Alle inzendingen over droefheid

De droefheid komt van God de Heer, En buigt ze u neer, Zij heft ook hemelwaart! Veel erger – erger is ’t verdriet, Dat u de domme wereld baart, Dat u de mens niet spaart – ’t Verheft u niet, Het buigt alleen ter aard!…

Lachend of huilend het kan allemaal Jouw buitenkant vertelt jouw verhaal Je geverfde glimlach is maar waan Je lege ogen staren mij aan Er is geen emotie achter jouw holle gelaat Geen liefde of vreugde geen droefheid of haat…

ik ben op zoek naar een luchtledig om spoorloos te verdwijnen zonder droefheid na te laten niet verantwoordelijk te stellen voor een gedachte van niveau evenmin als voor gebruik van drank een ruimte waar ik mij straffeloos kan bepalen tot beeld zonder geluid en mummelen zoveel als mij belieft ad infini……

Ze treuren ook erg in het dierenrijk Van slag zijn olifanten, octopussen De kikkers zijn elkaar als troost aan ’t kussen Een slang geeft slissend van zijn droefheid blijk De Oppergrazer daagde, kwam je kapen Nu mag je droomloos, zonder weerga slapen…

op een dorre kreunende tak van de eikenboom krast een kraai in het schrale najaarslicht herfstblad valt weerloos in de zompige poel troebele droefheid sijpelt in het hart voorzichtig wrijven mijn koude handen het najaar zacht uit de ogen…

Durven we nog stil te vallen bij onmacht en bij groot gemis of hollen we maar verder, verder en zien we niet waar droefheid is?…

Het lijkt alsof mijn droefheid niet meer van me wint Het lijkt alsof de tranen niet meer komen... Het lijkt alsof ik verlost ben van al die nare dromen... Het lijkt alsof... Maar niemand weet hoe ik me werkelijk voel... En dat is nu net wat ik bedoel...…

Niet ieder lied zal straks gezongen zijn; er blijven droefheid, leed en pijn en heel veel vragen, angst en zorgen, maar bij het krieken van de morgen klinkt toch heel zacht een nieuw refrein. Laat het voor jou ook Pasen zijn en weet je hart bij Hem geborgen.…

De weemoed hangt tussen de huizen zoals de nevel over 't veld; hoe dikwijls hebben wij elkaar wat vreugde of droefheid gemeld, maar nu de dagen zo korten en de bomen haast niet meer praten valt er in de harten ook kilte en komen er tranen, onaangekondigd.…

Als bij een onverwachte stilstand Van een slaande klok het raderwerk wordt geremd Zo voel ik mij het lijf nog door de geest getemd Dan worstel ik met mijn herinneringen Achter mijn bureau Over de loop der dingen Uit mijn jeugd En over tijd en Eindigheid En droefheid die ik op mijn schouders weeg Dan ben ik moe en leeg en toch doet…

waar het eerste zonlicht dromen verjaagt in haar warme stralen de ochtend ontwaakt breekt jouw glimlach spiegelend kristal mijn droefheid in tranen die kleurloze nacht schaduwt verlangen dit duister gevoel als het eerste zonlicht beleef ik jou…

Troosteloos en hopeloos Wat rest Als ziekte je ontleeft Zoveel willen doen Maar zoveel moeten laten Toch nog in de gaten Wat je moet bepraten Voordat alles het begeeft Iedereen doet moeite Een ieder wordt geleefd Maar ze blijven komen Uit liefde, niet beleefd Telkens wordt bevestigd Hoeveel men om je geeft Belangrijke momenten Aan…

Ik weet het niet, ik wil niet heel melancholisch worden en deze droefheid maken tot mijn brood. Leven wil ik, hopen, liefhebben soms ook al is dat moeilijk, maar we gaan dapper zijn en niet steeds alleen maar klagen, nu.…

Regen traant in oude linden, heeft de zomer weggespoeld; waar kan 't hart nu troost nog vinden nu het enkel weemoed voelt?…

Reeds vroeg ontstegen aan het bed waarin ook zij wel heeft gelegen wier doen en laten toen mij tegen- woordig vaak nog aan het denken zet, ging ik de herfst in. Allerwegen stond boomskelet na boomskelet van alle allerliefsten het verkoold geraamte in de regen. Wat is dat toch ontzettend met relaties die hun einde kregen; al was je ze ook…

Helderblauw is de hemel De aarde in jeugdige dos, En het bontste gewemel Speelt in 't luchtige bos; Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon. Waar 'k mij wend, is er leven Ener bruisende jeugd, En het vurigste streven Naar de vluchtige vreugd. Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon…

Het vonkt en beeft alwaar de harten leven; Egidius, waer bestu bleven? Hoe droevig dit bestaan zo zonder vrienden, ik kan er geen ten diepste vinden, want altijd wil ik méér en verder reiken nooit is er iets dat blijvend kan bekoren. Is dan ons hart vergeefs geboren?…

neiging alle droefenis om hen heen weg te lachen Hun onwil tastte hem aan tot in zijn spieren en hij liep er stijf van en zijn verlamde tong kon maar tot drie tellen Hij was al dood van in den beginne want hij leefde naar de letter van een obscuur schrijfsel van één of andere vergeten filosoof *** De essentie van het zijn is de droefheid…

De tranen komen nu, het trage weten van wat voorgoed verloren lijkt te gaan - hoe moet ik dan die andere droefheid heten die niemand ook maar even kan verstaan? Ik zal dan maar mijn eigen leed vergeten en verder kijken dan de daagse waan.…

Het lijkt wel alsof het Pasen wordt: overal bloemen op de graven; nog haastig even langs gaan bij de doden, bij de levenden die niet meer hier zijn. Is de dood plots weer toegelaten; verdringen kunnen we hem immers niet. Paars en geel en wit en prachtig licht, overal mensen met een ernstig gezicht; Gelukkig kunnen de kinderen nog lachen…

Waar vandaan toch al die tranen, wat gebeurt er in mijn ziel; ‘k Weet niet wat er staat te treuren waar het duister binnenviel, maar ik wil de hoop bewaren, licht zien in de dageraad, mensen groeten in het donker, weer herkennen hun gelaat. Laat me toch niet blijven steken in wat pijn doet, wat me raakt; mocht er nieuwe kracht ontluiken…

ZIJ zijn de zwervers met de doem geboren Van eenzaamheid en eindloos-schrijnend leed: Hun wereld heeft haar diepste schoon verloren Sedert hun droefheid alles ledig weet.…

Een begraafplaats Stil in Crooswijk Hoge bomen op een rij Een grindpad, serene rust Het is mooi Maar maakt niet blij Je rust hier nu al menig jaar Jouw werk is reeds gedaan En hoewel ik vaak verzaak Kom ik vandaag weer bij je staan Ik mis je papa Ik mis je meer In iedere zin van het woord Ik mis je als ik eenzaam ben En hoop dat je me…

De natuur weent nu ook, al sieren zoveel bloemen de graven, de plaatsen waar de mensen komen om eens even stil te staan bij wat echt belangrijk is. De liefde die gegeven werd of ontvangen, die verder gaat dan enkel maar dit korte bestaan. Er is treurnis, eindeloze rouw om hen die gingen, spoorloos zijn of opgegaan in een grijs verleden,…

In ochtendadem fronsen landerijen stil verwonderd om het lege van hun schoot aardedonker rust verkillend onder rijpen nevelsluiers drijven droef over de vorens van de velden dauw beroert haar ogen vol begrijpen…

Welk belang heeft het om te weten, wie ik ben, wat ik ben, als er toch aan alles een einde is. Wat voor zin heeft het om te streven, naar roem, rijkdom, macht en glorie. Als het maar voor even is. Waarom zouden we vechten om roem, rijkdom, macht en glorie, om zielen. Als alles toch ooit verloren zal zijn. Als er toch een einde komt aan…

Nu weet ik het niet meer, het heldere denken is weg en slechts de spoken kunnen hier regeren. Wie kan dit echt verstaan tenzij wie zelf die duisternis ooit heeft doorwoond, het niet meer kunnen ordenen van heel die wereld die chaotisch en onheilspellend op je afkomt, met dromen die heel angstig zijn en beelden die je hart verpletteren met kilheid…

Voorgoed afscheid moeten nemen, zonder nog een woord, een blik, een aanraking. Nooit komt het verleden terug, noch de pijn noch de vreugde. Zo gaat het leven en toch is de liefde gebleven, de liefde sterker dan de dood, dan het afscheid. Het grote leven gaat verder, met of zonder ons, maar glorievol en teder. Niets is verloren wat werd gegeven…

De dood viel op een dinsdag en je was er niet. In bad zat ik, ik uitte onderwaterwensen tot ik happend naar jouw adem mijn bespiegeling te boven kwam. Piano's sloegen hun vlerken uit en wachtten op vingers, op de gedachte aan je lichaam die hem in de vingers zat. Aders marmerden mijn armen dieper en dieper dan een glas was de stem die jou plechtig…

En telkens staan we voor de dood: het niet te noemen afscheid zonder woorden die iets van zin vertolken. We zijn machteloos en stil, geen kleur of lied kan ons bereiken, geen warmte die doorgloeit de kou die ons gevangen houdt. Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen…