Alle inzendingen over bruisend

Onverstoorbaar in de zon staat de berg te zijn, te zijn Wolken ontvangen, en hagel, sneeuw hun bruisende en kolkende vertrek aan zijn voeten, de kinderdrukte en de puberherrie van water dat zich warm speelt in een ingebed avontuur En op de berg sta ik te zijn, te zijn De zon ontvangen, ervaringen en nachtgedachten, oud worden…

Zo de donkerkoele bruisende branding stroomt over een sneeuwwit strand hunker ik de gloeiende zon te vloeien tot een zwak scharlaken schemerlicht Ik verlang de lucht zinderend haar krekelgeluiden te mengen met het steevast bulderen van gepassioneerde kleurenpracht als peluw van de nacht zodat ik mijn schaduw kan rusten alleen gelaten…

Ik hoor de stilte van planeten, fluitende vogels in het avondrood De bruisende zee die opwaarts golft en die de hemel in mijn oren fluistert Het verlaten strand waarop mijn voeten als naaktmodellen in aquarel geschilderd zijn Laat mij nog even één moment verzinken in gedachteloze stilte waar…

Hitte zindert door de stad 10 miljoen mensen geven chaos zonder stress monnikenwerk in kleermakerszit dans der armoede niet ontsprongen de geur van eten overheerst de stank van het riool koken op straat een lome hap aan formica tafels bruisende stad jij gaat nooit slapen…

jij bloeit ondanks de rijp op je bladeren neigt langzaam naar de zon met zijn al warme stralen wiegt op een lome wind om je eerste kleur te halen preludeert met lichte tonen op de zomer die gaat komen met een nieuw penseel juicht jouw ziel bruisend lente in dit fraai tafereel…

stap naast vertrapte paden met voeten in zompige aarde proef naakt het malse gras snuif de geur van ziltzoete liefde in een zwoel ontsluierde nacht raap kiezelstenen zuiver wit gepolijst door bruisend water laat ze glijden door je hand en voel de stroom van eigen zijn…

lichtvoetiger haast zwevend danst ze aan mij voorbij en waar ze ook verschijnt met verve haar kunsten toont verandert de wereld van kleur en klank van beeld en woord kom, moedigt zij me vurig aan pak je fluit of tamboerijn ik geef haar spontaan de vijf volg haar bruisend pad en dans en speel en geniet…

Bruine ogen treffen zwoel priemend mijn groene Ogen dansend en bruisend in een meeslepende tango. Spel van kleuren, passie en kolkende hitte Onze ogen alle kleuren van de regenboog, zo hoog. Spetterend en vol betovering Aanzwellend tot de machtigste intiemste explosie. Tranen vloeien.…

Dromend, over vroeger waar bruisend verlangen haar brandende dorst mocht lessen. Nu, rest een lege huls weggegooid, vertrapt. Stil, en ongezien drupt je laatste traan uit de wond die eens haar lippen kuste.…

De zee kookt, ik heb het zelf gezien ver weg aan de einder gloeit een oranjerode bron die bruisende schuimkopjes verwarmt totaan branding eindelijk weer hot-nieuws onder de zon. Eerst een teen, dan een been voorzichtig, er zijn muistromingen en kolken, half in de warme zee half tussen de groene wolken…

opgedweept in golven bruisend meebewegen intens verzwolgen in eenheid kozen in het witte schuim niet in ‘t zand bijten alleen het duiken en verfrissend boven zee komen opkijken naar ’t goede. verder vooruitzicht in zichzelf brengt hen als kinderen in de hoogste hemel tot buiten de aarde.…

LIEFDE Soms is ze als een waterval overweldigend en bruisend in een zonovergoten woud. Zo af en toe is ze sereen en fijn als rijm op een sprietje gras. De zon laat haar bloeien in elk hart. Tot ze tot vlammende passie verwordt.…

zij staat daar in een hoekske glundert wolken bruisende bloesem verstuift liefde aan haar bezoekers warm en ongekreukt staat gij in mijn schaduw, o uw handen knijpen verlangend een moederke staat gebukt in haar hofke tussen de akonieten zij knikt minzaam als de zeewind, als de kustlijn van hier tot ginder, waar gij zwaait naar…

het is warm de fontein spuit haar zilveren stadse sappen uit over de kinderkoppen een kind huilt in een wagen een fanfare sproeit noten platanen verwachten lente een bruiloft verandert levens het gemeentehuis uit roze bakstenen opgetrokken waakt over dit bruisend plein als een stenen mensenwaker een kind huilt in een wagen het weet…

ik heb je lach geboren zien worden in een adembenemend moment de kleine krul waarop ik surfde groeide uit tot hoog bruisend schuim dat mij overdonderend meesleurde toen jouw intens plezier aanstekelijk oversloeg ik ben geland maar met voeten op los zand om het nog eens te proberen omdat jij zo lief bleef stralen wilde ik ook…

Een wonder in mijn leven was jij, ben jij gebleven een sprankeling, zo bruisend een schittering vol leven een wonderlijk levend ding een mens een wonderlijk schouwspel jij maakt me aan het lachen jij zet me aan tot denken en peinzen dag mooie vrouw zou ik willen zeggen dag wonder dag leven in mijn leven.…

Zalig zacht zoemend de eerste bijen in de tuin pluizig ploeterend pielen in bloemen soms wat schuin Vrank, vrij, verwilderd de kinderen na de winter blozend bubbelend bruisend in speeltuinen zonder hinder Rozige rode ruikers van lente een boeket vlugge vlinders vliegen in het nieuwste vlinder ballet…

De OBP blaast zo hoog van de toren Dat een grote limonadefabrikant Vermoedelijk een kort geding aanspant Omdat zij niet bij burgers willen horen En Elco baalt er dan ook nog eens flink van Dat hij meelift op de goede naam van Brinkman…

naar J.Brel(22-03-'16) laffe barbaren zijn het die hebben toegeslagen ze lieten bloedige sporen na en een zee van verdriet wat alom heerst is grote machteloosheid graag had ik dit korte relaas willen afsluiten met wat woorden van troost maar ik heb de moed niet…

En plots, het weggespoelde strand, een golf zo hoog als bomen, en iedereen wordt overmand, door bruisende waterstromen. En dan, ligt alles overhoop, Een man zoekt naar zijn zonen, Een vrouw houdt stil haar baby vast, Die net is omgekomen……

Een bruisende rivier stroomt door mijn rug en ik word meegesleurd; mijn vage onrust wast tot ongeremde wanhoopsdaden. Ik klamp me vast aan mijn saxofoon: een glanzende brulboei verscheurt de nacht met hese kreten.…

al wat is draait om eendere ellende binnen en buiten, bollen en bellen in bruisende bubbels ballen kleinere samen ze dijen en duwen hun opgebroken golven krimpen ook weer in of spatten pats uiteen om vervolgens op te gaan in nieuw verband deels ontleed in een bad verhullend schuim laat ik deze samenhang een tijd verdrijven…

Geef de kelk door, de glanzende, die met het bruisende vocht! We delen alles, dat hebben we elkaar beloofd. Geen ochtend volgt die doet betreuren, dit duurt eindeloos, een feest zoals geen ander. -------------------------------------------------------------- uit: 'De encyclopedie van grote woorden', 2005.…

't Is er veel te licht, te druk, te vol met bruisend leven. Alle woorden rond me of in m'n gedachten diep, ze zijn als afgeblakerd klatergoud, koud en bitter! Meer... meer is er niet. 'k Blijf maar liever hier in de lichte kamerschemer, tot de stilte me troost! En morgen... ja echt morgen, ga ik wel met leven door!…

Dampend woud, bruisend van het leven. Eeuwenoud en toch natuur gebleven. Rustgevend tot in de hoogste top. Traag verder slenteren de heuvel op. In de schaduw zit stilte gecamoufleerd. Groen herleeft ongecontroleerd. Vrijheid, langzaam voortbewegen. intimiteiten, geheimen verzwegen. Eindeloos, geen mens te bespeuren.…

aan de rand van mijn wereld hangen witte vogels krijsend in de wind hun schaduwen ijlen over het wit van de bruisende zee op het strand is rillend schuim achtergelaten door de golven op hun terugweg naar de eeuwigheid alleen in de altijddurende deining het fluiten van de ijskoude wind het bulderen van het water straks ben ik weer…

Ontspringe uit dankbaar bruisende ader De vreugd om uw gezegend lot! De onfeilbre Godsstem had gezworen: De Heldraak duikt de spitse kop; En de Englen blijmaar doet zich horen: Der volken Heiland is geboren, De Hemel gaat de doemling op! 1824. * blijmaar - blijde boodschap…

Mijn lief is de duinpan gericht op de zon zo warm en intiem ze houdt je uit de wind Mijn lief is het zandstrand grenzeloos open gekerfd door de zee ze maakt elke dag nieuw Mijn lief is de branding bruisend aanwezig met pracht en ook kracht ze neemt iedereen mee Mijn lief is de oerzee onmetelijk diep bron van het leven van zichzelf…

ik kan pijn proeven de bloederige smaak van verscheurend vlees doorweekt met een gekerm van druipende overdaad die langzame slachting waar bot gesneden het mes almaar dieper de wonde bewerkt mijn stervende schreeuw in het laatste gereutel vrij van gevoel als echo weerkaatst en alles verstomd in die bruisende smaak waar langzaam…

Vertel me van de liefde die altijd blijven kan en die haar weg zal vinden naar mijn verkilde hart Laat mij weer voelen warme tederheid voorzichtig ontdooiend de bevroren stroom Die vitale levenssappen ooit een bruisende beek te lang met harde knuisten in een ijzige knelling hield Vertel me van de liefde die altijd blijven zal maar…