Alle inzendingen over etmaal

De avond tilt het licht omhoog naar ijle sferen. De nacht stilt het duister zwijgzaam in oude uren. De ochtend daalt het zicht zonder genade de zon. De middag staalt schaduwen in loden loomheid rust.…

willoos mooie dageraad zuchtende dag begint licht uw licht verraad bemind en onbemind hoe moede zo uw benen welk nopen los van mij nederliggen laten wenen nacht laat rusten zij opzij…

tot hier en stil donker praat niet langs dwaaltuinen in geest klein open staat wat niemand wil weten neem aan loop voorbij mimicri…

Toch weer mijn waarde vandaag heb ik je gisteren leren kennen je blijft uniek mijn uren kleuren en zoals steeds kom je terug als ik het je vraag jij als blijspel ik als soufleur een bijdehandse rol zelfs wanneer de coulissen zich schaduwen en het donker zich laat belichten laat jij je niets ontnemen en breng jij met een lach de dauw…

icke bluuie effe op, gelieck oewe sieje, as die skemering faelt dun daeg is dan bestreeje ende draoge miene swaore haande meeje naor die fraogende naegt moei van slegts eene etmaol geleeje ut flacke ontwaockt as allengs ut ligt sich ieler verspriede telle skraope sich sulcks bie elckaore, leefe betaest ut geniete urstes…

Aanstonds wakker geschud ligt stil op de loer het etmaal vol verlangen Een etmaal met een overvloed aan gedachten stilstaand bij de waarden des levens de blik verbaasd teruggeworpen Soms vreugdevol soms lijdzaam door het ochtenddauw ontwakend breekt nu eindelijk die dag Die dag vol herinneringen en in het geheugen gegrift verrukt ermee…

Stormachtig etmaal waait de wind rond dwarrelt blad tot de juiste koers als vriend tot de horizon in het rijk van paradijs.…

voor 't vegetarisch feestmaal liet ik een etmaal lang kikkererwten weken en pruimedanten wellen maar na het koken bleken pruimedanten die kikkererwten vergezellen niet te pruimen zinloos geweld…

Ik leg haar straks neer op het kleed voor die open haard van haar Mijn hart in de bloei brengt een boeketje liefde voor haar mee Ga d'r zoenen tot in de vroege uurtjes woorden zeggen die vertellen hoe ik aan haar heb gedacht vandaag Mijn gevoel in de groei boven de zevende hemel uit in de wolken Streel haar gezicht geniet van…

ze baggert haar verrot verleden op papier elke dag wel eentje post urmend naar zichzelf zucht per etmaal blij ik herken haar uitermate exact gewoon in mij…

laat mij dan maar blazen hoog van de toren en soms eens onverwacht als een kille bries om de hitte te verdrijven van een etmaal vol gloed zal ik de haartjes aaien die mij fier rechtop begroeten op je prachtig albasten armen zo onwaarschijnlijk krachtig in het vasthouden van wat soms te vluchtig lijkt te zijn…

Ochtend: tegen de wind heft een vogel zijn vlucht op. Middag: aan de voet van een praatzieke fontein kwijt een klein dier. Avond: de bomen op de kade dopen hun donkere takken in het water tot de volgende dag de zon ze weer opdregt. ------------------------------------------ uit: 'Hollanda Maandblad', 2011, nr. 11…

DAAGSE GUNST Beide voorrechten van alle etmalen zijn: het geliefde bed altijd mogen opzoeken en het ook weer verlaten.…

het ziet er allemaal schitterend uit het komend etmaal vanavond en vannacht klaart zij op en later in de nacht die overgaat in dag wordt het wat nevelig en zij wat beverig temperatuur stijgt sterk geraakt door lente hitsigen er vlinders in haar buik…

stel dat etmalen ophouden te bestaan onverbrande schepen achterblijven stel dat de aarde linksaf zou slaan er geen landen waren om in te lijven stel er was geen heengaan of wederkeren wat zou ik dan nog vragen stel er was niets om te haten of begeren kwam er dan nog iemand opdagen…

morgen, ja morgen ga ik u raken morgen, als de ochtendstond naar de tandenborstel grijpt om onwelriekend te verdoezelen als u dan, ondanks weer een smerig etmaal voor het slapen gaan, denkt, ik heb het gehad, wacht dan morgen af ik heb nog een paar nare woorden voor u.…

in deze nacht sluipt de zondag binnen door open deuren hoor ik de echo van de voorbije dag heb niet de wil een nieuw etmaal te beginnen soms is het fijn banden met gister te koesteren zaterdag is nog zo'n warme deken waarom zou ik mij er van losweken…

hier sta je op het zwarte gras te denken over gedachten de sterren geven weinig licht vannacht en de rake klappen behoren de dag het dreunen van een onweer het sterven en de geboorte van een etmaal gadeslaan de tuin er is geen ritme in het donker er is slechts zijn…

Een dag vol geluk, een etmaal plezier. Staren naar het ontastbare licht van het vuur. Een duik in het water, de blik op moeder natuur. Enig die kleine dingen, zo eenvoudig en onbetaalbaar. Nauwelijks in het zicht en toch altijd daar.…

vooropgezet in stilte der stilte plat uitgestrekt een etmaal lang genieten van niets en niemand om zich heen niet bang geen afscheidslied geen afscheidskus warm drijvend zalig zweven afgezonderd buiten alle kilte om daarna wederkeren naar het zalig leven…

als ik de houten luiken omzichtig open zie ik nog door vitrage de dag dient mij voorzichtig te dopen opdat wat gaat komen aan mij verschijnt in vertragende lagen stel dat ik u direct zou ontwaren de ogen op mij gericht daar een etmaal op varen is als het doven van licht…

De zee weet zich te roeren Eb en vloed in een etmaal Maar soms heeft ie dat stoere Springt huizenhoog door volle maan geholpen We noemen dit springtij Voorspelt wordt het en soms beloofd Wordt niet door iedereen geloofd: De kracht van het element water.…

Kijk op mijn wekker En zie dat het allang Licht moet zijn - De nacht is voorbij Een nieuw etmaal Nauwkeurig aangegeven In deze zomertijd En toch is het nog Aardedonker binnen Terwijl buiten de zon Uitbundig schijnt Mijn gordijnen driedubbeldik Niet in staat ook maar Een straaltje licht door te laten…

de leegte, jouw leegte kan ik niet vullen die is te diep en zo oud kan je slechts met een warme deken omhullen al blijft de pijn echt en koud reken mij niet aan als ik daar even niet ben kan nog zo zeggen ben met je begaan al leg ik je in rozenbedden etmalen lang ik ben niet het wonder dat alles voorbij laat gaan…

het lijden aan het lijden riep Leiden in last en liep ik langs de lange Levendaal stoned maar stug door de nacht in cirkels naar mijn kamer terug met het licht werd alles zo armzalig dat ik zo kon inslapen en als een roosje rustte voor wel zeven etmalen - zo flex was een student in hippiehoogtijdagen…

En behartigt zo onze belangen, om door de etmalen heen, in de opening te blijven hangen.…

Een uur wordt een etmaal, dagen een week Gezamenlijk vliegen wij door onze tijd Tellen af naar hoogtepunt dat ons verblijdt Moment suprême voor eeuwig, zoals 't leek Wij vieren leven op bergen, door dalen Bedrijven de liefde, zonder te dralen…

Het blijft toch vreemd dat onze goegemeente Vaak een half etmaal lang verstoken blijft Van een traagsonnetteur die langzaam schrijft En ons voorziet in niets - geen woord, een leemte Kom Daantje, hebt gij weer geen vers bereid Laat ons niet twaalf uur in onzekerheid!...…

Als je net zo twijfelt en dat doe je ik ken je nog meer dan ik misschien denk dan aan 2 klokken de één rechtsom de ander naar links niet geijkt natuurlijk Maar om twaalf uur en exact daartussen slaan we gelijk en allebei tikken we nauwkeurig synchroon een kwart etmaal tegengesteld…

Benen, gevoelens, gedachten, dwalend door de stille straten, die even alle zorgen verzachten als de nacht het etmaal heeft verlaten.…