Netgedichten

netgedicht (nr. 25.878):

sturen zonder handen

Ze omfloerst mij met haar kussen
als ik mezelf weer eens niet
in het zachte palmen kan houden

Ze teent mij
een beentje in de goede richting

schuift mij
uit vanaf haar borsten, contactloos

ze wil niet weten van een afladderen
en even ben ik weer mezelf vergeten

ze is een tuimelaar
houdt het behang op de achtergrond
waar het thuis hoort

en ik ben een vingerstaarder
of ik daar
in een vermeend wondje
niet een hele wereld
van empathie moet leggen