Alle inzendingen over eensklaps

Hoe vaak in dromen eensklaps mist' ik u... En angstig zoekend - want in lijfsgevaren, Hulp'loos in doodsgevaren wist ik u - Zoekend die mij zocht, raadloos bleef ik waren; En denkend mij úw angst, slaakte ik een kreet - Die juichtoon werd, naast u me ontwaken deed! In dromen voorgevoeld had ik uw dood.…

Wat is de wereld onvoorstelbaar klein: die Neel kwam eensklaps bij me op visite!! Ze is nog even oogverblindend schoon. Wel kost het moeite niet jaloers te zijn op haar geliefde vriend. Hij is m'n zoon.…

eiland naar land: een eenvoudig tafereel van roestig wit ijzer, splijtend beslagen groen water waar ik naar kijk kijkend zeer goed bewust ben ik mij van mijzelf in dit hier en dit nu, beide niet eeuwig maar toch duuzamer dan bijvoorbeeld een woord: ik denk omdat de dood onmerkbaar nabij is en terwijl het strijkje valencia inzet zie ik eensklaps…

Men hield de deur voor je open, men schudde je de beide handen tot vervellens toe, prees de boezem van je vrouw, je had altijd plaats op trein, tram en bus en hoefde die nooit te nemen, de citroenen in de buurtwinkel waren eensklaps gratis, net als het expresso-apparaat twee deuren verder en de lift twee verdiepingen hoger, het eigen stuk…

Maar toen kreeg hij het eensklaps in de gaten En werd schatrijk met zomaar niets te doen En het getuigde ook nog van fatsoen Nou ja, hij moest een heel klein beetje praten En dat bleek ruim genoeg voor Fredje Teeven Hem vier punt vijf miljoen cadeau te geven…

Eensklaps is ze bang. Ze valt heel naar. De bomen gaan al dicht. D'r voet zit klem. Ze komt beslist niet vrij. Een man snelt toe. De redder is nabij, doch glijdt nu uit, waarna hij roerloos ligt. Ontredderd is ze door 'n bananenschil. Zo wordt ze niet ontzet. Ze is ontzet, maar roept nog: 'Dank u voor uw goede wil!'…

Na enig dralen steek ik eensklaps vastbesloten de lont aan, het hout bemiddelt achter mijn rug, doet de vloot ontbranden. De horizon toont grillige stapelwolken die heel even de vorm aannemen van hypermoderne boten, fraai gestroomlijnd.…

Het is een droom, die eensklaps afloopt - evenals m'n wekker.…

In de kringloopshop een beduimeld boek dat zich lui eensklaps in mijn handen vlijt en mij terugvoert naar een kindertijd, een boerderij, mijn broer in de zithoek. Wij lezen, jij bent het die ons stoer leidt, de schipper, leidsman met de grote broek die - het roer stevig in handen - ons kloek voorgaat, de weg wijst in al zijn goedheid.…

De man veert eensklaps op, voelt zich beklemd: een hinderlijk diertje komt opdagen. De wesp gonst rondom het wakende hoofd, geeft de bestuurder bange berusting, die dankzij sprekend verstand langzaam dooft. Vastbesloten handen zijn sterke leiding voor het voertuig, dat behouden reis belooft: mogelijke steek is een zegening.…

Ze streelt z'n borst, terwijl ze 'm teder kust en waant zich nu verbonden voor het leven, maar och, wat duurt volmaakt geluk toch even, want tastend wordt ze eensklaps ongerust. Ze staakt het strelen, want ze voelt z'n hart: z'n hartslag blijkt het dubbele van de hare! Ze is geschokt en reageert verward.…

Ze zitten op een bankje naast elkander en eensklaps vrolijk kijkend roept ze: 'Sander!' Het is d'r vriend, die aan is komen lopen. Zodra die Sander zijn biljartbal ziet, betast-ie snaaks de onbehaarde kop en zegt: 'Precies de billen van m'n griet.' De kale man geeft van verbazing blijk. Hij buigt z'n hoofd en houdt z'n hand erop.…

Een schalkse vent deed eensklaps zijn entree. Een riem wou hij d'r steken onder 't hart: in één teug wist de snaak d'r glas te legen. 'Een geintje,' zei hij. 'Waarom kijk je zwart?' Ze zei: 'Ik voel me al zo diep gezonken en nu kom jij. Het zit me extra tegen. Je hebt m'n glas vergif net leeggedronken.'…

In diepe stoelen liggen zij te rusten, De zaligen, die elkaar gelukkig kusten, De toekomstlozen; heel hun leven was Een dringen naar de voorgeweten uren, Waar alles eensklaps in vergeten is; ‘t Verwaait nadat het stukgereten is Hun oud bestaan; en nooit kan iets meer duren Naast dit verzonken zijn, dit niet meer wezen, Deze vervaarlijk stille…

In diepe stoelen liggen zij te rusten, De zaligen, die elkaar gelukkig kusten, De toekomstlozen; heel hun leven was Een dringen naar de voorgeweten uren, Waar alles eensklaps in vergeten is; ‘t Verwaait nadat het stukgereten is Hun oud bestaan; en nooit kan iets meer duren Naast dit verzonken zijn, dit niet meer wezen, Deze vervaarlijk…

Eva, warempel, zij bloosde terwijl hij haar borsten greep Haar nog eventjes liefkoosde en zo in haar speeltje kneep Adam eerlijk hoor, hij lachte terwijl hij liefje, Eva, zoende Dat zij dat allang verwachtte bleek beslist ruim voldoende Eva voelde zich best bloot onder Adams familiaire blik Op haar zwartbehaarde noot eensklaps zag ze…

In diepe stoelen liggen zij te rusten, de zaligen, die elkaar gelukkig kusten, de toekomstlozen; heel hun leven was een dringen naar de voorgeweten uren, waar alles eensklaps in vergeten is; 't verwaait, nadat het stukgereten is, hun oud bestaan; en nooit kan iets meer duren naast dit verzonken zijn, dit niet meer wezen deze gevaarlijk stille…

In diepe stoelen liggen zij te rusten, de zaligen, die elkaar gelukkig kusten, de toekomstlozen; heel hun leven was een dringen naar de voorgeweten uren, waar alles eensklaps in vergeten is; ‘t verwaait, nadat het stukgereten is, hun oud bestaan; en nooit kan iets meer duren naast dit verzonken zijn, dit niet meer wezen deze gevaarlijk stille…

En toch, zichzelf bemint ze, en ons, haar kindren, Kan zij niet haten, - soms verstaan wij, stralen-Omluisterd, eensklaps haar ontzaglijk Wonder. 't Zien van haar tijdloos wezen doet vermindren Voor altijd onze vrees, want wat ook dale, Zij, wij, zijn een-en-al omhoog en onder.…

De premies voor het ziekenfonds werden mij te duur Daarom richtte ik een kamer in achter in mijn schuur Het ziekenfonds werd opgezegd dus kon ik investeren Want ik was nu eensklaps rijk niets kon mij nog deren In de schuur vond ik een bijl en allerhande zagen Zelfs twee messen vond ik daar die er al jaren lagen Ik heb het spul zorgvuldig…

Hij zit in bed weer honderd uit te praten en eensklaps gaat ze op z'n schouders zitten. Geschokt verzoekt-ie haar om dit te laten. 'Waarom bespring je mij? Ik schrik me gek!' zo roept d'r man. 'Ik wilde net gaan pitten!' Ze zegt: 'Je lult zo lekker uit je nek.'…

Op uw lippen bestierf eensklaps het schalkse woord En hoe wij aan elkander dachten We wisten 't, maar wij gingen voort. Weet gij nog wel, hoe ik toen vermeten Mij op uw lippen nederboog? Gij beefdet voor mijn kus. Toen zag ik Een traan, die glinsterde in uw oog. Er volgde op deze zonnestralen Een lange nacht.…

Nu zij mij dagelijks en nachtlang vergezelt, de schelp van hare hand mijn kloppend voorhoofd koelt, heb ik eensklaps en onverbiddelijk gevoeld, dat zij mij nimmer, nimmer nader werd gesteld als in de uren, die 'k hardnekkig heb geteld, als met de martelgang, waarvan dit vers vertelt.…

En waarom die uren eensklaps zijn gekomen zo mijn denkruimte thans hebben ingenomen ongevraagd hebben zij wellicht iets geveld, heel stilletjes met 'n vreemdsoortig geweld.…

Eensklaps strooit de volle maan aalmoezen op het asfalt door het gat in mijn andere hand; op mijn ene been schop ik ze, voor het slapengaan, de hinkelbaan uit, schaamrood voor het eind van het spel. Hemel biedt zomin verstrooiing als de hel.…

Uit zijn bek Valt vlokkig schuim, en eensklaps staat hij pal, De voerman roept... Daar zijn de kindren al! Ze klimmen naast hem, allen rood en ros, Op 't kleine bankje, naast hem met geklos. Dan weer een rukje aan 't leidzeel rond de bek En langzaam-aan gaat 't weer vooruit, trek, trek.…

Wat angst welde in zijn hart, dat eensklaps hij ontliep Het warm vertrek, waar aan haar boezem 't wichtje sliep Zacht in haar arm en van haar kleed de wollige vouwen? Zag in haar ogen hij 't geheim, voelde hij 't beven In haar omstrengling: voor 't uit háár gegroeide leven Liefde zo teer, zo vreemd, als nooit een man verstaat?…

En eensklaps trilde een wonder zingen op de snaren, een lang vermiste toon, die me optilde uit de smert, muziek, die als een blauwe zee bewogen werd, wijl - ster der hoop - uw oog er pinkelde op de baren. O!…

En eensklaps trilde een wonder zingen op de snaren, een lang vermiste toon, die me optilde uit de smert, muziek, die als een blauwe zee bewogen werd, wijl - ster der hoop - uw oog er pinkelde op de baren. O!…

In mijn rode jurkje met de witte stippen Wandelend aan moeders hand Voorbij duinen paarse heide 't zout op lippen Sloffend sporen achterlatend door 't mulle zand Eensklaps een lied uit de wolken gewaar Getoonzet door honger dichtbij 't strand Nergens de kinderboerderij waarop ik staar Zachtjes streelt moeder mijn hand Met waterlanders…