Alle inzendingen over dichter-vorst

Wit het land, blank mijn hart Alles begraven onder sneeuw Bomen kreunen onder druk De vorst slaat tegen ramen Die laat hen koud; ‘t glijdt eraf Binnen heerst warmte Buiten rilt een sneeuwtapijt De kilte brengt ons dichter: wij zomeren onder de dons…

eens bevriezen of kennismaken met het zwarte wak hun onschuld zal het van de vorst verliezen maar laat ze even in het paradijs onwetend van de naderende smak de schaduw die ze inhaalt op het ijs…

In de frisse blauwe hemellucht Straalde de warme gele lentezon Op het prachtige prille bloempje Ze kwam kijken naar het wonder Maar toen het ‘s nachts vroor Was ze alweer kopje onder…

de gade van onze vorst heeft een hart voor poëzie. wat een verademing zogezeit immers de vragende man aan tafel had haar met een bundel verblijd.…

O Herders-knaap, die bliest op zoete fluitjes, Wie zijt gij wel, wie meent gij wel te wezen: Een van die dichter-vorsten, die vóór deze Zongen hoog uit, niet zoekend naar geluidjes, Maar zich-zelf voelend in diep-innig vrezen Voor hun-zelfs grootheid, op 't gelaat der luidjes, Daarom-heen luistrend, heerlijk staand te lezen?…

Is vorst Breken scherp en helder de stenen rijen Wegen scheuren Schel schelt de schel Van de trem in de duizelruimte Hoge hoepel Staalhemel staalhelm Naar klare spanbanen strammen stappen Laarzen slaan de straat tot luide ruimte Is vorst Breken stenen scherp Slaan laarzen klaar Schellen de schellen schel helder helder helder…

Er zat een vrolijke pad op een paddestoel te Padua, via het achtvoudige pad vond hij een pad naar verlichting en van geluk kwaakte hij aan een stuk door. Men zei dat hij paddestoelen at maar dat was lasterpraat en behoorlijk dom want niemand vroeg hem wat hij at want hij at namelijk Niets.…

als de wereld tot haar oorsprong waait haar zomen rond wolken, de avond achter rood omrandde schemer zal ik vogels vragen terug te kijken naar haar jonggeboren tijd te zingen tot ze kwijt geraakt zwijgen omdat water ramen kneedt in vijvers vol winter sneeuw betaalt wat twijgen hun flinterdunne tol…

Er zat een vrolijke pad op een paddestoel te Padua, via het achtvoudige pad vond hij een pad naar verlichting en van geluk kwaakte hij aan een stuk door. Zijn koningin, ook een pad, ging samen met hem op pad om padvinder te worden, men zei dat zij paddestoelen aten, maar dat was lasterpraat en behoorlijk dom, want niemand vroeg hen…

Bevroren wegen Nevel en kou Sluiers die voortbewegen Damp uit een vossenbouw Een dikke tak kraakt Een eenzame vogel die de weg is kwijtgeraakt Sferen van verlatenheid Rijp over een heidevlakte uitgespreid De weg langs kale kruinen Een verlaten wandelaar in de verte aan het struinen De sferen van verlaten Maar de vos in z’n hol houd…

Zo streng was de vorst. Mijn hersenen leken te krimpen. Een dikke ijslaag waarin de jaren diepe groeven gesneden hadden bedekte mijn hart. Van ver in huis klonk een kinderstem. Door het venster zag ik vogels scharrelend op de voederplank. De dooi zette ogenblikkelijk in.…

Zijne majesteit wipt verwoed met zijn staartje we krijgen weer vorst…

Vorst.... heeft nog iets voor ons in petto Korst van sneeuw weer open gekrabd? Of misschien.... meer dan een nacht ijs met ijzige wind als een lint door een kil Hollands landschap de lange afstand-schaatsers tot gerief? Zal zijn regeerperiode kort of lang van duur zijn?…

In de boeiende Tom Poesverhalen komt steeds een vereerd iemand naar voren, laat zich, ofschoon overleden, graag horen, mag sterke bewondering behalen. Zijn beschouwen en goedvinden stralen bij elke beleving, gaan nooit verloren, zullen alle avonturen bekoren, geven raad tijdens moeite en dwalen. Heer Bommel is trots op het uitdagen van…

Huisjes op de dijk met wilde tuinen, waar ik wel eens doorheen wil struinen verfrissende wind door mijn haren naar heldere vertes staren Daar sta ik, blik op oneindig Ik wacht op dat moment dat ik vangen wil Ik zie geen verschil Verder is het stil Geen auto’s, geen treinen, geen fabrieken Geen massa, geen wind, slechts molenwieken hier…

Ze staat hier en kijkt om zich heen en wiegt haar heupen op weelderige klanken Ze neuriet wat en gaat zitten met haar teddybeer op haar schoot Ze sluit haar ogen en geniet van de muziek die alleen klinkt in haar hoofd De wereld gaat aan haar voorbij langzaam vanuit haar dromen Ze heeft een heerlijk leven maar vliegt weg naar vroeger naar…

Nog zachter dan een zedig streelgebaar Ontvouwt de roos haar vurig rode kroon Haar volle blaad’ren in het ochtendschoon Dodijnend door een zoele zucht aldaar De doornen deren niet haar zoete toon Zo vredig vlammend deze tijd van ‘t jaar Hier breeduit bloeiend, licht, helder en klaar Zulk woekerende weelde; ongewoon! Deez’ schone schijn,…

weer heel even vorst en iedereen glijdt voorbij: de koning en jij…

teer winterklokje strenge vorst daarbovenop met witte mantel…

massaal zegt het vaderland zijn dichter vaarwel daar hij eervol is ontslagen zijn taak verstond hij boven wel als poëet een voorbeeld voor velen waaronder ik ook mezelf tel de bouwmeester van het voorgeschreven rijm en weloverwogen maat legt zijn oranje strik terzijde terwijl hij heden neerlands podium als een ware vorst…

De winterkoning schuilt in beukenhagen waar koning winter niet heeft toegeslagen de vorst hult zich in misten en in vlagen dat zie je aan de opgestoken kragen Wie dit 'vorst' noemt stel ik graag een paar vragen is het bij u min dertig, alle dagen en nachten?…

Hij zett' met ons, vereend van zin, Met onbeklemde borst, Het godgevallig feestlied in Voor Vaderland en Vorst, Voor Vaderland en Vorst.…

De winter komt en Friesland laat zich horen, Want nu het kwik gaat zakken komt meteen Daar het Elfstedencomité bijeen En ook Henk Kroes treedt officieel naar voren. Hij steekt zijn vinger plechtig in het water: Hij meet hoe dik het ijs zal worden later.…

Wilhelmus Alexander van Oranje Ben ik voor ’t grootste deel van Duitsen bloed Den vaderland getrouw tot in den doet ‘k Ben ook vrij onverveerd en die van Spanje heb ik altijd geëerd tot mijn verdriet Mijn lieve volk, ook ík begrijp het niet…

stiefelend de daken over naar de vorst het kauwtje…

Anders dan dichters, die met zoveel zwier de deugden van hun vaderland beschreven, vind ik het enkel goed om er te leven. Mijn eigenlijke land is dit papier. Is immers dit papier - al om het even of ik in vreemde streken woon of hier -, en ik als vorst, mijn pen als valkenier jagen er op de vogels die daar zweven.…

De vorst regeert in ons land de Vorst zegt: de leugen regeert wie kiest nu de juist kant hoog van boven zoals zij beweert nee, zegt men in laag verband luid roept men nu dat is het mooie niks is zeker het kan vriezen, het kan dooien...…

de vermoeide vorst gooit zuchtend zijn aureool in het bloesemveld…

geschenk van de vorst winterwitte ijsbloemen geschilderd op glas…

weer vorst aan de grond vriendelijk wuivend naar zij die het volk behaagt…