Alle inzendingen over bulderende

Zo de donkerkoele bruisende branding stroomt over een sneeuwwit strand hunker ik de gloeiende zon te vloeien tot een zwak scharlaken schemerlicht Ik verlang de lucht zinderend haar krekelgeluiden te mengen met het steevast bulderen van gepassioneerde kleurenpracht als peluw van de nacht zodat ik mijn schaduw kan rusten alleen gelaten…

toen de dag ontwaakte, in wat kleine mussenkelen luid en duidelijk verkondigde, dat opstaan ook een optie was vergat ik, dat mijn benen zelf niet gingen als mijn stuur zo anders dacht na de sluiers van de nacht was ochtend slechts één stapje verder maar ik bleef en luisterde hoe bulderend geluid beschreef dat wind ook zwaar de bas…

Oog in oog te staan met donderend geweld, en je overgeven aan dit bulderend moment.…

Ares' kinderen horen zijn bulderende stem de uitgestrekte dodenlandschappen aangetast door weer en wind mensen verdwijnen ze keren nooit terug klokken verliezen hun greep op de tijd binnen en buiten de onschuld is voorbij oorlogen hebben geen ziel nietsontziend nemen ze alles af geen god komt er aan te pas…

Hoge golven op woeste zee opgezweept door razende stormen met schuimende branding langs kusten hoge rotsen beukend op het weerloos land bulderend over dichte wouden vergrijpend aan vlakke velden over akkers gebroken graan wervelend met loeiende krachten getekende onrust in menselijk bestaan.…

ADELE Mens die puur Theater bracht, zoals Het hoort, die als Geen ander het applaus Kon laten klinken Na weer een lied Dat snoeihard bij ons Binnen kwam - en toch Een kwetsbaar mens met Een ongekende podiumvrees, Die ondanks je bulderende lach Van pure angst zat te Sidderen voor je op moest, En je podiumwerk als dwangarbeid…

Koolzaad, lijnzaad, fluitekruid De meimaand is begonnen Een kind loopt met ballonnen Een V- vlucht schreeuwt het uit Koolzaad, lijnzaad, fluitekruid Het bloed raakt niet geronnen Er bulderen kanonnen De mens heeft het verbruid Het goddelijke wezen In hem is hij vergeten Dat wordt bedekt met ruis Hem wordt de les gelezen Door wijzen…

samen staan we stil aan het strand, de wind grijpt mijn haar, jij mijn hand, Mijn haren gaan stil, achter de wind aan, toch blijven ze bij me, net als ik bij jou, Je drukt me tegen jou aan, De wind, laat het water bulderen, over het strand, nog steeds voel ik jouw warme hand, Zo zou ik eeuwig kunnen staan, Altijd, zonder weg te gaan…

De lichte rimpeling huiverend in haar flanken haar hete adem die zich aan me schroeit De kloppende aders onder de flinter van haar borst Beuken me een weg langsheen gebarsten lijnen en voel hoe adem teneergedrukt met bulderend geraas haar tirade zich spruwt de likkende vlammen een pagina…

De bulderende stem van de zon! Een bloedrood geopend oog! Aan de oevers van de grote vijver kruipen slapelozen in hun schelpen. Morgen is er weer een nacht.…

je woorden stromen als lieflijke beekjes bloemen begroetend langs zonnekant ingetogen bij eb vloeiend terugglijdend van het zacht glooiend strand striemend tegen rotsen met storm in je stem bulderend breken de golven ongetemd ik hoor je wel laat het water ongestoord stromen wacht op het spatten van jouw kleurige bel…

Mens die puur Theater bracht, zoals Het hoort, die als Geen ander het applaus Kon laten klinken - Na jouw bewerking Van Goodbye Saigon Dat compleet met Helicopterlawaai Snoeihard bij ons Binnenkwam - en toch Een kwetsbaar mens Met ongekende podiumvrees, Die ondanks je bulderende lach Van pure angst zat te bibberen Voor je…

Nauplius ontstak schoonschijnende vuren hoog op de rotsklippen van het eiland in de schaduw van het schrijnende verlies verlichtte zijn kunstgreep de donkere wraak mannen brulden als gekooide dieren overschreeuwden het bulderende water van de zee in het bleke ochtendlicht ondergaat Nauplius de levenloze aanblik van…

wuivende wind zoemzindert traag trillend de tropische trance terug meeuwen miauwen als kirrende kauwen bevlogen hun vloeiende vlucht bijen die brommen met fris gesis en slurpen de bloeiende blommen kakelend kwakende kikkers bekijven, beklijven, als bronstige schapen bulderend donderen de bolders rotsig ribbelend bergaf…

aan de rand van mijn wereld hangen witte vogels krijsend in de wind hun schaduwen ijlen over het wit van de bruisende zee op het strand is rillend schuim achtergelaten door de golven op hun terugweg naar de eeuwigheid alleen in de altijddurende deining het fluiten van de ijskoude wind het bulderen van het water straks ben ik weer…

Novembernevels hullen zilverschoon al meer donk’re dagen zonder schaduw wolken voeren zonneloos de boventoon novemberstormen grijpen ‘t laatste blad bulderend door buigend’ kale bomen langs huilende gebouwen in de stad novemberregens spoelen herfstrestanten druipend weg richting aanstaande winter ik zwaai gedag naar herfst en zijn trawanten…

zoals zij lieflijk een rotskust wast met schuimwitte wanten zijn weerbarstige groeven betast onverhoeds vaste grond verwoest wanneer zij grimmig en bulderend haar gal ophoest zich verheft in haar bruidsgewaad en als een withete furie gestroomlijnde duinen wegslaat verslingerd aan haar witte kant trekt zij zich drachtig terug haar adem…

Wandelen wil ik op het strand De onrust in mijn hoofd Is net als 't water, woest en wild Al bulderend tegen 't zand De storm komt op, een schelp die breekt De vissen worden bang Het zand slaat op, het schreeuwt in mij!…

naar waarheid leven vaak uitgeschreven 't verraadt vervuilt om 'm heen ziet liever de korf aan gemuild dagen slijten ook zonder sprekend spook laat hem zijn onvergank'lijk zijn in stilte van den verlaten buitenwijk waar men met auto's plat rijdt naar de pleinen van de supermarkt waar de mensen bulderen met honden zonder zakje…

als je mij wilt vinden zoek me waar bulderen van wind en golven spreken overstemt op de tast in de nacht in de schaduw achter mij langs een zijweg van het leven waar land in water overgaat ergens op het wereldrond op een grens van eind naar nieuw begin als je me gevonden hebt breek mijn handen open zie de vuurstenen ik ketste ze, rook…

Tranen zijn er voldoende om een beekje te laten stromen de herinnering overstroomt als een bulderende waterval.…

weg hangt zwart zijn tranen aan in springtij dat in manenvloed het water jaagt op land het strand ontdaan van zand toont zijn verdriet aan woeste golven die hun weg nog ongestort vervolgen van de branding tot de horizon witte kammen deinen en verdwijnen als zij omslaan in het niets ontziend geweld het juichend bulderen…

Soms trad in deze buldering ineens een stilte in. Het was alsof het eiland dan zichzelf vernam. Dit is de tel waarin de tijd in haar geheel opnieuw verstrijken kan. Hij kreeg de tijd! Hij kreeg de eeuwigheid.…

ik drijf buien uiteen men de wolken tot zij uitgeraasd zijn boven het vlakke land span de wind voor mijn wagen om ze stormenderhand weer op te jagen bliksem licht op als we de aarde raken wielen aan bruggen en kerktorens haken donder rolt bulderend door lagen warme en koude lucht een vlucht in extase ik heb dit fenomeen al…

Verhangen naar de rand van een lavameer hellewichtig in de krachter voorgelicht: kokend magma, as en rook, zinsexplosies en het neerkomen van gloeiende stenen en benen, snerpend als glas dat tegen glas wrijft, omringd door bulderende gaswolken, loeiende wind die je dwingt de ogen te sluiten, de adem in te houden, gekluisterd aan het zachte…

Vlinders sterven Storten in het water Die niet naar karkassen Maar bloemen ruikt De zee gevoed Door schepselen Mooi als engelen Schreeuwt in wanhoop Witte schuimkoppen razen en bulderen Terugwaarts Omarmt alles in zijn koele woede Berusting Gadegeslagen door Vliegende creaturen Die aan de hemel Zijn getijde volgen Verworden…

nog laait poëtisch vuur en tatoeëert succes in helder rood je ziel jij geeft jezelf kwetsbaar bloot in vlammend samenzijn maar wie voelt dadelijk weer de pijn als stilte smeekt om rust en even eenzaam zijn omdat jij je sporen weer moet vinden in het wad weg van hectiek en bulderend gelach niets is vergaan want onder grijze as…

Want vol haat en wraakzucht bulderen de megaleeuwen de kamelen van hun stuk dictatuur geeft laatste stuipen wanneer komt toch dat geluk? Een vlucht metalen meeuwen de vrienden ver van overzee Europeanen en Amerikanen brengen hopelijk het stemrecht mee.…

hier lig ik dan alleen omkaderd door een vreemd bed omringd door vier witte muren kleine witte kamer in groot grijs gebouw nu laat ik haar toe de vermoeidheid ze walst genadeloos over me heen als een bulderende sneltrein ze verwittigt me spot niet met mij aanvaard mij dus doe ik die starre poorten open en laat haar angstig…

Gevangen genomen in de duisternis omringd door angst en pijn geen trap om te beklimmen om terug te keren naar de realiteit vragen die bulderen in mijn lege hoofd als een storm in de donkere nacht geen lichtpunt zie ik op mijn weg de weg waarop terugkeren niet mogelijk is de kracht en energie verlaten mijn lichaam geven mijn geest geen nieuwe…