Alle inzendingen over dodelikke afloop

De blauwe vlinders leven op honing uit de toverwereld van veranderingen - het weer en de wind en de vleugelslagen van al de lichamen met meer of minder geluk opgelopen schade en tranen om ongewenste aflopen Ik masseer mijn zere buik vol vampiermotten Zolang ik leef zullen er blauwe vlinders opvliegen uit de schoot van mijn genegenheid…

verhalen hebben ook geen duidelijk begin midden of einde maar juist dat mag blijven ik ben al blij als ik geen startzin mis hou hartstochtelijk vast aan het niet weten om dat te willen schrijven het flitsen van het moment daar van maken het mooiste wat ik ooit hebt gekend zo sta ik er in zonder te weten wat de afloop…

niet rijmen veel verhalen hebben ook geen duidelijk begin midden of einde maar juist dat mag blijven ik ben al blij als ik geen startzin mis hou hartstochtelijk vast aan het niet weten om dat te willen schrijven het flitsen van het moment daar van maken het mooiste wat ik ooit hebt gekend zo sta ik er in zonder te weten wat de afloop…

probeer eens de toekomst te herhalen daarin te volharden in bepaalde mate en tevens op een standplaats te blijven staan, te verliezen wat gaande was de tijd in te halen, het feit te negeren, kortstondig en tijdens een doorgetrokken streep, afstand te doen van een gedachte een appel te schillen zonder ruzie te maken alvorens en na afloop…

Als ik de natuur zou kunnen vangen In haar ware kleurenpracht Maakte ik een schilderij Met verf van bloemblaadjes Na afloop van hun dracht Met ijs uit de Himalaya Smeltend zich een weg banend Door bijna ondoorlatend gesteente Mineralen toevoegend Uiteindelijk stromend Hierin week ik mijn Gedroogde blaadjes Koester hun kleuren En geef…

in deze helderheid moet het nog november worden het licht zijn snelheid de ster, de afstand, het stof het geheugen zijn ruimte na afloop volgt bestemming en terugkeer, een trein zijn spoor in haarvaten, eencellig naijlen donkere materie wat grijpbaar lijkt en niet tastbaar is, noch toepasbaar waarover een droom gaat voordat november…

onafwendbaar rusteloos wachtend op het oneindige moedig zoekend naar woorden naar het ongerijmde van tegenstrijd bij aflopende tijd van toekomst tot verlaten van gedaante aangesproken op het verleden waar iedereen tegenwoordig was het water, de meerval, een brug de kat uit de boom, bewolking regen die eigenlijk wel meeviel en van…

vandaag draaien boomtoppen met hun wolken mee het gebergte aan de einder blijkt een ruwe hemelschets ontwaken is nog gaande daglicht is voor vogels afloop is in hanepoten geschreven, zelden aangenaam de woorden tuin of straat in de zin zonder punt overal eenrichtingsverkeer het gerucht gaat als de ochtend breekt zonder slaap te vatten…

Geluk leek even binnen handbereik. De beker glipte net uit onze handen. Hoewel het team in de finale strandde, ontving Oranje toch een huldeblijk. Terwijl ik keek naar dit terecht gebaar, maakte m’n vrouw een inktvismaaltijd klaar.…

Moeilijk om te realiseren dat het zo moet aflopen. Aflopen met het gevoel van een onvervuld verlangen. Onvervuld verlangen naar een kans op duurzaam geluk. Het is moeilijk voor me...…

Na afloop verlieten ze het paleis met de gedachte dat alles een droom was. En ze lazen op de invitatie: ‘Ontwaakt, gij die slaapt!’…

stil waren structuren in balans je hand reikte raakte aan in de chaos die volgde was het met de rust gedaan paniek en schrik volgde je blik naar de gekneusde onderdaan wat jaren stil gehangen had volgde nu de zwaartekracht de potentie die in ophang was verleend viel op je grote teen nog ken ik de afloop niet maar de artsenpost…

schemer verwart zich met duister van de nacht die nog niet viel hoe onzeker is de afloop nog balancerend langs de afgrond dagen wachten zich in stille uren nu de tijd plots lijkt stopgezet vast in kleverige sporen spijt onmiskenbaar veranderde alles voor de naakte waarheid bekende gevlucht naar het laatste zwart verloochend is de liefde…

wortelt er aan de beginselen de kus van de dood, de Maan die geboorte gaf aan een levenloze woestenij de Aarde, kringloop van pril geweld en liefde op een stormen en een blussen tot het over gaat, in een versleten seizoen iets houdt er de adem in op de zijlijn van een woestijn het wervelt er in een navelstaren hoe dat zo gekomen is of de afloop…

Haar leven is gevuld met mensen Met feestjes, parties enzovoort Maar eenmaal thuis na afloop van Is er niemand die haar hoort Ze wast de lach van haar gezicht En laat haar schouders hangen Duikt dan alleen in 't kille bed Met haar onvervuld verlangen De onrust in haar slaat dan toe De nacht lijkt op een eeuwigheid De mensen zien haar…

in een aflopende zomer heb ik naar een plek gezocht waar het geluk nog wilde blijven negeerde ik de oprukkende herfst die zich aan mij openbaarde in een explosie van weemoed heb ik mijn ogen gesloten voor het snel verkleurend blad aan de vermoeide bomen me vastgeklampt aan de te bleke zon die al van ver moest komen...…

En daarna het aflopen van het water. Hij besefte dat zelfs met al het vocht in zijn ogen hij nooit sterk genoeg zou zijn om zee te worden. Ik waaide verder met een roos. Op de bodem bloeide geen enkele bloem.…

een hoopje nog en het is een mootje meer en het is een enkele tel en het is de daken dragen de regen die de daken dragen de mannen dragen het lichaam dat de mannen dragen de bomen dragen de takken die de bomen dragen de violen kermen de violen het einde stuitert op het einde der spiralen de hond blaft de hond je schouder haalt een schouder…

Dromen klinken als een avondzang die traag eindigt, zonder precieze afloop. Liefde vindt een bedding in de daagse dingen al zeggen vele romantici dat nooit. Zingen kan zonder waarom, zonder antwoord maar stroomt uit de diepte van je ziel.…

Het is altijd maar weer de vraag, of je na afloop nog leeft.…

Ik weet dat ik je er een plezier mee doe, weet van tevoren nooit hoe, zo'n gedichtje nu eigenlijk aflopen zal, Maar dat maakt niet uit, 't is je gegund van harte, da's al!…

Als toppunt van het burgermansfatsoen volg ik de Postbus 51 lessen, creëer met harde hand bij lege flessen apartheid tussen bruin en wit en groen Ook vul ik met een achteloos gemak de chemobox met lege batterijen en ledig ik na afloop van het vrijen condooms in de daarvoor bestemde bak Maar wie, o wie zal na mijn overlijden de ziel van…

zeggen komt hij binnen, kleedt zich uit en wijst vanuit zijn gouden lokken naar mij met de kracht van zijn heerschap het natuurlijke wapen van mannen onbeschaamd en zelfzuchtig maar een overweldigend genot als het in mij komt, ritmisch me in vervoering brengt en weg laat drijven voorbij het bewustzijn van lichamelijke grenzen Na afloop…

iemand zien lopen aan de fluisterdichte overkant zwijgend antwoorden zien vertrekken met onbekende bestemming verzinken in gedachte, in aanhef een weg vervolgen fantasie bedrijven, water inademen denken aan een briesje langs de wangen geloven in goede afloop, virtueel ontmoeten het gesteente van een steen aanvaarden oprapen, bewaren,…

toch was het goed de intelligente lockdown strenge regels waarschuwing cimbalen voor de dood met een roos die open bloeit in de onsterfelijke harten vasthouden tot de avond ochtend wordt…

op het gladde ijs schaatst het leven elk water heeft zijn afloop tussen hoogte/laagte wat zal het worden?…

nemen of je haaks houden wil je geen goedbedoelde adviezen Ondertussen ben je boos op alles stoot je mensen van je af die het juist goed bedoelen Bij weer een tegenvaller mag iedereen en alles doodvallen inclusief je onmachtige ik Aan het einde van dat alles moet je scheuren lijmen, gaten dichten mensen terughalen naar je hart Na afloop…

Een zacht ruisende wind over niet afloopbare velden vlaktes van vergeten helden kraambed van tulp en hyacint aan de kim het gekrulde duin een overzeese achtertuin Ze schouderen in het bed het frisse groen op de flank de zware toppen fier en rank gekleurde hoedjes opgezet bloemenpracht van hart tot rand buigend voor passant en klant Zo…

het zal allemaal gewoon doorgaan ook na ons leven blijven er nog meer dan genoeg gedichten te schrijven met een goede afloop ik ben niet van plan zorgelijk te doen over poëzie,want er komt geen einde aan deze verslaving woorden zullen als aas door de ruimte zweven op zoek naar hun dichters in lichte en duistere vormen wetende om er iets fatsoenlijks…

Na afloop groot applaus, de pinguin staat op en buigt voor het publiek, we lopen verward het gebouw uit, ik weet even niet links of rechts. Wat hebben we nu eigenlijk gehoord en gezien? Geen idee, maar het liet me ook lang daarna niet los.-…