Netgedichten

netgedicht (nr. 26.529):

niet onvoorwaardelijk

Hij wou altijd al
wel eens lachen
maar hij begreep
het serieus niet
waar alles van doordrongen is

Als een aap
emotioneel kreupel
slorpte hij alles in zich op
Hij teerde op zijn telraam
dat de rekening te vereffenen had

Een baviaan kan je lijstjes van plaatsnamen
en kleuren van staatsvlaggen laten aframmelen

Hij wou wel eens lachen
maar de wereld er één van 'slechte clowns'
met hun neiging
alle droefenis om hen heen weg te lachen

Hun onwil tastte hem aan
tot in zijn spieren en hij liep er stijf van
en zijn verlamde tong kon maar tot drie tellen

Hij was al dood van in den beginne

want hij leefde naar de letter
van een obscuur schrijfsel
van één of andere vergeten filosoof

***

De essentie van het zijn
is de droefheid
om het eigen bestaan

de natuurlijke staat
van de mens
is het lachen
of het weglachen
van het onontkoombare leed
om ons heen

uiteindelijk
verwordt het tot
een natuurlijke reflex
om te sterven in onverschilligheid
want het onvoorwaardelijke
raakt tot aan de grens
waar de pijn niet meer kan staan

al het mooie
is in de geschiedenis te zoeken
en in de dood
die ons voorgaat