Alle inzendingen over eensklaps

Op de grote, stille heide zwierf de herder eenzaam rond, tot er eensklaps aan z'n zijde nog een tweede herder stond. 't Ging als bij een enorme bliksemschicht: het was liefde op allereerst gezicht. De zon scheen op de heide. De zon scheen op de heide, de hei-eide.…

Op zeekren morgen kon men In de Leeuwarder krant zien staan, Hoe het trotsche Oud-Staavren eensklaps In de Zuiderzee was vergaan. Sinds verliepen er honderden jaren; En men hield het er algemeen voor, De bodem der zee droeg langer Van Oud-Staavren geen enkel spoor.…

Doch eensklaps trilden vreugdepsalmen en hemels zongen de Englenkoren: Daar is een Kindeken, een Kindeken geboren. De herders zochten vol blij verwachten de stal van Bethlehem. Ze aanbaden Jezus met diep betrachten ten stal van Bethlehem. Hun hart sprong van loutre vreugde.…

Maar soms, wanneer ik bij mijn kudde wacht Op hem, die straks mij aflost, op de nacht, Komt eensklaps een geschal de stilte storen. En, de echo wekkend, brengt een horen Zijn koopren groet en boodschap van de jacht.…

Zo werd het eensklaps stil aan dek. De mannen zwommen als een gek en wensten, dat ze zonk. Veel opzien werd er zo gebaard. Het werd aan land door hen verklaard: ze leek zo op Verdonk.…

Ik heb weer, tuk op de oude mijmeringen, 't bevallig kronkelende dal doorlopen, waar eens mijn kinderlijke stappen gingen in dartle levenslust en dwepend hopen; bij d'ommezwaai der heimelijke paden, weer eensklaps de onverwachte vergezichten zien scheemren, die in blauwe dampen baden, en eens, zó lokkend, voor mijn treden zwichtten.…

Ik heb weer, tuk op de oude mijmeringen, 't bevallig kronkelende dal doorlopen, waar eens mijn kinderlijke stappen gingen in dartle levenslust en dwepend hopen; bij d'ommezwaai der heimelijke paden, weer eensklaps de onverwachte vergezichten zien scheemren, die in blauwe dampen baden, en eens, zó lokkend, voor mijn treden zwichtten.…

totdat ik zijn kraag vergeefs moest zoeken Eensklaps zag ik onder zijn jas geen maag ik kon wel alle duivels uit de hel vloeken Ik liet Hein voor wat hij was. Yes hij zoop! ja, hij hees potverdorie vele uren achtereen!…

Toen keerde ik peinzend wederom, Te zien waar mijn gezellen waren, Als eensklaps door de schuddende blaren Klonk met een zware en blijde stem - En ik wist, dat was een lied van hem, Van de wilde Man die aan haar hand Meeliep in zijn lichte band:- 'Ik was wild, ik ben gebonden, Dat heeft mij een meisje gedaan, Met de band van haar Minne omwonden…

En wijl ik peinzend glijdend ging Over de lage heuvlen, grijs Bemost, als licht behageld ijs, Zag 'k eensklaps, als een avondgloed 's Winters door neevlen rozig-zoet Achter de speelse kruinen poost (Gelijk een bleke bruid soms bloost Door van haar lokken 't weefsel blond), Ons huisje, in vreemde dromenstond Wonder herschapen: dak…

Eérst een schomlen, traag, schoorvoetend, met heel teder handbewegen, Dán een zweven, hangen, schuiven langs de planken, vederlicht; Straks, een plotsling ópwaartwillen, of zij eensklaps vleugels kregen, Hoog opzwaaiend blanke handen en met stralend aangezicht… Nu, als zomervlinders, flidderfladderend rond rijpe rozen, Zwenken zij, elkaar omarmend…

En eensklaps had zij hijgend Haar gade vastgekneld... Hij vroeg haar: ‘Zeg mij, liefste, Wat is 't dat u ontstelt? Wat! tranen zelfs! Vergeet niet Hoe diep gij wordt bemind!’ Hij hoorde snikkend staam'len Van ‘moeder, vader, kind!’ Zij zaten nu gedrieën....…

Vernederd, daar hij voor die hoer z'n nette broek had laten zakken, lag hij daar eensklaps op de vloer naast twee geschrokken kakkerlakken. Daar lag de stakker, maar hij stond versteld: weer in z'n hut terecht! De man ontwaakte op de grond. De kakkerlakken waren echt.…

Maar soms hij rilt en eensklaps gilt Zijn bronzen stem door de stede. Toezang Trilt in uw graf, trilt, Gentse helden, Gij, Jan Hyoens, gij, Artevelden: ‘mijn name is Roeland, ‘k kleppe brand en luid de storm in Vlaanderland.’…

Ik weet niet hoe dit werd, de om mij staande Boomen alleen in haar wijde kom, Zij waren alle eensklaps henen gaande, En trokken op, ginds waar de verte glom. Ik keek hen na, ik trok niet met hen mede, Ik stond gemetseld aan de harde grond; En toch geleek het of ik werd vergleden, En mij met hen in zaligheid bevond.…

doch het versgebraden kind, vuurwerk wordend, is het niet wat ik vreselijk, vreselijk vind: het is de eeuw dat niets geschiedt, nadat eensklaps, midden door een huis, een toren is komen te staan van vuil, lang vergeten keldermodder, snel onbruikbaar wordend huisraad, bloedrode vlammen van vlammend rood bloed, de lucht eromheen behangen met…

----------------------------------------- mij omtrent - in mijn omgeving dragen... vol - vullen met deur - doorheen om end om - in ruime kring het donker loof beneên - onder het donkere loof daaraf - daarvan eensgangs - eensklaps dat her end ... gerrebekken - dat telkens weer uitdagender kwaken vorsvolk - groep kikkers heb daar - pak aan…

Maar eensklaps straalt het weer in 't bos Op ieder blad en tak, Als dwaalden duizend sterren neer Van 't hoge hemelvlak; 'k Sta in een tempel vol van glanzen, Die aan de donkre wanden dansen.…

Mij dacht, geen dag was immer schoner, geen gouden zonneschijf bescheen met rijker stralen ooit te voren het lachend landschap om ons heen… Daar lette ik eensklaps op de zeeman, die voor- op voorzorg nam aan boord, — de lange kalmte van de hemel had hem — verschrikt meer dan bekoord, die door geen zucht gestoorde stilte een dreigend zeegevaar…

.' Toen hoorde hij de Rover eensklaps starten. Hij bleef alleen: Z' is niet teruggekomen. Het was alwéér een klap in zijn gezicht. De kosten kon-ie 's ochtends niet betalen. Agenten kwamen hem tenslotte halen en tot een straftaak werd de vent verplicht. Terzijde wil ik u iets laten weten.…

Wij zworven door het woeste duin, 't Lantarentje in de hand, geleid door zijn geflonker; Soms blies de wind het lang gezweepte lichtje uit, En eensklaps stonden wij in het verwarrend donker.…

' Het meisje sloeg haar ogen neer, En stond een poosje in gedachten; Maar eensklaps riep ze, als de eerste keer: 'Wel heerschap, met zen achten'. 'Maar zo Gods englen Brechtje en Jan Bij Jezus in de hemel brachten?' 'Ja daar praat mijn moeder ook wel van…' 'Goed! met hoevelen blijft gij dan?…

Spoedig bemerken ze nu, hoe het stof op het veld en de landweg Door de dwarlende wind, in lichtgrauwe wolken omhoogsteeg; Hoe zich de bladrijke kruinen der linden als golvend bewogen; Hoe, als vlokkige sneeuw, de bloesem der kersen daarheen vloog; En hoe de onweersbui eensklaps op bruisende vlerken, Met onstuimige vaart, al loeiend en donderend…

Maar eensklaps zwijgt het orgel stil, In 't midden van een regel.... De vreemdling krijgt een koude gril, En de organist zegt: ‘Vlegel! Wat knoeit gij hier? gij, vreemde guit! Ik speel nu zelf het lied wel uit’....…

Waarom werden ze eensklaps stom, roepen, op Zondagmorgen ons niet meer naar Gods heiligdom; troosten niet meer de benauwde zielen, zingen zo zacht voor hen, die doorweenden de nacht hun troostlied, het lang vertrouwde?’…

godinnenstoet zich regelen en in bevolen orde zich schikken en dan draagt de glanzend blanke theorie zich heen, om enkel en om knie gestrekt het slepend kleed, dat vaagt ruisend hen achterna; gerucht scheen er te zijn als van cymbalen, als sloegen zij de rondmetalen handbekers en als hief een vlucht van slanke armen opgestoken zich hoog in eensklaps…

En eensklaps scheen in dat spiegelglad water diep onder zee voor Averia een schip door de witte wolken te varen met als boegbeeld Mária Lécina ¿Porqué, Mária? En toen hij opkeek naar de hemel zag hij hoog boven Averia een schip door de witte wolken varen met als boegbeeld Mária Lécina ¿Porqué, Mária?…

Het is de zoon Van Onrust, in de scheemring van zijn schoot Geboren, en sterft eensklaps waar de dood Het neerslaat - maar het staat voor 't licht Zijn leven lang. Welaan, ik zoek 't gezicht Van Mei zolang zij in het leven was.…