Alle inzendingen over buiten

altijd al wil ik weten wat er buiten gebaande paden is…

Het ritme is daar en ik zweef tussen twee werelden in omdat ik buiten voel en zie nog meer kan beleven.…

zweet perst zich naar buiten uit zijn bloed doorlopen hoofd de verhoging speelt hem parten zijn voeten voelen verdoofd het hart klopt hem in de keel zijn lichaam een gloeiende toorts speelt een hoofdrol in het theater van de acteur met plankenkoorts…

O, hoedt u buiten voor de felle zon! Maar binnen wordt een bloot hoofd nagestreefd Omdat Verdonk geen hoge pet op heeft Van Marokkanen met een capuchon Is zo’n debat nou politiek gepruts Of horen wij een xenofobe muts?…

Grijp slechts in lucht als ik probeer je te begrijpen net buiten echt bereik draai je in cirkels raadselachtig om me heen tot ik uiteindelijk vlucht in eigen raadsels om jou heen we zijn alleen de cirkels zijn gesloten…

het licht gaat uit buiten westen soms oplichtend, groen in kleine golven de kust kussend soms in lichterlaaien vermiljoen zet de duinen in brand soms beukend grijs en bruin op een eenzaam strand…

Als ik goed luister hoor ik buiten een vliegtuig of is dat een auto? Ik hoor weer niks maar dan hoor ik honden blaffen in het park en katten miauwen. En als het weer stil is denk ik: Wat is de wereld toch lawaaiig!…

net buiten het gezichtsveld van de vrije geest wacht de goegemeente die langs de achterdeur binnen sijpelt maatstaven zeden gewoonten verstevigd door de ketting van het goed fatsoen zoiets doet men niet op straffe van moord op het karakter…

Het is onder de brug dat zij plotseling haar ik ontmoet er wordt niet gegroet waar ijzig water wakke werkelijkheid spiegelt geeft licht haar gezicht een wazige gloed wanhoop oogt waakzaam als eenzaamheid sluipend buiten binnen haalt…

Als ik zo vrij mag zijn welwillend en waarachtig te vragen zonder buiten de lijn je vermeende Goddelijkheid te mishagen waarom je tong van zin zo zacht de ridder en de zwaan zelf bedacht niet meer, niet minder musicerend als kleine jongen om naam en faam…

Als er niets gebeurt buiten Sleur en vanzelfsprekendheid We onbewust overleven dan Raakt de tijd verlamd want Hij heeft geen functie meer We zijn 3D, gelijk een ding Als niets bewust verandert Zijn we op sterven na dood En vloeien terug in de aarde…

op mijn balkon drinkt een vogel van het smeltende ijs in een stralende zon achter het glas hoor ik het gesprokene overdenk en laat bezinken buiten ploft de sneeuw uiteen op de grond de merel lest zijn dorst en ik de mijne…

Jazeker, want ik wil naar buiten! Het voorjaar trekt als een magneet, ik verlang naar groen, de bossen, naar parken met hun bloemenkleed maar niet als wolken hun water lossen!…

Zelfs met hen die mij verstaan kan ik dit geluid niet delen alleen, volkomen aangedaan roep ik mijzelf tot helen doof voor het kwade schikken van jouw stoffelijke resten blijf ik tot mijn laatste snikken hardhorend buiten westen.…

Nu het geheim van ontzieling dit roofdier van al z'n krachten had ontdaan, kreeg de tot leeuw gevormde buit pas echt zin om te leven.…

Dit jaar zet ik m’n beste beentje voor, want zo kom ik tenminste nog eens buiten en ik negeer de pijn in beide kuiten. Niks blaren, niks terrasje tussendoor. Niet iedereen was blij dat ik hier kwam. Ze waren bang dat ik de benen nam.…

Buiten lonkt een lente zal hij ook in mijn hart kunnen ontluiken?…

wat zoek je allemaal buiten jezelf terstond geef je je over aan degene waarvan jij hoopt dat hij de antwoorden heeft teleurgesteld vlucht je in alle richtingen wanneer ook hij je het antwoord schuldig blijft want alle wijsheid zit in jezelf…

Nog is het geen winter Het loofbos heeft zijn herfstjas nog aan Zo aan het einde van de dag Tovert de natuur ons een fraai schouwspel voor De laagstaande zon, het glinsterend lover De mistige deken die over de landerijen hangt Dra zal de kou invallen Nu nog is het buiten aangenaam toeven…

Ze druppelden bij jou naar buiten Maar toen dus mijn glas overliep Begon ik mijn gevoel te uiten Dat gevoel kwam van heel diep Ze waren al zo vaak gevallen Had ieder woord snel weggestopt Dacht ze wel te kunnen stallen Maar ze bleken opgekropt…

in stappen meten ze passen spreken wat woorden maar die gaan verloren tegen de wind zij lachen met handen in liefdesbestanden vingers typen nog letters maar eigenlijk zonder belang de icoontjes die sluiten beelden hun taal houden de wereld zo buiten…

ik hoorde je komen kousenvoeten zacht je lach herkende wat ik buiten zag bomen zwartgevlekt tegen de avondlucht spreeuwen zwermend voor een uitrustplek nog zwiert onrust tegen het oranje rood pas als het donker wordt ritselen zij verder ongestoord…

En buiten zag ik het eerste wonder vlak voor mij in de wei springen in de morgenzon.…

Ik heb mijn hart ferm gesloten voor het geval er een ander binnen komt geslopen en ook al klopt hij hard ik laat hem buiten staan alleen jij kan zomaar binnengaan je bent gegaan maar ik weet het zeker je hebt me niet verlaten.…

Absoluut het jaar nul Bindkracht tien Zilt als de zee als ze piepen Als het ook beter kan Eelt op het geheugen Voor je een stap buiten zet Voor het moment heet van de naald Dan een vrouw Klaar voor een frisse wind Flegma voor thuiskomen…

we hebben berichten gestuurd over onszelf diep de ruimte in jaren geleden al en nu net komen ze buiten ons zonnestelsel stel je voor dat ze over miljoenen jaren worden gevonden en begrepen dan leren zij iets over ons wat wij waarschijnlijk al lang weer zijn vergeten…

buiten prijkt haar vorstjuweel in witte winterbloemen ik zeg: 'tot ooit' en laaf de zomer een hooiwagen vol hitte brandt al in de ondergaande zon…

Wonderlijk de hand die ooit de sleutel stak in ‘t contact van onze motor, en hem aandrijft, servicebeurten gratis, ons denken reviseert en ons beeld vol waan, schoonwast onze ruiten van binnen en van buiten.…

Wat ik ook doe zon, zwem of zwaai een sombere schaduw heeft zich genesteld in mijn binnen Hij slaapt, snurkt of slokt als parasiet mijn zinnen en buiten sjok ik woordeloos en tel de tegels van mijn dromen.…

Buiten deze wereld niet van toepassing. De cirkel ontsloten connectie verbroken.…