waar we heen vervaren, In 't buldrend onweer dat er woedt. Wij laten de ogen om ons waren; Maar vruchtloos is dat ijdel staren Naar 't vonklen van een flauwe gloed, Die 't dompig nachtzwerk op deed klaren Dat afschrik en verdelging broedt.…

- ô Die toestand, als de liefde Zelfs voor ons een raadsel wordt, Als ze ons uit haar hevigste onrust In de schoot der kalmte stort - Als in vluchtige ogenblikken Zich het hoogst gevoel verliest In die onbeschrijfbre stemming Die ons beider hart verkiest Boven 't bruisen van de driften....…

Plots schuimt het vlokken in zijn opwaarts bruisen... Hij rijst ten oever, daar zij de armen langt*... Voor veertooi mocht ambrosisch* schoon hij tuisen*, Toch blaakt ze, als zij haar god ten boezem prangt. Heur hals omkromt de hals des liefdezieke, Waar trillend die de jonkvrouwe overhangt, Ze gants* beschaûwend* met verbrede wieken...…

Thuis verwent de kat haar, duwt snorharen tegen het oor, malse poten vertrappelen haar wang. 2 Hij veert recht en wil oplossen als schuim, bruisen in een glas water, de verdoving voor een kramp die snijdt . Nu daagt zij hem uit met spotlachjes of een ladder in een panty. De naad loopt naar slanke enkels.…

En ginds, waar Lisbons Koningswallen Zich spieglen in de trotse vloed, Die door het goud van zijne zanden Zijn spattend zilver bruisen doet; Daar..... 'k mocht er 's Vorsten zetel nadren, Men hoorde mij doorslepen uit, Doch zond - ô schelmstuk van verradren!…

Opééns begon hij breed te blazen, blazen; Men hoorde bomen bruisen, stromen razen... o Leer me, wind, uw orglend koorgeklank? - Denk diep, galmt het, want denken wordt gezang. Ik sta aan 't duin. Rondom grolt dol de donder, De baren brullen, buitlen op en onder.…