Alle inzendingen over dolk

Klanken doorstoten gedachten als dolken Drommen samen op steen in huis van dichter.…

zij joggend ik in mijn invalide scooter Het contrast steekt als een dolk ik in de steek gelaten door mijn eigen lijf er rolt een traan voelbaar over mijn wang Ik nader een spoorwegovergang ik wacht, of zal ik....? zou ik het durven? Dan is alles voorbij...…

In de brede stroom draaien wilde kolken gulzig zuigend rond als een grote kluwen, laten zich soepel dansend voort duwen door onvermoeibare lucht- en schuim dolken, vol balletglans uit zonnige wolken, om heftig op te springen, dan te luwen, mogen 't goede en 't kwade samen stuwen naar hun einddoel, dat God zal vertolken.…

De boodschap trof haar als een dolk, een pijl die trillend in de roos blijft steken, soms gaat zij varen op een grijze winterwolk gehuld in sneeuw, langs witte hemelbeken, koos zij voor het zonlicht in haar hand, die haar een helder en fonkelend uitzicht bood, door liefde overmand een altijd brandende diamant, die zich liet ontvallen uit haar…

De boodschap trof haar als een dolk, een pijl die trillend in de roos blijft steken, soms gaat zij varen op een grijze winterwolk gehuld in sneeuw, langs hemelse beken, koos zij voor het zonlicht in haar hand, die haar een fonkelend uitzicht bood, door liefde overmant, een eindeloos brandende diamant, zich liet ontvallen uit…

Sierlijk zwaaiende gereedschappen komen: fijzinnige beitels, soms een harde dolk, treffen tere twijgen, zijn alle een tolk voor arbeidsklank voorbij de boszomen. Spraak van wind rondom levend hout daalt neer in Het Witte Huis, omhelst keukengeuren, geeft samen met kookkunst eigen taal weer.…

Wij omringen hen met zalvende klanken geen kwetsend lawaai, een woord een aai geen dolk, zinnen teder en licht geen drukkend gewicht. Zo vertalen wij hun dag. Gewiegd door sussende geluidjes, in dekens van warme woorden gewikkeld, beschermd tegen loerend gevaar in een tent van taal, slapen zij in.…

zelfportret met brandende baard De tollende lichtkrans, het zwart uitgespaard Het doek verraadt jouw dolle tinten De kwetsbare schets Hoe je het wit ontredderd vult Opgejut door een zandloper die ontspoort De omtreklijn vertroebelt Het penseel trilt Klodders versmelten op het palet Zoals hij de ijsvogel in het riet bespiedt De snavel als dolk…

heen zie ik er minstens twee een wankelend evenwicht dwingt tot stoppen mijn mankerende maag kan niets verkroppen met bonzende slapen onnoemelijk eenzaam hevige peristaltische bewegingen trekken saam tot een eigengereide geselende gorgelende gang hou me vast hoe kom ik thuis ik ben zo bang vloekend vuurwerk gaat door merg en been stekende dolken…

helder als glas geen enkel besef van tijd mijn voeten in het koele water de brandende zon op mijn huid mijn handen in het kriebelende gras bedenk ik al luisterend naar de wind en kijkend naar de wolken dit is mijn plaats dit is mijn besluit de zon verdwijnt het water wordt zwart de wolken onthullen de nacht kille wind zo scherp als dolken…

Een dolk in eigen hart, tot zeven maal.…

Maar meestal bleef die luxe sexsnit bij de rijken en daarom zag ik nooit de vrouwen, die het droegen, al droomde ik wel van hen en wist ik hen te bereiken met mijn scherpe dolk, die ze altijd weer vroegen om diep in hun erotische fantasieën te snijden, zodat ze zonder die bullshit mijn roede ontvingen, waardoor ik hen verlost heb uit hun poespaslijden…

Hun grimmige blikken wanneer de hanen elkaar verwonden met aangebonden dolken. Koperen veren dwarrelen neer maar het duel kent geen winnaar. De tijd, een geduldige verpleegster, zalft de wonden, ziet het gehavend vel. Een lel werd verscheurd, een vlerk…gepluimd. De haan tolt van ongemak en vult de dagen, zwelgt kruimels en zaden.…

bombarderen nadat er over korenvelden dode geuren dreven de zon gedoofd in een geblakerd wolkdek zwierf met mijn geliefde ook het laatst vertrouwen stierf is haat verzengend uit haar as verrezen nog echoot in het gehoor de angst in hoogste noot golft voor verdronken ogen wanhoop van mijn volk en snijdt vurig de oorlogshel als een geslepen dolk…

geregeld Een republikein en een democraat gingen loos Dansten electoraal een heel gore tango in megashows openlijk grimmig weirdo Tierden Wallstreetgrote ego’s haveloos Dit land is ook ons land zingt het volk Voor rijk en arm: vrijheid is niet elitair Voor blauw en rood: verdeling moet solidair Het vrijheidsbeeld hanteert een toorts, geen dolk…

Mijn eekhorenrug kan niet meer gehecht worden en toch blijven de dolken komen. Ik duik onder in schijndood, hopend dat zij haar jachtlust verliest. Haar witte gelaat schiet heen en weer door het duister, als grillige tornado's en pure gekte.…

verspreidde een leugen “verzamel bezit, of gij zult nimmer deugen” het land werd tot goud, ieders hart van steen waar bleef toch die ene, die zonder te schromen gerold in een wekkende donder zijn stem zou weerklinken een wonder “geloof hem toch niet, maar volg slechts uw dromen” hij heeft wel gesproken maar zijn woord werd gebroken met de dolk…

In deze overtuiging opende hij het venster der kwetsbaarheid: prompt werden messen in zijn rug gestoken, en de dolk in het hart: voorrecht van de geliefde. Wraak treft wie de spiegel ontsluiert: geen strohalm hoop wordt hem gegund, geen kans. Mensen onder elkaar, broederlijk toch.…

te splijten in tergende traagheid schietend pistool, en de perverse stad heeft de hemel weer gitzwart gevat zij het dat veertigduizend mijlen onder de leest het lente was, en met het eerste stemgeluid van het wijsgerig lichaam brult het beest varende wolken en flikkering van water vluchten in een schaar boven het gras een gruwelijke dolk…

Een vroege fietser langs de oever beschouwt dit strijdtoneel en ziet oh schrik, vanuit zijn ooghoeken de witte eiber behoedzaam naderen, met een rode, scherpe dolk... De fietser klapt twee, drie keer, gebruikt als castagnettes, zijn vlakke, blanke handen. Einde concert...…

Hoog vlamde het twistvuur, verwoed streed het volk; De zoon zocht de vader met strijdbijl en dolk. Het vee werd geroofd en de huizing verbrand: Slechts 't onkruid stond welig op 't eenzame land. Verstrooid langs de heirbaan, in kommer en nood Zocht zwervend en beedlend de dorper zijn brood.…

KRUISACHTIG Daar in Duitsland maken ze een scherpe dolk en aan de hemel staat een witte wolk ach, dat ik eens zo sterk en zo wit was dan zou ik echt kunnen leven, dan pas En in Frankrijk, daar schenken ze bloedrode wijn in kristallen glazen en zo wil je zijn Zoals een eikenboom, die zijn takken spreidt een gelukkig leven dat je leidt een…

kreunt onder het juk van de bezetter in een rijk zonder koning Haar verbeelding is de bondgenoot Hoor de galm van de aartsengel De opvolger sleept zich naar de troon te loom voor het slagveld Deze gewijde grond moet bevrijd Ze jaagt hem in het vrome harnas Achter het schild verbergt ze de geestdrift, het visioen en zijn kroon De dolk…

(voor Marianne Vos) Daar ging je temidden van vele andere rijdsters je gezicht verbeten en krachtdadig terwijl de kanslozen werden afgeschud als lastige ballast pareerde je maar voort trotseerde je de Boxhill en de striemende regendruppels de luiheid en onbekwaamheid van tegenstanders de priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg…

kruk kraakt even later kraken ook zijn botten als de menigte de man tot moes vertrappelt want niemand staat hier stil men kruipt mouwsleurend kraagklauwend over en door en langs elkaar alleen de man achter het loket - een suffe engel - wacht op zijn eerste klant want wie het loket haalt wordt al snel neergehaald hier en daar flitst een dolk…

moeten doen Ja, dat wordt een hele klus In honderd jaar kan veel groeien En niet vergeten uit te kijken voor oude vrouwtjes Met giftige appels Waardoor je in slaap viel Toen je nog Sneeuwwitje was Naïef sneeuwwit meisje Goedgelovig prinsesje met haar rode schoentjes aan Maar toch kon je uiteindelijk die boze koningin verslaan Met een dolk…

Bij stormende wolken Als blik'rende dolken In weerlichte kolken Verflitsen in wee. Ik geef in de grillen Waar kleinen om rillen Het wrochtende willen Der énige macht. Het nemen en geven Zichzelve gebleven Zichzelve ontheven In grensloze kracht.…

Smeulende Bibliotheek, Weg zonder Lengte, Geile Kip, Wrattenkoning, Eenzaam Kalf, Onsterfelijk Trapezium, Eeuwig Oog, Sloot der Lendenen, Toren van Europa, Dikke Bril, Braaksel der Belastingbetalers, Smeerkaas der Eenlingen, Trots der Zeelieden, Oog der Breinaalden, Idool der Halfbloeden, Breuk van Apollo, Snijtand der Nymfomanen, Dure Dolk…

Het rappend dichtersvolkje heeft gesproken Het volkje raffelt maar wat af en aan Ziet korte kolder voor een dichtwerk aan Ik ben uit voorzorg vast ondergedoken En neem een dwarsdoorsnede uit mijn volk De vrienden die mij dagelijks omringen, Mijn geest verruimen en altoos doen zingen Al dragen sommigen een mes of dolk Heeft het nog zin…

Niet alleen zijn zelfliefde was een farce, ook de dolk die jij door zijn ziel stak, alles diende om de diep getraumatiseerde jongen in zichzelf te maskeren en te herhalen, als verwoeste verwoestingen, die de eenzaamheid onderstrepen als aangegeven plekken, waar nieuwe bombardementen mogen toeslaan.…