Alle inzendingen over gehuil

Nog geen lach of al omringd door gehuil. Ik pas … Staren in de lucht en zie: een delta van gevoelens, ertussen donkere eilanden om verlaten te stranden. Met of zonder kaartje.…

Ik luister en soms hoor ik het 's nachts het hulpeloos gehuil van al die afgedreven zielen nog door geen polsslag voortgedreven nog zonder dromen zonder sentiment weggeworpen...... Het hart is verdreven uit de mensen lachen is er niet meer bij huilen al helemaal niet.…

Verdriet en medeleven klinken van mijlenver hoog gehuil echoët in ons bezwaard geweten. Snijden door ijskoud water en pijnlijk vlees wijze antwoorden die nooit meer zijn.…

feeksen sluiers plukken voor magiërs zonder gelaat regent stilzwijgen neer op het papieren strijkorkest de fagotten wenken hem terug ergens zwenkt een vogel zijn aftocht tegemoet de strijkers wikkelen al strengen om hem te binden zijn tong is rap en zwierig voorop in de bonte maskerade draagt hij stijlvol de schaapskleren maar het gehuil…

vingers vol zwarte vlekken tikken de vloedgolf op mijn lijf dwingen tot woorden en verdraaide schaduwen onder een bewolkte lucht ik zink naadloos van dag naar nacht wanneer honderd ogen van de zee mij verdoven met ijzige koude als gehuil van stilte het is niet jouw tijd die me alles vertelt noch de adem van het scherpe water…

nacht schaf raad nu de woorden van dit vers zo tastbaar worden besloten ligt in deze zin waarin ik nog kind was in de vergane tijd van mijn geboortehuis wakend in de tijd zag ik stil op gebonden aan het heden sta ik en hoor verre gezangen ten prooi aan het honende gehuil eeuwen zijn spoorloos heen gegaan verloren in het kosmisch…

schaamde me terwijl het gras rondom groende en de tekenen van de schemer mij in gedachten verdoemde God mijn vader de molensteen en de wiek de griffier van de vrije val de zoon de vader en de heilige geest De gebeden gesmoord terwijl het omen zich aan mijn zij flankeerde had ik Gods woord gehoord Nu blij ik mee met de vogels het gehuil…

Ik verga in tranen opgezweept door een schor verleden Onder grafzerken rukt mijn hand aan vertroebelde geesten Door onbegraven gehuil splijt de hemel zich in de donkere lucht Geketend aan het marmer sterf ik onbeweend in een tergende vlucht Te diep geworteld draag ik mijn gebeente onder de holle treden Verduisterd zal mijn…

wel vaker kom ik jou tegen in terugkerende nachten en in volgevreten vaders de doders van hun dochters niemand hoeft me te vertellen hoe zwaar mijn mond was vol zwarte letters die het gehuil naar stilte droegen en naar mijn gezicht dat uit jouw ogen viel, samen met het tellen van de stappen die je woordelijk vertrappelde…

Gehuil van een klein meisje geprikt door een boze brandnetel. Moeder probeert te troosten en heeft een arm om haar heen geslagen. Fotogenieke brandnetels staan aan de rand van het bouwterrein. Met de natuur valt niet te spotten. De zon overweldigd het jonge gras. Onstelpbaar lijken de tranen nu. Moeder spreekt woorden van troost.…

Jouw levenslied kent geen melodie Een toonloos gehuil over kale vlakten Rollende kille mist voortgestuwd door de wind Gruwelijke afspiegeling van jouw minzaamheid Rottend gaapt je versteende mond in de verte Wellustig kronkel jij voort aanziend mijn leed En verlicht door het vuur van palmtakken Gloort aan de horizon de eeuwige hoop Rust…

het uur van de wolf straten gehuld in het gehuil van blitse wagens dit duister dient niet om te slapen er moet overdacht in de nacht beslecht dat bij zon alles goed of toch genoeg verlopen volgens wat verwacht hij neemt zijn pen getuige tot verstillen van wat geweest voorbijgeraasd alweer en af te leggen kleed voor de naakte rust…

weemoed kleurt de lucht grauw grijs snijdt littekens in mijn ziel maar hoog boven winden spreidt meeuw haar vleugels hoger steeds hoger draagt zij de pijn ver boven ruimte en tijd geen stilte geen lawaai niets is alles - alles is niets haar klagelijk gehuil verdwijnt in nevelen op vleugels gedragen offert zij zich aan de zon terwijl tussen…

het gehuil is niet van de lucht maar dringt door tot op het bot grijze nevel nadert de grote stad spreidt zich uit met diepe zucht onheilspellend schijnt het dwaallicht tikt een rijs zachtjes tegen een zerk klinkt geritsel van bladeren dichterbij daar gehoor het overneemt van 't zicht penetrant de geur van vergetelheid onder de voet gelopen…

Verzwolgen door een zee van bloemengeur en etensresten panoramisch uitzicht op de bergen een tafeltje voor twee gehuil van de wolven vrij ver bij ons vandaan natuur is hier op zijn best herinneringen komen terug in golven alle overdenkingen ten spijt leeftijd laat zich thans gelden vage herinneringen uit een andere tijd nog eenmaal…

De donkerste duisternis omringt het ruige land het is een herfstige dag zoals het vroeger wel vaker was het zonlicht lijkt opgezogen door wilde wolken met berenklauwen een hagelbui maakt de wereld even wit het landschap trekt dan een andere jas aan mensen en dieren houden zich schuil voor wolken en buien binnen klinkt het gehuil van…

Wij zijn de noten van een majeurakkoord, neem één weg en gehuil is wat rest van harmonie. Wij zijn klinkers en medeklinkers die voorkomen om taal te blijven. Hoe klinkt liefde zonder: lfd iee. Het slaat nergens op! Onze liefde draagt kussen over de bruggen van onze armen. Verbonden stralen gloeidraden licht uit.…

Aan de duur, intonatie en intensiteit van het gehuil van de baby, kan je de behoefte detecteren. Zo weet je meteen of de baby honger, angst of pijn heeft.…

Was het zijn glimlach die zich voordeed als een verborgen gehuil? Hij vreest het antwoord al weer lang te zijn vergeten. Aan wie hij toen was, een spelend kind, maakt hij nu zijn handen niet meer vuil.…

Ik zie een wolkje hemel in je ogen je bent zo klein waar jij vandaan komt wil iedereen wel zijn Je kijkt naar wat beweegt ziet alles onbekend lippen willen raken weer het bekende smaken en proeven waar je bent Vingers voelen aan elkaar om ook je hand te leren je schrikt van je gehuil een nieuw geluidje uitproberen De wereld is…

Het is net of ik het gehuil hoor van een ontwakende wees, de poort naar vrijheid is gesloten achter elke boom ligt een rugzak vol herinneringen ik loop door het bos gevolgd door de geur van dood steeds vrolijk lachend op het moment dat het moet het smink zal steeds dikker aangebracht moeten worden ter verberging van de pijn…

ik zie een wolkje hemel in je ogen je bent zo klein waar jij vandaan komt wil iedereen wel zijn je kijkt naar wat beweegt ziet alles onbekend lippen willen raken weer het bekende smaken en proeven waar je bent vingers voelen aan elkaar om ook je hand te leren je schrikt van je gehuil een nieuw geluidje uitproberen de wereld is…

Alles wat in die vier dagen boven komt - gelach, gehuil, gevloek en genot - verdwijnt daarna weer een jaar onder de grond…

je bent niet alleen nee nooit ben je alleen nooit hoor altijd mensen die je lachen hun gehuil recht door m’n kop gebruik misbruik mij nog een keer jij monster met je mooie ogen ik laat je komen zo vaak jij wil pak me maar pak me dan pak me dan je krijgt me toch nooit helemaal later ja later mooi later fijn geen later nix geen leven…

Even later klinkt gehuil en klagelijk geschreeuw. Intens beleeft het kind het spel, vol vreugde en plezier totdat een val een einde maakt aan het kinderlijk vertier. Zie, papa troost en veegt de tranen liefdevol, van haar gezicht. Ik kijk en luister naar dat kleine wicht. Ze rent alweer vergeten is het leed.…

het heeft wel wat die knots gekke autorace in Mans de herrie, de kermis, alsmede de enorme drommen publiek de mooie sexy meiden gestoken in vaak bijzondere tuniek het gehuil der motoren, lichtflitsen van de koplampen die 's nachts de hemel sieren het moeten overnachten in de buitenlucht, vaak in de regen op het zand gelegen…

Een jaar of zestien voelt het weer Wanneer ik onder hels lawaai De steile eilandweg opdraai Als snelheidsduivel van weleer “Born to be wild, Born to be wild” Gehuil van boven de motoren Van Steppenwolf opnieuw geboren Terwijl de teller vijftig haalt Totdat een haarspeldbocht me maant Een tikje minder gas te geven Te laat!…

De vos met zoete stem en droef gehuil al oud der dagen zei hem:”Stuur maar met de handen los in de richting van zoiets als woud of bos” Dat doende viel hij in de vers gegraven kuil met open ogen, die niet zagen Ze hielden hem horende doof met woorden kozend lief als “positief en perspectief” voortdurend in hun greep Nu rest nog…

later als de nachten koud zijn zal ik dankbaar zijn en terugkijken op het gelach en het gehuil van jou maar ook van mij - want ik leef de dag en de dagen erna met jou in mijn hart met als herinnering dat wat we wilden.…

vrouwe van de maan, vertoont zich in een violette aangezicht, gedrapeerd door doorzichtige linten, een handreiking naar het geschonden licht, steekt de kim naar de kroon, aangelijnd door zilveren tinten, hoedt haar vluchtige schapen getooid in wolfse kleren, die als honden waken en hun taak verrichten tussen eb en vloed, ontlokt gehuil…