Alle inzendingen over dichters gedichten

Schrijven is het schrappen van alle overbodigheden zo dacht ik hier toch een heel gedicht te hebben opgeschreven maar bleek het uiteindelijk een leeg vel te zijn met niets er op maar kom daar maar eens mee op een site vol met gedichten…

Door al wat leeft gevoelde ik mij verlaten En nergens was ik en met niets tevreden; Elk haatte mij, zo meende ik, zonder reden: Ik leed en kon de lieve haat niet haten. 'k Verlangde en wist niet wat; ik heb gebeden; 'k Zag al wat slecht was, vond natuur verwaten* En ijdel 't leven; wie een lach bezaten der domheid kroost, die ketterleer…

"Wat zal van de kindren geworden?..." Zij zat in het klein vertrek En zag ze buiten spelen; Zij hoorde niet hun gesprek. "Zo moeder eens moest sterven," Zei 't oudste van de drij, "De grote klok zou luiden, De kindren zeggen 't mij." Zijn broerken sprak: "Dan zouden Wij nooit naar school meer gaan En al de boomkens verplanten,…

In rouwzwart groen een vrolijk plekje rood: Een blozend dak, een gladiolusvlam, Een rozige appel of een hanekam, Zal dat mij troosten over zomerdood? O tragisch traag laat vallen van de stam Scharlaken bladen in de bruine sloot De wilde wingerd, of in gulpen vloot Zijn bloed, gelaten najaars-offerlam. Een huivrende angst bevangt me en jaagt…

Ik weet niet waar ik ga, Ik weet niet waar ik sta, en waar ik waar en vaar en angstig henenstaar, waarheen mij feller sart, hoe lastiger het viel, het jagen van mijn hart, het smachten van mijn ziel. Mijn ziel is moe en krank* en hoort geen stemmenklank, en vindt geen vaste baan in 't ijlend ommegaan, en wentelt buiten 't spoor, door…

Blauw wolkloos welft zich de hemel Boven de wijdgestrekte zee. Van zongloed wemelt de tintlende dampkring; Parelkleurig rust het zeevlak, Ongerimpeld, zilverglanzend; Aarde en hemel vloeien ongescheiden ineen. Meeuwtjes, duiven der zee, zittend op 't spiegelende vlak, Dromen van eeuwige vrede, Spartlend gaapt een visje even boven. Ginder drijven…

Heel alleen aan 't tafelke, Eet ons kindje een wafelke. Hapt alhier een hoekske, Boter vlekt zijn doekske. Gaapt en bijt alginder, Weer een putteke minder. Dan in 't wilde, zeere, zeer,* Altijd voort en altijd meer: Wafel in zijn handekes, Wafel in zijn tandekes, En zijn gretige ogen gaan Naar het bord waar de ander staan. ----------…

Hij stond voor haar gebogen, Zich zelve nauw bewust; Hij stond haar aan te staren: Daar lag zij in eeuwige rust. Het waslicht beeft en wemelt Op 't levenloos gezicht, De zaal is groot en somber, 'Is zij het, die daar ligt?' Wat denkt die diepbedroefde, Daar bij het dodenbed? - Hij denkt aan kleine vreugden, Die hij haar heeft belet…

O de heilige onsterflijke sterren, hoog boven mijn sterfelijk hoofd, Waar 't geloof met zijn kindervertrouwen mij een hemel eens had beloofd, als deze ogen zich sluiten voor eeuwig - en dit lijf wordt ten grave gebracht, - o de stille onbegrijpelijke sterren! o 't mysteriënheir van de nacht! Lief, de dag is zo druk en zo nuchter, zo…

Blank, scharlaken, woest en vredig, Franjig, strokig, effen, ledig, Wapenig, vol walmen; Staan zij naar de zomer luchtend, In een windeloze uchtend, Opgericht als palmen. 't Rusteloze vliegendom Gromt en glinstert al alom En beweegt zich vinnig Om het groene tonnetje Met het straalsgewijs zonnetje In elks midden innig. Even buigen…

O zomeravond, smachtend neergevlijd op 't gele veld, in 't Westen goudgetint... Teerkreunend ruisen van de avondwind, die langs de vlakte in zware weemoed glijdt... O melodie uit lang verleden tijd, waarvan ik zin noch woorden wedervind... O rust, o stilte, blauwige avonddoom! Doorzichtig ligt ge op verre velden neer... Zo schouwt mijn geest…

Dus trad hij aan, in onrust-zwangre rust, Daar langs zijn fulpen dos de blikken lachten Der zon, die hem tot dichter heeft gekust. En zo ontving, wiens roem deez' dag vervulde, Op 't grauwe slot - zijn woonstede - onbewust, De dank zijns lands, der eeuwen eeuwge hulde.…

Gelijk om 't woud daar bleke neevlen hangen, waart om mijn geest de mist van mijne dromen, en, dauwzwaar als de mijmerzieke bomen, zijn mijn gedachten loom nog en bevangen. Flus gaat de tintelende strale komen die 's nevels ziele zal in dropplen vangen: doet ooit de zon, in parelende zangen, mijn wazig mijmren vonkelen en stromen? Zie plots…

'k Liet door de schouwburg onbestemd mijn blikken waren terwijl ginds de opera wegschemerde in de vert'. Bewustloos scheen mijn geest en 't bleef koud om 't hert. Dan kwaamt ge - een lichtglans - voor mijn dolend oog gevaren. En eensklaps trilde een wonder zingen op de snaren, een lang vermiste toon, die…

Gij zegt mij, vriend: 'o spreek uw lijdend hart in schoonheid uit, die licht uw lijden stilt: de stem der goudgelokte muze trilt met dubble glorie op de snaar der smart.' Maar kent gij onrecht, waarbij 't hart verkilt, zo diep wraakroepend dat men, 't oog verstard voor immer, wars van troost, in haat verhard, stom voor het noodlot staat…

De langzame opstanding van het koren onder de hand van de wind. Door zeegroen waas van jonge korenaren zien blauwe bloemen, als door morgendauw. O dagen, die voorbij zijt, gij ligt begraven onder blauwe luchten en zomerblond, onder golvend koren. En daar staan, als grote, blanke marmerbeelden, de stille witte wolken op uw graf; hun…

Nu alles faalt, heeft dit alleen nog waarde Voor mij, die nooit één waarheid heb ondekt, Ik zal van U niet scheiden als deze aarde Mijn pover lichaam dekt. Ik heb maar één geloof: nooit gaat verloren Wat eens de liefde zalig heeft bevrucht, En waar er twee elkander toebehoren Is zelfs de dood geen vlucht.…

Nu komt ze van de bron En gaat ze door de zon, Licht, tip-top, roze en ros, Haar gloênde harendos. En waar de boomstam staat, Gegroefd als'n oud gelaat, Spitst ze haar kin naar boven, Waar al de lovers stoven. 'k Wou het liep al zo naakt Wat recht is, welgemaakt, En wandelde in de zonne... En de rest in capuchonnen.…

Op Mijner Wereld regel-rechte banen Pronk-volkren trekken op ter Kathedrale Kaproen, pij, toog; kazuifel, filigrane Mijter; dorpers-rood, rood van kardinalen. In val en dreun van canonieke schalen, Man-basse', in wierook knapen als sopranen; Naar 't donker dienen boven de missalen Schreed heer en knecht, met kruis, reliek en vanen Al boven…

------------------------------------------- slingeren - hangen stillen - glad maken gekrolde zee - krullende, golvende haar hier - op het door Dullaert beschreven schilderij wel - misschien zilver - het grijs van de ouderdom goud - het blonde haar verdruipt - weg druipt Les van dit gedicht: de schoonheid van Maria Magdalena blijft als symbool…

----------------------------------------- En zie, 't is lente! - Nevens 't kerkhof Ligt de akker glanzend in 't verschiet, Waar 't door zijn hand gezaaide koren Reeds welig door de kleien schiet. Daar was het eng toneel zijns levens. Daar heeft zijn zweet, als uit de lucht De dauw des hemels, mild gedroppeld, De erflijke grond bevrucht…

Voor J. Reddingius. Ik kan uren Zitten turen Naar het wiss'lend zilv're spel Van de stippen, Die er glippen Over 't water bij de wel. Ik kan uren Zitten turen Naar 't krioelen door het mos Van de diertjes En de miertjes In het boom-gekroonde bos. Ik kan uren Zitten turen Naar het grillig twijggewoel,…

Ze zaten vol en vetjes, Heel puntigjes en netjes: Twee rococo-portretjes, Een Prinsman en een Kees, Met blanke chemisetjes, Met Brusselse manchetjes, Gepoederde toupetjes, Met stijve girouetjes En stijve préjugés. Hun geestje was aan 't dwalen: Bij honderd idealen En duizend weelde-stralen, Ging 't zonnetje reeds dalen, Der…

0 stad van licht, met zilver-gouden gloor, Op 't spieg'lend water, dat, vlak uitgespreid In nachtvreê, tot ontvangenis bereid, Uw pijlend glansgetril in zich verloor! En opwaart slingert zich de straat, waardoor Geel-rode stippen gloeien; majesteit Omgeeft het Valkhof, dromend van de tijd Toen keizer Karel daar zijn rust verkoor.…

't Zijn nog steeds dezelfde klachten, Voorgeslacht en tijdgenoot Werken nog met de oude krachten: Sterken maken zwakken dood. Voor je naasten moet je leven, Is het hart maar goed geplaatst; Ja, zo staat er wel geschreven, Maar je zelve ben je 't naast. Eigen haard en eigenliefde Vragen zorg en overleg; Wat die levenseisen griefde,…

En 't is vroeg in de morgen: de hemel is blauw, in 't mollige gras schittert peerlende dauw, op stammen en blâren, ver en dicht, speelt met de schaduw het zonnelicht, - op aller grachten zomen staan bloemekens te dromen, knikkende, geurende, slapensmoe, de heldre lentemorgen toe. Hij gaat langs de kronklende wegel in 't bos, …

Je staat hier verkeerd geparkeerd hufter, wacht even dan haal ik m'n krik, bik ik je voorruit eens lief uit z'n rubbers, ik agressief? hé zoek je soms mot ook dat kan je krijgen, kom op als je durft, bang voor je jasje je bankpas, je kloten misschien? en leg dat mobieltje maar neer, als mannen onder elkaar heb je daar niks an gewoon…

De stormwind giert een reuzensymfonie; Het grauwe zwerk dekt d' aard; als woeste scharen Van krijgers rollen donderend de baren Op 't maatgeluid dier woeste melodie. Poseidoon toornt en zweept de golven. Zie, Titanisch lacht hij bij de doodsgevaren De schepeling bedreigend. Schatten garen In 't diepe zeerijk wil hij. Wat men bie', Niets…

Gij ziet geen meisje, of straks zult gij haar vleien, roemen,— Dus mocht men u, met recht, de a a p der juffers noemen!…

Wonderlijk schoon van natuur, dichterlijk vroom nogal obscuur. Deze blik gunnen met brandende ogen, dit hart verdunnen met veel onvermogen. Wijs de weg nogmaals in de goede richting, krijs je naam in het hiernamaals voor verlichting. Raak mij lichtelijk aan als goed gebaar, wraak mij dichterlijk als licht ontvlambaar.…