Alle inzendingen over echo

De echo verdwijnt in een verstild niemendal door holle woorden.…

'Ik ook van jou', zeg jij; het klinkt als een echo -- als iets van vroeger.…

Heimwee dikwijls krachtig als een ziekte die ons doet lijden; zijn echo is de weemoed met z’n treurnis te zacht voor verdriet In weemoed ligt de ontroering die als een traan schittert in ’n glimlach mens is gevoel en weemoed is een deel van z’n aard Heimwee hebben we naar mens en plaats zolang die bereikbaar zijn weemoed…

Om de hoek van waar ik ooit woonde Ligt een straatje dat nog steeds precies Hetzelfde straatje is, met ’s nachts dezelfde Glinstering op de natte keien, dezelfde echo Van mijn voetstappen die hier voor altijd Eenzaam klinken, zelfs als ik zij aan zij Ga met mijn eigen vrouw op hakken ---------------------------------------- Een van de gedichten…

Ik word niet vergeten een echo van mijn bestaan zit in jouw hoofd ik zit stilletjes in je hart daar ben ik geborgen. In jouw ogen besta ik en in je lach lach ik mee.…

Het is een feit, Van de echo van de tijd.…

De echo van de lach schalt over de wereld. Over de steden klinkt de waan van de dag. Een oog, een mond van het gewone ontsteld; de vrije expressie, een uiting zonder geweld. Het bulderen uit buiken ontluistert het gezag. De echo van de lach schalt over de wereld. Geen plaats ter wereld ontrouw aan zijn gezag.…

vinden hebben aanrollende golven een eigen naam, benoemde entiteit als ziel van de oceaan, vloeibare empathie stroomt uit het lichaam, dichterbij dan weer ver vandaan waardering ongetroost doorbloedt de aders met geleefde tranen, uit processen die te laat geoogst prikkeling in zenuwbanen als het zwarte licht ons verduistert, een echo…

In 't pandemonium klinkt steeds een echo Een die zich uitput in reïteratie Van slogans voor zijn eigen imitatie En aldoor zingt 'komkom tuutuut hoho' Het is geen wouw die je hoort dongedingen Maar 'n wouwelaar, die enkel na kan zingen…

er geen grenzen aan werkelijkheid van horizon er is een verder weg dan hier in de heuvels achter de oceaan waar ik mijn brieven schrijf aan deze tijdloze stilte die ik met mijn innerlijk beheer alles wat ik over afstand beweer gaat telkens in mijn hart tekeer totdat het zwijgen zinloos is mijn stem klinkt in jouw duisternis als de echo…

ik huil en lach tegelijk hoor een echo van engelen gezangen ja ‘t is waar het licht is hier blijven hangen…

eenzame Zwitser gaat dikwijls de bergen in - zijn echo, zijn vriend…

. -------------------------------- uit: 'Echo van een echo', 1990.…

Vreemdeling Kerkgalm Vr. Wie luistren om de vraag eens vreemdelings te horen? K. Oren. Vr. Wie stopt ‘s Lands Voorspraak hier de mond met deze steen? K. Eén. Vr. Mauritius? Wat kon de Landvoogd dus verstoren? K. Toren. Vr. Zo heeft hij om verraad hem ‘t leven afgesneên? K. Neen. Vr. Was ‘t om de vrijheid dan met kracht…

Zeg Sint, heb ik het goed verstaan of is me nu de clou ontgaan, mag zwarte Piet niet zwart meer zijn? Is dit een issue, is het gein? Als clown ga ik steeds wit geschminkt, geen kind dat me een kleur toezingt. Misschien moet ík de kade op als nepknecht van de nepbisschop.…

. --------------------------- Uit: 'Echo van een echo', 1990.…

. -------------------------------- uit: Echo van een echo, 1990…

Een leven lang horen we de echo van het refrein van onze jeugd…

Echo van stille zwijgzame dood liederlijk in dichte mist op het water een lied bezingt het geweten in grote nood na iedere zangnoot wordt het later twijfel of de ochtenddauw werkelijk is zo vroeg in de morgen nooit een prater muziek, stille liefde, geen man over boord hartstochtelijk verliefd, de echo gehoord.…

het zijn de tranen die verstillen in de echo van jouw zin die een dak van wanhoop maakte met een eindeloos begin hoe kan ik jou ooit zeggen dat mijn liefde in jou bloeit dat het voelbaar door blijft stromen en verloren weder vloeit geen woord zal jou nu raken geen zin zal blijvend zijn slechts de echo zal nog resten als een steeds hernieuwde…

Biddend zingt het koor zingend antwoordt de Geest Zijn echo vult de ruimte Het pinkstert!…

Het stilteorkest van vriendschap na de dood geeft onder de grond een klein concert er klinkt geen echo aan de horizon.…

Wat ons verbindt, maar ook scheidt, wat ons ontvlucht, maar ook zoekt, wat ons kwelt, maar ook omhelst, wat ons rest na de echo van de schreeuw - stilte.…

geef mij jouw woorden echo de klank van jouw hart en ik dans jouw taal…

Terwijl zweetdruppels om Voorrang vechten in de strijd Wie zich het eerst een weg Naar het voorhoofd baant Om zich glinsterend Aan de wereld te tonen In deze jachtige examentijd Neem ik een slok helder water Uit het glas waar in de bodem DURALEX Made In France Staat gegraveerd - En even valt de spanning weg En kijk ik over mijn…

De warme lach van je liefde is mijn wens als ik naar je kijk en al mijn tranen niet durven te vallen zonder je diepe stem om een echo te vragen…

de mens een echo in diepte, in leegte kaatst klank en weer kaatst trilling buigt vervormt verstomd…

de twinkeling in je ogen en de echo van je stem zijn een lied tegen stilte je glimlach danst rond er is nog wat tijd voor een laatste dans…

het warme gevoel van thuiskomen borrelt op bij het zien van de echo van mijn glimlach op jouw gezicht dan wil ik je zoenen fluistert de wind…

het wiegelied van Brahms brengt me van de wijs de echo schetst een beeld in vage vegen grijzer dan grijs sterft het in mij…