Alle inzendingen over empathie

zo jong nog het katje maar toch al begaan legt vragend haar pootje zacht op een traan ogen ontmoeten een glimlach verschijnt blij klinkt het miauw en het dipje verdwijnt…

Mooi zijn is het kunnen luisteren uit het hart, oprecht, spontaan Heel hard op of kunnen fluisteren "Ik ben echt met je begaan..." Mooi zijn is de ander steunen Bij verdriet, of zorgen, pijn Op zijn schouder kunnen leunen „Ik zal er altijd voor je zijn" Mooi zijn is je naasten geven Nieuw vertrouwen, rust en moed Ieder weet dat hoop doet…

Ik begrijp wel dat anderen mij niet altijd begrijpen ook al begrijp ik het eerst niet helemaal of domweg niet! Maar gaandeweg ga ik het toch begrijpen door mijn, het levens-rijpen en daarin vooral door te grijpen met het begrijpen van anderen!! Begrijp je?…

Teentjes, hielen en wat een blaren - nauw ook eng Voor mezelf wat te strak, te rechtlijnig ook vrij streng? Vaak erg wijs te filosoferen ook relativeren Nooit brood of bed hoeven te ontberen. Mijn zegeningen tellend, gewoon tig De universiteit van het leven is krachtig en erg machtig. Dromen zijn niet steeds bedrog mits ze wel eens waarheid…

Jongste zoon, haast kerstekind nadert de midlife, grapje De mama stelt zich tig vragen zo van - was ik er steeds voor hen - snap je? In recente opiniepeilingen werden de papa's opgehemeld Mee zijn ze nooit, onmogelijk mits kindje zelden onder hun hart trappelend. Zonder epidurale of capsones bevallen, beslist meer schoons ervaren Zeer natuurlijke…

Wat valt op in uitstraling wie je bent blijkt in het contact met anderen en geeft breedte en diepte aan in jouw talen, door jou opgedane ervaringen naast ook die verrijkringen door empathie in je leven lief mens.…

Bij deze muziek leeft niets bij jou, jij geniet van andere ordeningsniveaus daarin, daarin ben ook jij werkelijk uniek. Soms zijn dingen uitvouwbaar verwijst net als muziek niets naar iets. Is alles net als taal domweg autonoom, niet meer noch minder. Als een golf die je terug gooit waarvan je weet dat hij weer binnenrolt. ©4-11-2019…

Voor Max sr. Stel dat men zong, zou men dan nog wel spreken Zou men het hart juist meer kunnen bedwingen? Als men als Pavarotti wist te zingen Zou men zich nooit het hoofd hoeven te breken Stel dat men zong, zou men de kracht verleren Van woorden die dan slechts symbolen bleken Als beelden, die veeleer op dromen leken Zou men de zin ervan…

Heb medeleven met je medemens Want medeleven kent geen grens Als iedereen toch zo zou zijn werd deze wereld nog eens fijn…

ik heb jou altijd mijn eerste woorden gestuurd uit de zomer van mijn hart verpakt in de mooiste lentekleuren zongen zij al voorjaar toen de laatste sneeuw nog niet gesmolten was wij die altijd samen spelden in diepgang ons gedicht opstelden om zo de warme empathie te leren van samen leven in proberen onze liefde op wit papier…

akoestiek beschrijft nederig ondergeschikt intonatie polijst een vinger tikt zwelgen in melodie aan toonsoorten onderhevig onbegrijpelijke empathie nagels krassen stevig anderzijds toegezongen ritmisch feilloos decibels gewrongen knokkels zijn broos solo’s borduren voort uitzonderlijke delen geen enkel akkoord slechts handen…

Witte vacht, schitterend zacht asociaal zoals hij is, spinnen kent hij niet krabben met vernietigende kracht Volledig behaard, vernietigende staart empathie is hem onbekend, liefde zijn manier andere “vrienden” brengt hij van de kaart snorharen trillen, poezen villen agressief is zijn karakter, vals om de hoek een ander zoals hem zouden…

teent mij een beentje in de goede richting schuift mij uit vanaf haar borsten, contactloos ze wil niet weten van een afladderen en even ben ik weer mezelf vergeten ze is een tuimelaar houdt het behang op de achtergrond waar het thuis hoort en ik ben een vingerstaarder of ik daar in een vermeend wondje niet een hele wereld van empathie…

Ik beadem droef de stilte op jouw graf met de hortensia die blijft zwijgen over regen door mijn vrienden onherkenbaar loop ik langs oeverloze gewoontes van de rivier met haar onstuimigheid licht met ongekende duisternis passeer je in de schaduw vol empathie voor het leven in geestelijke ruimte alsof afstand naar werkelijkheid bestaat…

Rutte de blaag Stuurt Kaag ZIJN GROTE MEVROUW Ik vind dit zo vaag Ik vind het zo laag Van die kleine meneer Ja, ja ik klaag Ik had oh zo graag Maar Rutte toont keer op keer Zijn beleid is zo traag verdient politiek een pak slaag MAAKT DIE EXCUSES ASGRAUW!!…

wij zijn nooit het paradijs uitgejaagd maar hebben er in onze hoogmoed zelf om gevraagd dachten de top van de schepping te zijn maar in samen leven konden wij geen empathie aan het aardse geven beschouwden in onkunde alles lager en minder van soort van een organische eenheid begrepen wij geen woord in het streven naar goed beter…

de handen zijn gestrekt vingers lang en soepel het directieve heel select vrijwel niet te missen maar overreding heeft empathie nodig om te groeien tegenspraak blijft door agressieve elementen niet boeien eenheid wordt gesmeed door harde woorden van de menigte die zich verenigde onder jouw liefdesvlag meegaandheid is elkaar…

seconden tikten weg ik volgde en opende stapte drempelloos een universum in met mij als nieuw begin in omzien zag ik heden tot verleden tuimelen structuur in entropie herinnering vertraagde tot totale empathie geen adem om geluid te dragen, geen vragen want het weten is er al vergezicht mist afstand in mijn hand is het heelal…

als zij lachte openden bloemen hun harten kleurden dieper in meer verwachten als immer stengelden zij om licht maar ook om jouw gezicht aandacht en warme empathie energie zinderde van deze interactie in geven en nemen zonder enige gene bogen zij elegant gaven zich bloot jij bekeek sprak hen toe met vlaagjes wind bloemen…

heb jou talenten zien ontdekken in mensen die daar zelf geen weet van hadden waarbij jij in ontmoeten voor het eerst samen op pad voorzichtig de lichten aandeed in een nieuwe kijk op handen materiaal vorm en kleur die gestuurd werd door alles te delen en de omgeving natuur en mensen te omarmen als eigen en elkaars empathie…

letters woorden zinnen bouwen stilte om me heen nog kan ik de tonen onderscheiden van hen die de gesprekken leiden diep van binnen ben ik moederziel alleen er zijn geen muren om me heen het open lijkt al tijden afgesloten door zijn onbereikbaarheid mijn ogen zien het ijlings vluchten van de huidige realiteit ik ken de kou van steen mijn empathie…

Geen inleving geen empathie niets meer dan de eigen wens Het is hen om het even wie dat is het egoïsme in de mens Naleven van hun eigen dromen puur en alleen op henzelf gericht Voor problemen van de medemens sluiten ze liever hun ogen dicht Alles draait hier om eigen gewin negeren van andermans gevoel Groot voelen zonder mededogen iemand…

De geest van de vrek kent drie historische fasen die 's nachts bij hem aankloppen om empathie, dat hem nimmer deed verbazen. Verschijningen in drievoud van de geest van een heel leven, die een herkansing biedt om dit maal iets om de kerstviering te geven.…

ik voelde de muur rook de binnenplaats met de geuren van hun familiegebeuren stappen zagen hen gaan in een dierbaar raken van de aarde naar vrienden of gindse bazaar samen hoorden we bomen dromen in stille hitte van de dag ondanks de afstand die er tussen ons was ik liet het komen de empathie van het leven en zijn om mij heen…

vriendschap groeit zich één ziel in twee lichamen vergroot het geluk verdubbelt vreugden en deelt het verdriet vriendschap geeft afstand ogen stilte een stem is onafscheidelijk een kind - een poes leeuw, hond of kabouter vriendschap biedt houvast aan de eerlijke spiegel die waarheid spreekt uit sympathie en empathie begrip…

Om nu en dan waar nodig in te grijpen Verlangend naar de tijd van vóór het rijpen De kindertijd, zwemmend in droomgedachten En in een zee van tijd en fantasieën Verkaveld niet, compleet nog, androgyn Nog niet geplaagd door hoe zij wordt gezien Door mannen en hun ideologieën Vasalis voelde al haar hele leven Een gat van binnen en haar empathie…

ik heb ze zien lopen in het licht van weten hoe ze eruit zagen ben ik in pure verbazing vergeten lichtende vormen kleurrijk in voortdurend bewegen kon hun warme empathie voelen zonder angst over hun bedoelen zij openden dimensies die ik nog nooit had gezien onbenoembaar in woorden maar alles voelde zo eigen ik speelde…

er was geen waas of een aura met vreemd licht ik was compleet de wereld kwijt in een demasqué van gewoontes keek ik om me heen voelde geen empathie in tal van blikvangers ze zeiden me niets ook de verschillen in vorm en grote kon ik niet duiden omdat alles bewoog leek te ademen als organisch geheel zonder verplaatsen maar wel…

De onverschrokken psychopaat, gespeend van enig empathie, kent geen angsten, voelt geen haat, heeft voor niemand sympathie. Leeft voor zichzelf en zijn lusten, zijn slachtoffers verkracht. En zal niet eerder rusten, voor hij ze heeft afgeslacht. Maar wij kunnen hem genezen, voor een terugkeer in de maatschappij.…

de krasse man tenger met diepgang veel charisma, humor, empathie nodigt mij uit te reageren reislustig/avontuurlijk als hij is, schrijft hij, en speels en zorgzaam vraagt in de advertentie of ik, een "sweet-sixty-plus" lady me weer opnieuw sexy, begeerlijk mooi zou willen voelen maar dat is nog niet alles hij biedt mij daarenboven…