Alle inzendingen over eren jaargetijden

Gedachten ontspruiten jaargetijde reeds vooruit als bladeren aan bomen wachten in vertrouwen vanuit het duister op toekomst en licht. Als een geliefde op ontwaken van hartstochtelijke bruid die komt door rozenvelden gekleed in tule als van nevel stralend onder sterrendiadeem als een lichtstraal uit de hemel.…

Er waren mooie beelden op de buis Om de te vroeg gestorven Jos te eren De jonge garde kan er wat van leren Voor zulke televisie bleef je thuis Voor mij mag je die integraal herhalen En wedden dat de kijkcijfers niet dalen?…

Het herfstblad hindert elk jaar weer de trein, De conducteur gaat in de lente staken, Bij kou is van bevroren wissels sprake En als het heet is, weigert ieder sein, Er is kortom geen enkel jaargetijde Waarin onze NS op tijd kan rijden.…

Jij spreekt in witte schaduwkleden en omarmt zoals een gordijn het laken van het leven een vleugje trots gedeeld door een decemberregen verbergt zo als in jouw melancholiek gedicht een jaargetijde dat vergeelt wanneer de lente alle dood weer doet herleven…

Stil maar De regen zal wel vallen als watervallen naar beneden het vuur zal wel branden in het ochtendlicht Het kan niet altijd een feestelijke maaltijd zijn Op de harde aarde die je voelt als je valt Alleen de bladeren zullen je pijn verzachten omdat Zij weten van de jaargetijden Die weer komen zouden…

Het plankje om de kelder te maskeren Een zakdoek die een niesbuitje voorkwam Of een kastanjeboom in Amsterdam Als oorlogshelden moeten we hen eren Onthouden we alleen dit kleine leed Omdat geen hond meer iets van oorlog weet?…

Hij leek dicht bij zijn laatste ademtocht Toen hij voor de TV verschijnen mocht Om openlijk zichzelf te overleven Zo blijven ze hem, haast postuum, steeds eren Al lijkt het meer op overexploiteren…

Of zal hij soms een dichter ermee eren? Wat vindt u van Frank Fabian van Keeren?…

Ik heb mijzelf beloofd - om hem te eren - dat ik zijn werk opnieuw ga bestuderen.…

wanneer ik nu het land bekijk dan vliegen de raven niet meer op alsof ze thuis gekomen zijn verstommen de dagen vertraagt het denken in ijs de herinnering blijft boven een dun sneeuwtapijt verdwalen prille lentekleuren in een verwaterd grijs trekken daar jaargetijden tot een puntig gemis…

de winter dicht zegevierend op de volheid van stemming die zijn verband is met het jaargetijde door alles te geven op grote schaal de kracht van de natuur ontboezemd zijn witte schoonheid prachtig besneeuwd zodat alle ogen op haar gericht zijn dat wordt door lief en leed met elkaar gedeeld overal in ons land...…

Je bent zo'n park vol stille bomen midden in een zomerdrukke stad Zo'n lege bank aan spiegelwater Een knisperend oktoberblad Je bent zo'n onbevoetstapt sneeuwveld de ijsjas om een tere tak Zo'n krokusveld op een rotonde lichtparels door een wolkendak Je bestaan kleurt mijn seizoenen Van mijn decembers maak je mei Ik kan alleen…

Maar duiven vliegen nooit naar grijze kusten ze laten zich in bonte kleuren verven zodat ze op spechten lijken tikken zomertijden weg de tillen staan leeg er druppelt bloed het afgehakte kopje reikt oogloos naar de sterren die zachtjesaan verdwijnen tussen wiekgeklapper en vale maan het wordt herfst een laatste vlinder waaiert versleten…

het nevellaken ligt glad en schoon te wachten op de dauw meedogenloos en kil op het nieuwe blad, zo pril een zware last nu reeds te dragen wachtend op het dagen kwetsbaar zijn de knoppen zich persend uit het hout smachtend naar de lentezon de ochtend is nog koud…

De wolken spelen hun kiekeboe Met de zon; een eind'loos spel De toeschouwer vermoedt het wel De zon die wint, maar hoe? Er komen er steeds meer aangezwalkt Het luchtruim overhuivend Het liefst had je ze al schuivend Voorgoed daarboven verschalkt Want de zon is je beste vrind Die geeft je levensmoed Het seizoen heeft al zo ingeboet Je…

jij herfst met jouw verdriet van sterven jij bent zo mooi zo echt als ik je zie wil ik me voor eeuwig in je schoot werpen om eindelijk veilig te zijn ja herfst jij bij jou wil ik zijn omringd door jouw bladeren je geurende kleuren alsjeblieft, herfst mag ik me in jouw schoot werpen ik zal heel stil zijn doodstil…

Gekleurd gekruld en okergeel Pronk je voor mijn vensterraam even nog genietend van je laatste uren voor de fatale val tussen kastanjes en verdroogde blaren in een plas of op het kort gemaaide gras nog niets vermoedend van de lange tocht schuilend voor de koude wind onder hopen lotgenoten... in de grijze deemstering hoor ik je ritselen en rillen…

Lindebomen, eiken dromen verse knoppen aan een tak zwaluwen en eendenliefde geur van leven en nieuw blad Lindebomen, eiken dromen wilgen langs de waterkant zonnestralen, bootjes komen zomerzotheid aan het strand Lindebomen, eiken dromen beukend in de straffe wind regenwolken, waterkolken want de winter komt in zicht Lindebomen, eiken…

diep snuivend door het bos lopen lentegeuren keuren lentekleuren geuren voorzichtig de knopen van je jas losmaken kijken hoe het gras groeit samen luisteren naar het kleine meisje dat gevoelig is voor ontluikend groen zomersproeten tellen op een verbrand gezicht zus bedelven onder de zonnebrand pa ingraven terwijl hij slaapt twintig…

ik lig languit sneeuw te zijn in sneeuw met in mijn rug de broze adem van de aarde ben overvlokt door kristallijne klanken en keer terug naar mijn begin mijn kern mijn stof ik diep in winter winter diep in mij…

ik denk nog hoopvol dat het zomer is maar spinnen weven al hun herfstgordijnen ze wachten in de fraai gesponnen lijnen Tot een insect zich dodelijk vergist wanneer een najaarsstorm de kleuren wist uit bladerkronen zal het bos verkwijnen en telkens weer bevangt mij droefenis om dit massale sterven zonder pijnen ondanks de warme zon krijg…

Nee, het is niet Het onophoudelijk ruisen Van regen Niet het grijs Dat zijn deken Over de huizen legt En in stilte Mijn oren verdooft Niet het ontbreken Van vogelgeritsel Onder de pannen Ook niet de geur van stamppot Wat me weemoedig maakt: Het ontbreken Van uitbundig zonlicht Kinderstemmetjes Laat op straat Geuren…

Het jaar ontspringt door jouw prille groei ontplooit zachte zonneschijn en bladeren nieuw leven dwarrelt in velden en op luchtstromen kleine stapjes op fragiele pootjes op weg naar de zomer… Het leven ontpopt zich in volle teugen welige bloei der natuur in prachtige nuances stranden in overvloed met adoreerde zonverwanten in afwachting van…

Straks steken takken kale vingers naar de kroon Eerst zullen ze zich verliezen in rood en geel en vlammen Pijnloos Bedroefd Om wat verloren gaat in slechts één jaar. Alweer een jaar.…

draag met mij bakstenen in de mist van de ochtend de nazomer lijkt te wenen als ik kniel in het zand een pad wil ik bedenken naar het naderend kale bomenland ik herken het jaargetij dat over een zwoele grens de zon dieper laat dalen en licht vooruit schijnt op tijdelijke sterven zo vreemd maar toch weer mijn innige wens; stilte…

De plassen na 'n plotse plensbui De stroompjes in de gulpende goot Boomblad als gammel vaartuig De wind duwt en trekt trekt en duwt onverminderd, onvermoeibaar Herfst, bevaarbaar.…

't is steeds 't zelfde liedje in de schemer van dit stukje leven : 't regent, 't zegent de pannen worden nat van mij mogen ze als ik maar droog blijf nu even geen droge draad meer aan m'n lijf want wind en regen hebben een verbond zo draait 't wiel van jaargetijden rond en zal na regen wel zonneschijn komen laat…

Noordenwind oud en bleek je ruikt naar hars je prikt met naalden. Noordenwind de bomen kraken maar je bent te laat, te laat! De winter ligt begraven onder kersenbloesem.…

want duizelingwekkend hoog zweef je over alle hekjes drie snelle wielen en vier sterke armen verder en verder en verder langs dijken en rosgekopte grutto's als marskramers op pad almaar rechtdoor alle uitspanningen dicht want maandag dinsdag zondag is de dag des Heren eten genadebrood en moedermelk en alle vogels zingen en…

De lente berstte uit en overal brak de grasmat open en spuugde madeliefjes en krokusjes verliefde paartjes kropen uit het slijk en nestelden zich onder de bomen buggy's en parasols plooiden zich stralend uit het groen kleedjes in alle soorten en maten vouwden zich uit de aarde blote babybeentjes ontweken het kriebelig gras kevertjes…