Netgedichten

netgedicht (nr. 26.927):

Herdersuurtje (Moet gezongen worden)

Op de grote, stille heide
zwierf de herder eenzaam rond,
tot er eensklaps aan z'n zijde
nog een tweede herder stond.
't Ging als bij een enorme bliksemschicht:
het was liefde op allereerst gezicht.
De zon scheen op de heide.
De zon scheen op de heide,
de hei-eide.

Op de grote, stille heide
werd de liefde ingeluid,
toen de twee elkaar verblijdden
met hun onbedekte huid
en de zon bleef maar schijnen, hemelhoog.
't Was genegenheid die er niet om loog:
ze vrijden op de heide.
Ze vrijden op de heide,
de hei-eide.

Op de grote, stille heide
stonden herders, puur natuur
en ze wilden maar niet scheiden;
't werd een heerlijk herdersuur.
Aan 't geluk kwam helaas abrupt een eind;
't sluitingsuur werd doordringend doorgeseind.
't Klonk schril op de heide:
hun baasjes floten beiden
op de hei-eide.