Alle inzendingen over gang

ze slopen hele wijken die toendertijd de stad verrijkten blokkendozen in het groen want ruimte moest het doen ze keren nu het binnenste naar buiten zie handjes op de muur een donkere gang die je deed fluiten behang, gerafeld en met tekeningen uit mijn tijd eenmalig vastgeplakt heeft het toch vele generaties groot gebracht de treden…

Terwijl ons aller bewustzijn, gewoon zijn gang blijft gaan.…

ga je gang, wees eerlijk en ken je plaats.…

Een bommel-ding, een knalvuursalamander Verspreidt grofstoffelijke trillingen Bezorgt het noorden weer de rillingen In onderaardse verticale gangen Er gaat niets boven Groningen dan gas Waar bovenaards van Pekela tot Beijum De eigenheimer en de bint gedijen En voor de strokarton een zee aan graan was O ferme commissaris van…

Je hoort het knisperen van het dorre blad, hoe vette regenwormen diepe gangen graven, pissebedden onder vochtige stenen gevlucht, op zoek naar een veilige haven. Wanneer je maar stil blijft staan en luistert, hoor je dat alles beweegt en beeft, hoor je hoe het kraakt, zucht en fluistert, hoe alles om je heen agressief en angstig leeft.…

achtig verloop het ingeblikt applaus weinig verrassende intermezzo’s of verbazingwekkende hoogstandjes van de eenling die een orkest totaal uitgespeeld achterliet ja soms was de spirit volledig verdwenen bleek het leven een zinloos bestaan toch duurde dat maar even tot we weer opgeladen geestdriftig en vol enthousiasme aan de gang…

Ik wijd mijn ganse leven aan mijn God. Mijn smachtend hart kan niets dan Hem begeren. Mijn streven is om Hem altoos te eren. Daar ligt mijn lust en heel mijn levenslot. Ga ik toch vreemd: “Quod Deus avertat”. Vergeef mij Heer...amen...en zo is dat.…

Lopend door de gang kijk ik om me heen Witte muren, schilderijen en die gang is lang .....…

Ik heb fluks alles uitgedaan zodat hij zwier zijn gang kon gaan. Helaas is hij te ver gegaan Nu moet ik binnen spelen!…

Laat mij maar eventjes alleen en laat mij mijn gang maar gaan ik doe echt geen gekke dingen hoor maar laat me eventjes begaan. Ik wil je even niet kunnen horen of zien maar alleen zijn met m'n eigen gedachten en als je na een tijdje terugkomt zal ik gewoon hier zitten wachten.…

Na afloop benen wij, veldheren, door de gangen langs brancards, langs richtingwijzers naar de hel van 'kinderonc.'en 'mort.'. 'Dood aan de ziekte', roepen wij, en: 'wat is pijn'. Scheurend ontploft het ziekenhuis als we weer buiten zijn. ------------------------------------ uit: 'De gedichten 1991-2000', 2000.…

deze vragen van weleer komend telkens weer de mogelijkheid naar ware eerlijkheid in de dagelijkse gang van het leven om niet te sneven als bloemetje op je eigen bloemetjesbehang…

Zij had de gang van een bezetene, badplaats, midden februari: zo schijnbaar onbedacht 'Ben ik iets kwijt? Nee, daar...' snelde zij langs halfverholen eet- en drinkgelegenheden. Een vreselijk dunne man hield haar staande met plotseling geheven brauwen.…

het afschrikwekkende wezen gaat stil zijn eigen gang vleugellam geboeid sla ik zijn bewegingen die niets aan het toeval overlaten naarstig gade met vaste hand stopt de verschijning alle lichaamsgaten dicht de mond krijgt een prop watten in de neus tampons de ogen afgeplakt de oren tot de rand gevuld met een snel hard wordende substantie…

zes vlakken glas derhalve zie ik haar als afgebakend echter haar uitstraling suggereert over houten drempels heen een schoonheid die in haar verschijning mijn droom benadert daarin dansen wij rond de tafel die ons een vage ruimte toebedeelt zij schrijdt in geur "de parfum roze" bijna op tastbare afstand doch fier niets steelt van haar gang…

een metronoom waardoor haar opstandig brein zich voegde rust structureerde in het simpele spel van heen weer zij leed aan de groeipijn van krankzinnigheid die zonder naam en diagnose doodeenvoudig niet bestond uitbehandeld zonder mond toch wist zij in de haar toegemeten tijd tussen heen en weer haar eigen evolutie weer op gang…

je jas heb je als eerste aangetrokken gesprongen uit bed, door schaamte gekweld de paniek die je ontwaken heeft versneld maakt jou niet de enige die is geschrokken daar sta je verloren weggekropen met een agent vlak voor je, in de gang geen plek om je te schuilen, ben ik bang geen ruimte om van ons weg te lopen tegen de muur sla jij je angstige…

Ik heb gezwegen maanden lang, Of 'k nooit meer zingen zou; Gaat nu mijn zang weer aan de gang, Door één klein plekje blauw? Is met één vlekje zonneschijn, Dat op de duinrand ligt, Dat aanstonds zal verwonnen zijn, Gaan weer de wolken dicht, Een enkel vleugje zonnegoud, Dat geluwt op het groen, De vreugde alree begonnen?…

Wat omsloten ligt schuilt tussen vleugels van de Kleine Paarlemoervlinder, fladderende door de eindeloos lange gang naar het warme zwart waar niemand meer ter wereld is. Een oogwenk zal zij het liefste merrieveulen zijn, zal hij zal zij verdwijnen in haar wond van eenzaamheid.…

Tienhovenselaan Waar in de koffietent iedere maandagmorgen schoorvoetend op gang kwam en ik in het woonhuis van mijn kleine geboortepoort tussen natte was woonde. Tienhovenselaan er verbleven eenvoudige portiekheiligen bij gebrek aan snollen of hoeren,- hoe zou mijn moeder ze ooit hebben herkend- Nee, dat waren andere wijken.…

ooft en sap en suiker ongegist het gras vertrapt de lach die verder draagt tot bij het spiegelfeest van buren achter groen en rooksignalen zonder doel in bundels boven bomen gemeenschap van de neus de vingers gretig vet rond glazen schuivend in een oeroud ritueel och laat de tongen los ontdoe ze van hun riem zodat de woorden vrij hun gangen…

Zij vraten gangen in het maïsveld en legden huizenstroken bloot. Als reuzeninsecten gleden zij onstuitbaar over de akker. Een vreemde angst zocht langzaam zijn weg in mij: zou na het verdwijnen van de geelgroene stengels de wereld aan mijn achterdeur nog herkenbaar zijn? Het geratel rukte nu ongehinderd mijn hersens binnen.…

naakte papier dat geschrokken zich bloot geeft aan de komende betovering Haar hand vult het wit met een blijheid van het jonge veulen dat voor het eerst met zijn benen door het lentegras zwiert Met iedere streek maakt zij onderscheid tussen losgebroken en beheerst danst met haar potlood, ze lacht en ze viert Zijn zware stap stokt, zijn gang…

Kijk diep in het binnenste van de schoen en zie de verslindende duisternis van het versleten binnenste: de zwoegende gang de samengebalde vastberadenheid, de trage tred over de rechte voren van het veld in schrale wind In en op het leer liggen de vochtigheid en de rijkdom van de bodem, onder de zool verglijdt de eenzaamheid met stappen…

Wie ben jij om te vertellen hoe een ander leven moet ga eerst je eigen gangen na en doe het zelf eens goed. Wie ben jij om te oordelen over het goed en het kwaad vraag zelf eens aan een ander om een hele goede raad. Maar wie ben ik om jou op je nummer te zetten ik zal in het vervolg ook beter op mezelf gaan letten.…

De gang naar huis moet worden aanvaard weg zijn alle vredige taferelen weg is al dat er voor even was terug naar de realiteit terug naar je eigen bed.…

in dronken water dans ik met jou in turbulentie van wind met passende letters in een vasthoudende cadans drijven we verder in schrijven van geluk spartelend verlangend zwemmen woorden in brakke zinnen die volstaan met water waarin wolkensluiers worden gestild in taalhonger gladgestreken wars van iedere plooi gedachten gangen…

OMZIEN NAAR OMTZIGT Ik weet natuurlijk niet Wat er precies aan de gang is In de krochten van het CDA Het Christen Democratisch Appel Maar laat ik die leiding zeggen vooral hun Christelijke mannen “Blijf met je poten van Omtzigt af En zie als Christus om naar Omtzigt” Laat ik het niet merken Want dan ga ik door het lint En zal ik die…

Als je koffer in de gang bleef staan Dan wist ik dat je snel weer ging Naar weer een nieuwe bestemming Rome Parijs Madrid Milaan Pakte je al je mooie kleding uit En gooide je ze naast de wasmand Lag je je tandenborstel op de badrand Dan wist ik je blijft een tijdje thuis Totdat je uitgerust was en niet meer moe Dan waren er nieuwe verre…

balanceer mezelf in poëzie schraap mijn kleren van de stoel kleed mij aan, kijk naar buiten doe een rondedans, praat in mijzelf elke dag weet ik weer zal er een nieuwe dag aanbreken de herfstparels nodigen mij uit afgestemd op hun frequenties gaan gedachten hun eigen gang op de slipweg hoog in de wind scheen het maanlicht als een lichtbaken…