Netgedichten

netgedicht (nr. 25.277):

Weemoedige echo van heimwee

Heimwee dikwijls
krachtig als een ziekte die ons
doet lijden; zijn echo
is de weemoed met z’n treurnis
te zacht voor verdriet

In weemoed ligt
de ontroering die als een traan
schittert in ’n glimlach
mens is gevoel en weemoed is
een deel van z’n aard

Heimwee hebben we
naar mens en plaats zolang die
bereikbaar zijn
weemoed de ‘heimwee’ naar iets
dat niet meer bestaat

Sfeer van weleer
verdwijnt omdat onze wereld
verandert en tenslotte
de heimwee eindigt in weemoed
waarmee te leven is