Alle inzendingen over een sombere morgen

Soms mis ik jouw lach, zomaar, op een sombere morgen, en ruik ik je geur nog, in een kussen gevangen, hoor ik je stem, zonder emoties verborgen, en ga ik op, in eindeloos verlangen.... soms wil ik bij je zijn, meer dan ooit, maar veel te laat, wil ik je vasthouden, er voor je zijn..…

op de rand van de slaap word ik overvallen ik ga ineens even dood onverwoestbaar blije spreeuwen wekken mijn roerloze oren tot leven op het vergeelde behang valt het winterlicht een deur gaat dicht…

De dag van somberheid is het vandaag, stel bij 't buiten zien domweg de vraag: wat viel je 't meest op aan vandaag? Licht is het amper geworden, druilen, regen, mist een dag die je heel snel moet vergeten, zodat voor je het wist: morgen misschien de zon zich weer laat zien?…

Te donker was het vanmorgen, toen 'k m'n bed uit moest te somber was het ook, eigenlijk was dat al genoeg maar plichten riepen, dus vooruit maar weer alleen hoop 'k oprecht dat morgen de donkerte verdwenen is.…

Dat dit je herinnering terug haalt naar die vriesdag vol van zon, met lichtend rijp op sprietjes stro, en zilverwit op boom, met licht zo stralend zacht en goud dat bijna aaibaar langs de ramen strijkt.…

Niet mijn humeur, nee zeer zeker niet, maar als je de buitenwereld momenteel ziet, is somberheid troef! De zon, vergeet te schijnen, de regen valt gestaag, toch lijkt het me het wijste, veel te lachen maar vandaag, want; Morgen is alles anders!…

Juist die laatste lach tekent nog een lijn in sombere gedachten ik schrijf het daar waar het hoort op de kalender met een cirkel om de datum vlakbij morgen maar dichter bij eergisteren alleen jouw gezicht schrijft vandaag…

ik keek nog even weer was van alles gebeurd extreem schiet alles aan flarden en morgen schijnt de zon en ik besef het nieuws komt altijd te laat ik zie het somber in, de nacht, wellicht te laat misschien moet mijn tv afgeschermd…

grijze dagen blijven knagen aan die uren overdag waarop je nergens een sprankeltje zonneschijn zag. maar gelukkig komen er ansichtkaarten van oud-medewerkers met zonnige groeten van ver over de zee , die verjagen de donkere wolken , heimwee en verdriet overdag! hopelijk kan dat ooit voor de zwaar getroffenen nu. hoop! investeringen…

Een droeve dompteur uit Almere Moet positief denken aanleren Het lijkt dan wel sterk Maar laatst op zijn werk Zag hij enkel leeuwen en beren…

Mijn gevoel zo kristalhelder Zeldzaam als ruwe diamant Liefde zo diep en zuiver Ontneemt me al mijn verstand Dromen zo prachtig van kleur Maken de mooiste beelden waar Wakker worden in eenzaamheid Geen tederheid geen lief gebaar Gemis maakt alles zo somber De zon is niet meer de zon van toen Ik mis de stralen die mij omarmden Je lippen…

op de tafel stond een asbak vol sigarettenpeuken met korte grijze stompjes ik had het gevoel of mijn handen van iemand anders waren net als mijn stem je richtte je ogen op mij alsof het de loop van een geweer betrof in de verte bonkte het klonk het gekraak van woeste golven die braken op statige rotsen het maakte me somber…

Kale, leeggeslagen takken Mistroostig onder een grauwe lucht Schrale, braakliggende akkers Verzamelplaats van wilde ganzen Samenscholend voor een vlucht Koude, klamme korte dagen Restant van een stervend kalenderjaar Fantasieloos, kil, geblindeerde ramen Kou uitsluitend, isolerend Functioneel en ronduit somber Voor de kouvrezende mens aldaar…

ik was onheelbaar mijn geheugen liet me toen ook al in de steek, zoals dat gaat met verwarde mensen, je denkt je drinkt je vlucht wat en staat altijd langs de kant van het levenspad, kijk, zie je? daar gaat het leven aan je voorbij in sneltreinvaart een automobiel, en alles wat je zegt verstomt in de regen daar sta je met je paraplu…

Als jij zo oeverloos somber denkt enkel het zwart ziet en ik zie geen liefde in je ogen zakt mij de moed in de schoenen ik moet ze trouwens nog poetsen zwart…

Hier zit ik dan midden in de nacht te denken, na te denken over al hetgeen er mogelijk op me wacht Midden in de nacht somber te zijn gedachten springen door mijn hoofd het doet continue pijn Het denken gaat maar door waarom moet het zo nou ik sta er mee op en ga er mee naar bed ik weet niet hoelang of ik dat vol hou Hetgeen op me…

ogen liggen diep gelegen, kraters vol met rag, de nacht huisvest enkel donderslag met af en toe een stem die schreeuwt naar het volk dat niet meer is het uur is zwaar bepakt en slentert van tijd naar adem, beelden uiten zich in stalen constructies, het is koud in de graden waarin het bed is neergezet ergens begint het licht te gniffelen…

nieuwe verhalen Wat was aan gedachten mag langzaamaan vervagen Ja zo gaan de doorsnee dagen en zo mogen ze ook zijn Ooit verliest alles zijn waarde maar wat is is nu de zonneschijn In zorgen was het dat men mij baarde gevoelig veel te fijn leerde mijn plek toch te aanvaarden leerde mijzelf te aarden en wilde ‘gelukkig’ zijn Sombere…

op het oog een doodgewone huis tuin en keukenschilder die de restauratie na restauratie voorziet van vrolijke tinten met ongekende ijver geeft hij kleur aan een voorheen somber wachtverblijf als een tovernaar met slechts een kwast legt hij de basis voor ontmoeting en het afscheid van morgen...…

Verdrietig is nietig is somber is zwart het rottend blad bevestigt dat vergankelijkheid verstilt de tijd klaagt de viool verdriet lijkt vandaag mijn parool…

Voel ik mij somber, treurig en alleen, het liefst drink ik dan zonder rantsoen, maar ‘k geef me niet over aan geween, ga mijn weemoed in een versje doen. ‘k Geef mijn somberheid een haven, is het volbracht, dan ben ik opgelucht, de treurigheid is weer begraven, en soms tevreden over mijn pennenvrucht.…

Oké, het is een sombere dag, die ik zomaar beleven mag, de regen, deert me niet, de wolken zijn prachtig, zie je dat niet? Niks geen sombere dag, doe zolang je kunt en LACH!…

maandagochtend bij luwte van dit traag ontdooide lichaam ik kijk in mijn zeespiegel en zie een naderend eiland het tijdstip is onbeduidend want niets blijft bijvoeglijk voornaam de vroegte oogt nogal waterig aan het einde van de sneeuwrand met mijn hals over kop trekken tranen over beslagen glas blauwe maandagen, grauwer dan grijs…

Tranen druppelen op de bank Geen zorgen Je ziet ze niet Warm en nat rollen ze Over mijn wang Ik ben alleen Mijn hoekje van mij Zo alleen Alleen met duizend tranen Elke druppel Een zee van spijt Een zee van teleurstelling Een zee van angst Help me Help…

Misschien, zal morgen de zon weer schijnen die de sombere gedachten uit mijn hoofd doet verdwijnen!…

Van somberheid en zonneschijn... Morgen komt er weer zo'n dag weer met een traan en een lach. Gaan ze de nieuwe dag tegemoet... Het gaat in het leven zoals het wezen moet.…

Wanneer het straks licht wordt, wordt ook de nacht weer morgen. Ondanks alle sombere voorspellingen, krijg ik dan weer zin om op te staan. Nieuwsgierig…

Zij tilt zich overeind en in het licht en maakt een stil begin stil met zich zelve, langs het smalle lijf liet zij het hemd afvallen, dat zakt tot in een dunne kring van plooien, een weinig mijmering zet zich, zij ziet naar beneden de blootheid van haar eigen leden, het vreemde van het nu gebleken lichaam en de schemerbleke…

Morgen komt er weer voor mij een jaartje bij: wat zal het brengen, leed en vreugde zoals elk jaar dat bracht, en zoals de herfst met bonte kleuren vriendelijk oogt zal ook het nieuwe jaar wel zegen brengen en de dagen nu en dan een fleurig uitzicht bieden.…

Ik ken helemaal niemand voor de wereld afgeschermd sta alleen aan mijn kant ik ben het die ik vertrouw Geen valse steun of mes in de rug niemand waar ik tegen leun altijd een weg terug Geen pijn woede of haat razend in mijn donker hart niet meer somber en kwaad voor alles een nieuwe start Geen zorgen Geen schuld niet bang voor morgen…