Netgedichten

netgedicht (nr. 5.124):

Kindertaal (voor Ties en Otte)

Zij groeien als kool
in hun taal.

Uit de chaos van klanken
dringen woorden naar voor.
Als een stormram
rent hij erdoor
en schaart ze energiek
rond zijn onaantastbare "ik".
Zij luistert bevallig,
echoot "ik ook" door het huis,
neemt eigenwijs haar tijd
voor een nieuw geluid.
Moeizaam brengen ze woorden
in het gelid,
zinnetjes missen voorlopig
een bit.

Wij omringen hen
met zalvende klanken
geen kwetsend lawaai,
een woord een aai
geen dolk,
zinnen teder en licht
geen drukkend gewicht.
Zo vertalen wij hun dag.

Gewiegd door sussende geluidjes,
in dekens van warme woorden gewikkeld,
beschermd tegen loerend gevaar
in een tent van taal,
slapen zij in.

's Morgens hervatten zij
hun veroveringstocht:
geen woord is nog veilig.