Alle inzendingen over geel

De gele waaier van de zon. Sevilla! Het park van Maria Luisa zindert levendig onder de reflectie van de gouden toren. Talloze terrassen vol rode parasollen, ademen aroma´s van tapas, lichte wijnen en vertier. Orkestrivier! Wervelende armen dirigeren een denkbeeldige barbier op de Puente de San Telmo. Sevilla!…

wat het mooie was: een laatste trein natuurlijk obligaat haast gemist natuurlijk mijn voeten glijden weg, natuurlijk seinhuis thermostaat en schuin -net boven de eerste doornen- afgesneden cadeau gegeven: gele rozen wel gegeven en bedankt wentelen gesprekken tot een zich goed verstaan in Woerden dat, -weten we allemaal-, slechts bestaat…

zo lang samen en ze doofde uit je hart was gebroken na maanden brak je lichaam een eenzame val in stilte niemand hoorde je sterven niemand hield je hand vast de dood verenigde jullie in de schoot van onze aarde soms bloeien gele bloemen dapper op jullie plek in deze grauwheid hulde voor 67 jaar liefde gebeiteld in weerbarstig steen…

wat is het dat tanden doet lossen in de mond verkleurende bladeren doet vallen op de grond wat is het begin dat de cyclus eindigen laat wie fluit het in gang wie zorgt dat het verder gaat is het de zakkende zon die haar kracht voelt vervloeien verschrompelen de vochten zodat niets meer kan groeien waarom wordt groen geel en rood…

rijm omklemt het kransgebonden dennengroen asgrauwe gezichten voor opgebroken aarde opgepoetst geel koper vastgenomen om ‘t aardse te laten zinken onder geklaag van hoop en het luiden van de dodenklok ogen dragen tranensluiers bij ’t vallen in die onbekende leegte handen schudden rouwverbonden zwijgende seconden lang alleen jij blijft achter…

zoals het water zoekt neemt en geeft vernielt en bouwt in ijs en land beeldhouwt onderweg is in gouden watervallen waar wonderlijk warm geisers gisten niet te luwen haast huilen en spuwen dansen waterzuilen naar de heldere lucht een weer oude spiegeling in gele en rode bergen zocht Jules Verne hier het middelpunt een…

Hoewel de zon Mij langzaam wakker kust Bevinden mijn ankers Zich in het land van mijn dromen Ik blijf zweven Tussen nacht en dag Verlang naar alles Wat daar op mij wacht Waar bloemen geel, Rood, paars of groen Zich richten naar haar Om hun energie op te doen In mijn palm Een gouden lok Stevig vasthoudend Voor als ik straks wakker…

maar het gebed was begonnen het wil wel eens verlichting geven als de dood voorspelt en zich sleept door de straten willen doden leven en tussen bevroren vingers en beton kijkt de gezant van de paus naar de gele geleiachtige vloeistof die wegglijdt langs de gleuven van de tegels.…

binnen ‘t strandpaviljoen bevechten de renners elkaar omwille van de eeuwige roem onze ogen blijven strak gericht op de strijd om het fel begeerde groen en geel buiten vloeien golven af en aan klinkt het ruisen van de eeuwigheid een kind rent langs de zilte waterlijn misschien zich meer bewust van wat vervliegt en blijft zoals…

in verscholen verte wacht gekreukeld teerblauwe vlinder in veilig cocon onder grijs-grauwe zwaarte sluip- slurpen dorstige dreig-rode vurige vlammen nabij vleugellam geslagen krinkelt vlinder osmotisch blauwe lucht-gedachtjes terwijl ver buiten haar bereik in groen en gele pracht het universum lonkt schildert zij haar vliegangst…

u lijkt zo vergeten in die kartonnen doos - pockets 50 cent- geel en stoffig voor de laatste maal wordt u meegesleept meneer Dickens verleden week zag ik u in de kerk ‘opbrengst voor het schilderwerk’ u lag daar hopeloos ouderwets en verschrikkelijk onverkoopbaar rafelig is nu uw rug verschoten op de boekenplank toch droom ik in uw…

laat ik je onze kleuren na de kleur van de zon van je bal van je knieën na een val van de modder en het zand van het roze van je slaapkamerwand van de sproeten op je wangen maar zolang ik er ben zal ik je vangen als je valt als ik dan weer ga laat ik je onze kleuren na het lila van de sterren het groen van het gras de bloemen het geel…

in een ruwe rivierbedding we werden ondergedompeld in de heldere stroom die ons kabbelend kuste het leven verliep als een rivierstroom die zich haast naar zee en zoals waterdruppels de stenen uitholt, zo versleet de tijd ons hart de steen is geslepen, gekerfd vol littekens het hart het heeft de nacht gezien en wacht op de zon die geel…

'Laat niet over je lopen' sarren de verwonde wolken Dwingen kleuren op aan het zeezieke meer etsen hun schaduw in de ondiepte Het licht dicht geen leed het scheurt en sleurt het blauw in smalle gele repen vurig en angstig naar het verdronken onderwaterhuis Tussen tijden en dijken gevangen rolt het water over mijn sokkel met branie…

Ooit hoorde je een treintje zoemen langs bermen vol van gele bloemen. Nu fiets je op een groene weg langs wijngaarden en wei en heg, door rivierdal en lichte bossen, langs muurtjes met bruinzwarte mossen. Witte kalveren liggen loom geschaard onder een schaduwboom. Zo’n runderkring dring je niet binnen. Daar moet een mens niet aan beginnen.…

afsluit van een ondoordringbare mist ik mis het doordringen tot de einder waar haar schaduw slaapt in een gemis aan korenbloemen en madeliefjes pluizende paardenbloemen en sporen van een trein brengen mij bij haar zonder lawaai en loopschoenen die rust vertreden ik heb gebeden denk ik de wind steekt op ik word gedragen over helder gele…

Ik trek met een nieuwe tekst mijn vergissing recht: grauw de dag grauw het duin en geel bloeit de gaspeldoorn…

wij hebben de duinen zien bloeien als gift van de zon en de zee eerst het lichtere paars dan het zomerse geel de wind speelde mee verlieten de drukte van zaken en stad kozen de stilte van het glooiende pad in het zand bij laagwater tekenden sporen de lijn een horizon verder zal het rustiger zijn elkaar bij de hand in een tocht…

vastgezet in ijs weerspiegelt deze datum dat het zondag is een droom in maart, voorbij zijn slaap vol vergezochte beelden wrevelig doch schoon –gewassen door de kou ‘ik hou van jou’ klinkt ver de woorden rusten in je hoofd op wacht, op andere tijden en wetend dat het voorjaar is beloofd dus buigen we de kou tot kromme lentebeelden, geel…

Gele herfstbomen worden ijler en dunner. Dan verlang ik naar druppels witte wijn, die zacht op mijn tong vallen.…

het marmerwit gezicht kleurt langzaam rood de kruisiging en dood ontheven de zon schijnt door het glas in lood brengt zijne heiligheid tot leven met vinger wijzend in het groen het testament onder de arm geklemd in geel en bruin bewegen in orgelspel en korenzang ziet hij de generaties gaan op zijn voetstuk is hij blijven staan…

boven groen slechts zuiver wit een oude vogel en een blauwe bloem ze noemt een zucht in geel, omrand met niets meer dan verlangen naar ‘buitengewoon’ verlegt hier zijn betekenis en God almachtig wist er, op een haar na wat ik mis de roze luchten zuchten luid zij weten het niet beter, dan dat wind op huid een schakel is, een immerbloeiend…

Teder en jong, als werd het voorjaar maar licht nog, want zonder vruchtbegin, met dunne mist tussen de gele blaren zet stil het herfstgetijde in. Ik voel alleen, dat ik bemin, zoals een kind, iets jongs, iets ouds, eind of begin?…

de straat vertelt verhalen van hinkelen en knikkeren het donker met lantaarnpalen laat sprookjes schitteren het gele licht spant samen met wat duisternis en zorgt voor rode oren want de grote ogen horen de kleintjes zijn naar bed en knorren vele dromen over water en wat zand de snoepjes die nog komen een straat waarin het leven…

Licht strijkt over wapperend geel van Colijnsplaat tot Kamperland, maakt beelden levend, transparant, betovert linnen in fluweel. Het inspireert de kunstenaar tot schilderen, musiceren, marmeren, vilten, boetseren. Droombeelden worden scheppend waar, stilstand komt in beweging, sporen openen wat dicht, nodigen tot verbeelding.…

Het staat (nog) niet in de geschiedenisboeken vermeld in Tuitjenhorn woonde een grote held Nico Tromp stond voor zijn patiënten pal met passie en zijn hart bovenal Tientallen jaren werden door het OM afgedaan als crimineel moest hij in de nacht meegaan met een lintje en standbeeld zullen wij hem eren een gele kaart voor de Haagse dames en heren…

Met zuiverzijden kruisjes berekent ze haar leven op het gele tafelkleed wat was, wat is, wat komen zal.…

De wind waait gele bladeren, uit herfstgeworden bomen. Vermoeide takken breken af. Een gure storm steekt op, en blaast hersenspinsels uit mijn oude kop. Versleten gedachten zijn het, die ik niet meer nodig heb. De lente staat alweer klaar, in winterharde knoppen. Wilskrachtig veer ik op, de zomer tegemoet.…

Ze draagt in haar hart een lampion , met duizend mooie kleuren met kralen, geel en helder rood versiert zij steeds haar dag op blote voeten door het huis en steeds een gulle lach als ze in de knoppen knijpt die uit de planten komen verschijnen er onmiddellijk bloemen aan en gaan er vlinders dromen als ze koekjes eet verandert het huis in…

Kijk, daar loopt een ranke gele Blomme. Haar naam? Die felle blonde? Voor zeker Margriet. ’t Kan me echt niet schelen, verdomme. Zo’n lichaam? Mijn liefde straalt, jodelt zijn levenslied. Ze verdwijnt, ik blijf achter, als een stomme. Wat ’n blaam? Margriet zingt, lacht met mijn liefdesverdriet.…