Alle inzendingen over gehechtheid

Dat feestje waar wij zo aan zijn gehecht, Blijkt al die jaren toch niet echt te kloppen, We kunnen er dus beter maar mee stoppen, Niet om de Sint, het zit ‘m in die knecht. Want de VN vindt wat wij doen verkeerd, Maar dat is dan zwartwit geredeneerd.…

Geen man-tot-man gevecht Zal omslaan in een man-aan-man-gehecht…

misschien dat het iets betekent daar, gehecht in vaste grond waar zandstappen ooit zandhappen was en een stoel gebruikt werd om op te zitten aanschuiven mocht ik en terwijl zeemeeuwen mijn letters oppikten dacht ik zwijgen praat zoveel makkelijker ...…

De overheid was 'blind voor mens en recht' Daardoor viel veel ellende te betreuren Toch kan het morgen net zo goed gebeuren We zijn aan onze achterdocht gehecht De draagkracht blijft voor vullen van de zakken Zolang er armen zijn om aan te pakken…

Altijd aan deze Kant geleefd In volstrekte eenzaamheid Gewoond in mijn Cel van drie bij vier Ben er ook wel Aan gehecht geraakt Opgesloten te zijn Binnen de kaders Van mijn leven En toch trekt De overkant Hoewel donker En ongewis Wil ik ontdekken Wat ik in dit leven mis…

dat het iets betekende daar gehecht in vaste grond waar zandstappen ooit zandhappen was en een stoel gebruikt werd om op te zitten aanschuiven mocht en terwijl zeemeeuwen de laatste letters oppikken denkt zij zwijgen praat soms zoveel makkelijker…

ik hoor sinds kort de klokken niet meer luiden ze zijn voorgoed het zwijgen opgelegd des zondags was ik zo eraan gehecht nu hoor ik stilte stille tranen huilen verward besef ik dat dit kerk'lijk kwijnen ook veroorzaakt is door mij, de mijnen…

Dat leidt tot ongenoegen en ontwenning Zulk nieuws biedt ongezien heel wat herkenning Ik werd daarvan vast ook je-ne-sais-quoi Men spreekt bij die profielen van onechtheid Maar écht en diep doorvoeld is de gehechtheid…

de zon kapt op de helling een heiligdom van stenen letters voor altijd gedreven het gesproken woord is uitgedoofd hagedissen scharrelen schichtig rond stille woorden op gewijde grond rotsvast gehecht als toverwoord de zon brandt verder ongestoord.…

Ver van hier in mijn hart zo dichtbij tranen glinsteren als zonlicht in de rivier gedachten lijken dwaalwegen als schimmen glijden zij voort gelijk wolken in de nacht dromen zijn onvatbaar vast gehecht aan de maan ver weg maar ik ben zo blij dat jij er bent…

Aan dit fiberfill moment ben ik gehecht, het is een familiestuk. -------------------------------------- uit: 'Ochtendrood en co.', 2002.…

Opeens lijken al die dingen er niet meer toe te doen je strijd tegen zilvervisjes het recht hangen van lijstjes waarom je gehecht was aan die foto, ansichtskaart, zelfs je eigen foto's hoe je was zomaar opeens kan alles niet meer van nut of belang lijken zelfs al ben je niet depressief of al ben je nog lang niet op je laatste moment…

Ik wil de controle wel loslaten Maar de controle lijkt nogal aan mij gehecht en grijpt me steeds opnieuw schielijk bij mijn enkels Als een moordenaar in een matige jaren 80 horrorfilm die maar niet sterven wil en steeds weer levend opduikt in een laatste poging je enkels te grijpen…

kaken gehecht aan de pezen van de gevoelige snaar zo de klanken vals klinken onzuiver mijn hart doordrenkt verdronken in portret der eenzamen echo dit een houtje touwtje effect in een dominoreeks van gedachten stort mij in stroom in mij verzacht me tot in de kleinste vorm eerlijkheid bouw me op…

Nog net aan het laatste velletje flubbert hij vaster, hij wil niet weg, is aan mij gehecht. Toen een elleboog, niet expres, van zusterlief, tand in wasbak en in mijn mond een gapend gat.…

de vogels fluiten toch een ander lied de zon schijnt warm toen niet lees de woorden op de stenen zie de urnen schuilen in de nissen van de muur het pad weet van mijn passen huilen is altijd van korte duur ik kwam voor haar maar zij deelt met alle zielen ben aan ze gehecht geraakt toen zij ons ontvielen…

Kippen in dichte schuren worden tot de dood gekweld door gehersenspoelde wroeters die oprecht menen aan hun slachtoffers te zijn gehecht Al is het maar voor een week of zes, langer dan kost geld Bedrogen beulen zet uw kap af, wendt het roer gooi uw deuren open, wordt weer boer…

The Last Ship slaat niet aan bij fans van Sting Maar musicalfans willen wat vertrouwd is Waardoor het scheepje bijna wrakkig hout is En Sting, als maker, haast 'n drenkeling Publiek, dat aan tragedie zeer gehecht is Geeft nimmer thuis als de Titanic echt is…

Ik heb mij steeds het meest gehecht aan sterfelijke zaken, aan dingen die ik nimmer echt tot mijn bezit kon maken. Maar alles wat zo dierbaar was dat ik het heb verloren, is mij sinds ik het kwijt ben pas voorgoed gaan toebehoren.…

wie meent dat er een einde komt een einde aan mijn liefde voor jou weet weinig van gehechtheid zijn aan wie jij mij bent geworden en gebleven jou stem hoor ik nog elke dag bij het slaap gaan en wakker worden als vogelzang in de vroege ochtend die ik niet vergeten noch missen wil als een oase van rust en warmte die jij mij bent en…

Juist die onbegrepen éénvoud door het ijle van het ontstaan maakt de gedachte niet warm of koud is er geen grens tussen zicht en waan De hunkering blijkt niet tastbaar en een oogwenk niet te meten ook de gouden gloed van een korenaar blijft vast gehecht, nooit te vergeten Gekooid in de kringloop van de uren vervagen de deuren in de muren…

zomaar dat jij je verveelde in het samenzijn dat we even deelden niet dat we veel woorden scoorden of de bewegende beelden uit de kast der verveling ons op de bank afleidend doorboorden we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat niet werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren sprakeloos aan elkaar gehecht…

zomaar dat jij je verveelde in het samenzijn dat we even deelden niet dat we veel woorden scoorden of de bewegende beelden uit de kast der verveling ons op de bank afleidend doorboorden we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat niet werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren sprakeloos aan elkaar gehecht…

je verveelde in het samenzijn dat we nochtans deelden niet dat we veel woorden scoorden of dat de bewegende beelden uit de kast der verstrooiing ons op de bank afleidend doorboorden we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat zwijgend werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren sprakeloos aan elkaar gehecht…

de volle zeilen bol van zilten bries de lippen zout en zongebeten is hij alleen nog vastberadenheid de blik blijft strak gehecht aan verre horizon hij heeft de tijd getemd glijden de golven weg onder zijn voeten en winden wijken terug voor zijn gelouterde gelaat hij is een god totdat hij klein en koud de haven binnengaat…

De wond gehecht bloedt des te meer. Een meisje kijkt. Een meisje staart. Haar blijft geen traan bespaard Ze kijkt, bezwijkt. De snaar onaangeraakt.…

met vallen en opstaan verankert beetje bij beetje elk voetspoor mijn gehechtheid bij elke stap de gedachte hoe duizelingwekkend je aardigheidjes mij aantrekken met spreidarmen vang ik je walswind je stof uit rulle grond gewaaid poedert mijn gezicht onontkoombaar is de terugkeer naar mijn gang van kruipen met opstand en verval beetje…

met vallen en opstaan verankert beetje bij beetje elk voetspoor mijn gehechtheid bij elke stap de gedachte hoe duizelingwekkend je aardigheidjes mij aantrekken met spreidarmen vang ik je walswind je stof uit rulle grond gewaaid poedert mijn gezicht onontkoombaar is de terugkeer naar mijn gang van kruipen met opstand en verval beetje…

ik heb alle stukjes van mijn leven een plaats gegeven deeltjes vroeger en nu van jou en mij geregen aan een rode draad die kenmerkend is voor mijn uniek bestaan en onderscheidend gaan naast de kleur bindt ook synthese in specifiek vergelijken ik heb al jouw selfies bij elkaar gelegd jouw rode draad heeft het paradijs gehecht…

Tot in een heldere morgen scheiden wij in schijn een pleister op de wonden gehecht voor al de pijn zijn we geborgen in ritmische golven van een onmetelijke oceaan krijgt dat gevoel steeds een andere naam.…