Alle inzendingen over dorre

toen ik achterbleef belaagd door dorre takken in het fluisterende bos verstopte de maan zich doofde haar licht en lachte de paden groeiden toe er was geen weg meer en geen terug enkel onmacht en de grijze wolf die wachtte…

ERGENS moeten toch zijn de lichte waatren van haar ogen - Mijn handen zijn zo hete en droge - en het lichte water van haar stem - mijn keel is in dorre klem. Het kan toch zo altijd niet duren met de brandende uren - mijn stem is schor, mijn ogen dor.…

De film is bekeken wat overblijft is een dorre woestijn Geen camerabeelden verhalen over de voetstappen en het droge gras op de rotsen We waren nomaden gingen van oord tot oord tot de lens de plek vergrootte die eens onze thuishaven was…

Als een watervogel strandt... op kreupele takken suist venijnige wind over hoge populieren terwijl het akkerland zucht van zon en van droogte want het water blijft hangen in een fel heldere lucht... het beekje stond stil...en gras werd er steeds dunner!…

Passioneel bevlogen Jij kuste onbewogen Een kus van kille dood Lijkbleke lippen waren rood Het voelde als een dorre woestijn Als een soort afstandssein Of als zout in mijn wonden Alsof we niet meer kussen konden…

Ergens moeten toch zijn de lichte waatren van haar ogen Mijn handen zijn zo hete en droge en het lichte water van haar stem mijn keel is een dorre klem. Het kan toch zo altijd niet duren met de brandende uren mijn stem is schor, mijn ogen dor. ----------------------------- uit: Verzen (1890)…

De lente begroet de dorre takken omhelst ze met haar zachte nieuwe groen. Bekleedt hen met een doorzichtige mantel van fluweel.…

waar ben je lief, ik kan je niet bereiken ben jij aanwezig in dit schijnbaar dorre lichaam zie ik jou nog als ik in je doffe ogen kijk kan ik je nog vinden in je onverstaanbare taal je bent er nog, ik zie je wel ver weg, maar je bent er nog wel…

Het dorre land Onder mijn voet Ik wil hier niet zijn 't Is dat het moet 'n Dorstige mond De hemel brand Ik kniel neer In het hete zand Ik geef me over Ik laat me gaan De hoop, het leven Ligt voortaan In zonnehanden Zonneklaar Vandaar Dat ik me geven Zal…

Op vleugels van de lente laat ik mij dragen door kleurrijke strelingen voor het oog, die vanuit zwarte gronden mij betoveren Mijn wintergaap verandert in een voorjaarsglim, de dorre maanden lijken slechts een hersenschim Wéér is het de lente gelukt om mijn gevoelens te veroveren.…

Ik scharrelde met mijn handen wat dorre herfstblaren weg in de tuin toen ik sneeuwklokjes hoorde kleppen aan mijn hart hun blanke schoonheid ontsprongen uit donkere winteraarde jubelend klonken ze over de beginnende lente en de eerste zonnestralen gingen lichten door mijn ziel…

op een dorre kreunende tak van de eikenboom krast een kraai in het schrale najaarslicht herfstblad valt weerloos in de zompige poel troebele droefheid sijpelt in het hart voorzichtig wrijven mijn koude handen het najaar zacht uit de ogen…

Toch knap hoe langs het iets te open asfalt De geelgetruide Armstrong magistraal Als een volleerde Richard Groenendaal Vol overgave door het dorre gras knalt Ach ZOAB, sprak hij en geen spier vertrok-ie Staat voor: Zo Overwon Armstrong Beloki…

Langzaam vervagen met passeren der dagen stervenden in de dorre woestijn van tijd begraven onder het stof der eeuwigheid.…

Voorlopig schaats ik naakt en alleen op het ijs Mijn bloed sijpelde weg uit mijn gekromde aders; Mijn geest boog zich neer voor mijn dorre kaders Eén ding weet ik: ik sta op de tocht, maar ik besta. ----------------------------------------------------- Geschreven door mijn overleden vriend 1983.…

Je voelt als een bron een bron diep in mijn ziel een voedende stroom van verbondenheid welbehagen vrede en verrukking het voelt als dat het verfrissende water van die bron geleidelijk de dorre aarde van de verwaarloosde kant in mijn ziel doorstroomt het…

Als zachte, verfrissende regendruppels in de zomer als een dikke wollen winterjas, die mij verwarmt tegen de kou als buiten spelende kinderen in de lente, maar ook als vergankelijke dorre bladeren van de bomen in de herfst. Zo vind ik je iedere dag, neen soms ieder uur, weer uit.…

Het vel over een dorre stronk naast Vlees door razernij verscheurd en Een necrotiserend karkas waar Narcissen om brullen van het lachen Maar één zal hij eens zijn Één met de geurende lucht Één met de warme aarde Één met het zoete nat Totdat hij glundert als een narcis En alles voor niets blijkt te zijn geweest…

ik wist het maar het kwam beter uit me iets te verbeelden dorre randen van de slaap uitwassen van een droom het wordt heel vaag nu burengerucht geritsel van een muis danig in de war nog meer geritsel struisvogelen in het zand reizen door het landschap het bos is er om te negeren daarom zoek ik schelpen op het strand…

De regen is boos diagonaal giert zij de zon negerend gedoogt zij geen boog Haar ritme is verstoord zo laat zij rivieren overstromen bergen veranderen in modderstromen en brengt zij doodt en verderf Op Afghanistan regent het TNT in een eindeloze dorre vlakte Beursgenoteerd waarvan akte…

Als zilverig zand uit haar handen, als dorre herfstbladeren, op het punt om te vergaan, En alleen verdriet bleef uiteindelijk over, het brandde, hoop kon in een wereld, zo moedeloos, niet bestaan.…

over het heuvelende zand groeide weidse geurigheid zacht paars uit dorre grond ingetogen veluws zomerfeest onder de verre schapenwolken de herfst regeert nu in buiigheid van regen en van uitbundige kleuren bedekt de grond met ritselgoud ademt een nevelse vergankelijkheid tot de stille inkeer van de winter…

Nu jaren later weerspiegeling van dorre takken mijn aangezicht, Niets om aan vast te klampen hou ik mij aan de brugleuning vast. Weerspiegeling van het water verdwijnt mijn gezicht in de rimpels van de cirkels... De tijd van eb is aangebroken.…

Ik ben me de pokken geschrokken Eerst aids om in homoland te snoeien Als tussendoortje corona voor het dorre hout Nu stuurt God apenpokken om nog wat zondaars uit te roeien Hoe moet het nu met de Gay Parade? Of zegt u: lik me reet! Zullen de binairen het overnemen? Trap ik nu op gendertenen?…

hoe beskryf jy reën, as tien seisoene droë sand in jou kiewe waai het God vergeet van wesens wat kinders voed hoe beskryf jy groen, as dorre landskap jare lank geen vrugte baar het God vergeet van mense wat gebede na die hemel stuur die stam loop leeg so ook die wye natuur ek kan die onrus voel, as my mense sing en koor van vlaktes sonder…

Zoals een groen blad trouw aan de dorre plant eenzaam stil verdroogt.…

in een wereld waar jonge reuzen wees zijn en schepen moeder voel ik de hete adem van de vale ruiter in mijn nek en vlucht langs dorre akkers over Moria’s flanken naar de dorsvloer waar de man in wit rode wijn schenkt en met mij het brood breekt en weet me gered…

Als je nu kan begrijpen wat ik dan ga bedoelen, krakende dorre tak dat ik ben, ga ik me niet zo afgebroken voelen maar meer een uitgeblazen paarde- bloem. Hoor je me dazen? Daar gaan mijn parachuutjes al. --------------------------------------------------- uit: 'Lees maar lang en wees gelukkig', 2013.…

In dorre woestijnen en in oceanen. Ook in een mens die gestorven is, en in onze herinneringen leeft. In een aandachtig levend mens, die alle tijd van de wereld heeft.…

toch ben ik blijven wachten met de wetenschap niets van de kosmos te verwachten rondgezworven in dorre zandwoestijn met af en toe een bron; de oase waar ik mijn dorst lessen kon het manna door hen bewaard in twee buideltassen van het wereldpaard wedijverend met een klein kuddeke schapen rondom de torenhoge oerang…