Alle inzendingen over drijven OR rust

Waarom zou ik de duivel mores leren Hij blijft maar lekker zitten in dat lijf Uitdrijven is niet goed voor mijn bedrijf En ik zou bovendien mijn baan riskeren Want zonder hem is mijn taak overbodig Zijn inbreng is 'helaas' verduveld nodig…

Heel helder stromend water en overal 't gesnater van zoveel dat daar leeft; De zwanen drijven statig en zijn misschien nalatig maar wat dat ook maar geeft; De eenden roepen dromend, wie weet van waar hier komend, vertellen niet hun lied; Er is een zee van zwijgen, van rusten en van krijgen, wees stil, kijk en geniet!…

wolken drijven vechtend, om hun kleur vanuit de grijsheid op te tillen hier op deze aarde bloeit nog wel een bloem de bomen schatten waarde in en rusten in de grond de volksmond noemt de herfst het hart voelt koude winters in de splinters van wat oude tijd en spijt verwoordt wat ooit tot nooit gezegend is…

Woorden en letters dansen voor ogen geven mij rust noch duur drijven tot vormen van regels en waar vroeger mijn tred vol kracht nog was neemt nu mijn brein langzamerhand het tempo over.…

Innerlijke rust je van de stilte bewust onder het maanlicht.…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

in de stilte wordt zichtbaar wat zuiver is ik spreek niet over kilte maar van rust in een woordloos gebaar woelige stromen drijven naar de zee waar ik in de ontluikende kim een groeiend vertrouwen omhoog zie komen in die stilte van rijzend genoegen waar zand en water komen en gaan vertelt mijn ziel dat eb en vloed mij altijd al…

uit heksenketel ontsnapt,rustig thuiskomen in een toverbos joz.le bruyn haiku 27/01/202…

nog één keer strijk ik door jouw haren vol ongeloof en verdriet wat eergister nog gewoon was is dat vandaag helemaal niet twee-en-een-half, je kwam net kijken rende zo de wijde wereld in nu jouw ogen voorgoed zijn gesloten zorgt jouw einde voor een nieuw begin…

ik haal uit niets iets leuks om mee te maken een zucht en een moment zo van de straat geplukt zie hoe handen rusten of de tijd verprutsen hoe ze morrelen aan de dag door het borrelen in de nacht ik pak lucht en mix met winden vlagen tekst wolken letters drijven zinnen tot een vers ik inhaleer de vorm beloof emoties…

Golven spelen Heldere bodem in zicht Natuur delen Waterleven belicht Wolken drijven Schommelend plompenblad Libellen met z’n vijven Een waterjuffer die er in het zonnetje zat Weerspiegelingen beleven Voorntjes beducht voor een snoek Rietkragen weven Wind die z’n weg over de golfjes zoekt Je vergeleek De rust uit de beek…

fascinerend, de ontwikkelingsgang de rust, van realisme.. die mij alleen beviel. Enkel het allerbeste.. kan in mij naar boven drijven..…

Het is triest maar waar: ik timmer woorden aan elkaar tot iets dat af en toe blijft drijven, meer eigenaardig dan zeewaardig - het zal zin voor zin vergaan.…

Alleen maar zijn alleen maar nu en zie wat vage witte rafelstrepen op eindeloos blauw en zucht van rust en welbehagen.…

Beeldschoon jouw afscheid langzaam kleurde de lucht rood in Zomerland…

alle kleuren heb ik aangetrokken op dat ik je niet kan mislopen de wereldkaart ken ik van buiten zodat ik onderweg niet stranden zal nu de mist haar rokken laat zakken slaat de schrik me om 't hart daar de weg ineens verloren lijkt…

Zij die zoveel leven bracht op Internet is heengegaan zonder ons te verlaten want wat zij achterlaat is blijvend gedachten, emoties, verbondenheid in de hemelse tuin van mijn onderbewustzijn bloeien de mooiste bloemen eeuwig voor Fairouz.…

hoe kon je zo verdwaald zijn was het leven zo’n gevecht de strijd in jouw hoofd ondoorgrondelijk hoe wij jou ook liefden bleek dat niet genoeg niet voldoende reden om te blijven daar waar wij zijn wij die het leven anders ervaren al is ’t nooit zonder slag of stoot is het gemis al begonnen…

het verschil tussen gisteren en vandaag is een immense stilte die je achterlaat je stond aan het roer van een schip met eindelijk verse wind in de zeilen al ben je abrupt van koers veranderd heb je het aardse verruild voor het hemelse want zomaar tussen gisteren en vandaag is het doek gevallen…

bij aankomst vielen bevroren tranen uit de lucht het was een weerzien van dwarsliggers uit alle hoeken te midden van borden vol leuzen stond de kist erboven prijkte een mooie foto van Ferry met poes op schoot ik heb nog nooit zoveel fotografen gezien Fer op ’n crematie zij kwamen allemaal om Opa Water te groeten…

ben je uitgevlogen ons voorgegaan wellicht van hier waar je sinds ‘56 woonde ging je over in ’t licht nooit meer Maison Kelder gebakjes eten, met jouw verjaardag voor ’t Nieuwe Jaar zal de stilte ooit gaan wennen al voelt ’t voor nu wel heel erg raar…

tikt onverminderd door niet even staat hij stil nu jij ons ontvallen bent veel te vroeg in de bloei van jouw leven omringt door liefde …. en de tijd tikt onverminderd voort…

Het drijven watten wolkjes, van zonnelicht doorboomd. De jongeling ziet ze drijven en droomt... En onbewust elk wolkje na drijft zachtjes een fantasia, doch in de ruimte smelten beî voorbij, voorbij, voorbij. Het drijven blanke zeilen, waar 't meer de hemel zoomt. De jongeling ziet ze drijven en droomt...…

Ik wilde schrijven in de woordenstroom die als in een droom boven kwam drijven; vreemd hoe het begon… Het werd een vloedgolf van emoties en indrukken, waar ik me niet van los kon rukken, mezelf eigenlijk onder bedolf. Spraakwater maar dan geschreven want alleen zo heb ik mezelf nog enigszins in de hand.…

Lijk een geluksridder, gedoemd voelde ik de oude verschrikkingen drijven zag op gouden bergen twijfels rijzen leeftijd en avontuur volbracht beloofden echo’s van goud, afgunst hoogsteigen zon maakt zeer ongelukkig, weggestuurd, voelden tranen zeldzame ontmoetingen van angst op mijn wangen niet.…

wolken drijven doeken voor het bloeden van de zon zegt mijn naamgenoot, de dichter onverschillig onder herinneringen valt sneeuw uit de vogels fluit bos je ruikt alleen kleur er balkt een ezel hij weet het niet ze hangt haar was te drogen over een rol prikkeldraad -------------------------------------- uit: Sommige gedichten…

Ik streel jou waar mijn handen voelen heel jouw fantastische lichaam, zacht Je beide wangen voelen lekker koel en ik voel dat ik naar jouw liefde smacht Ik streel je teder en met gesloten ogen op elk streepje van je fantastische lijf Vele uren zijn inmiddels omgevlogen sedert ik op deze wolk van liefde drijf Ik streel je verrukkelijk mooie…

ze staat in diepe gedachten verzonken te kijken, in 't gras op de heuvel blik gericht op kudde schapen en een rappe zwart witte hond die de schapen kundig bijeendrijft terwijl regendruppels haar stilaan doorweken haren plakkerig kleven aan haar hoofd blijft ze in de regen staan als verdoofd raakt kennelijk op 't tafereel…

Onstuimige zee wast in wollige golven uit de gouden bron ~ Boven drijven langs gouden bijen wolkjes blauw mondjes blazen dauw ~ In rust op gonzen van de golven drijvend mee schelpen rinkelen ~ Glinsterend water waterbellen vol muziek spiegelt zeeklanken ~ Lichte bries vervoert avondlucht bij windgetij…