Alle inzendingen over gelofte

in vreugde heb ik dit leven doorgebracht in vreugde omdat ik voor jou bestond : er ging geen dag voorbij geen nacht dat ik je blik vergeefs zocht of je mond .. eens breekt een tijd aan als niet tevoor : wat een vreugde die ons dan wacht nadat je me hebt herkend en lacht en zal gebaren dat ik bij je hoor ..…

Het is de gelofte naar jezelf, om het in jouw eigen bestaan anders te doen, zonder excuses…

Van een vrome non in Londen Werd de gelofte laatst ontbonden Ze kreeg plots een band Met een man - protestant - Maar eigenlijk vond men het zonde…

hij kijkt ziet zich over het hoofd van anderen wraakt zoekt woorden in het lezen en verbijt zijn gelofte om te zwijgen te negeren wat hem smaakt het klad dat raakt…

hij kijkt ziet zich over het hoofd van anderen wraakt zoekt woorden in het lezen en verbijt een gelofte om te zwijgen te negeren wat hem smaakt het klad dat raakt…

Mag ik van onder tot boven jouw almaar ronder lichaam loven ja ook dat borst’lig vooronder waar binnen nog even het zich zacht roerend wonder vol prille belofte van leven ons eeuwig gelofte in een toekomst te geloven.…

Ik zal met gezang bekwamen Dijne name Zeggen lof en eeuw'ge dank, Ende dagelijks zonder dralen Dij betalen Mijn geloften, vrij en frank.…

Kussen Zwaaien en vliegen Wij bedrijven liefde Passionato Leggen af een eed Gelofte van trouw Aan hartstocht Passionato Van mij Voor jou…

Ongelofelijk, hoe afgelegde geloften, willens en wetens worden gebroken. Mensenrechten. Onmetelijk zijn werkelijke feiten, die geen mens kan doorgronden. Leven. Liefde is onbeschrijfelijk. Wonderen bestaan.…

Ik heb mij gericht tot het slijk op je gezicht je daden verheerlijkt zoals God mij loont mijn voeten gebalsemd in jouw gestigmatiseerd verleden is het mijn rouw die tranen laat wanneer je gelofte mij terzijde staat als je schreeuw weerklinkt uit de keel van een vluchtende Jan van Gent…

Boven ons, een oude gelofte. Onder ons, turf die is blijven smeulen. Tussen ons, een heel leven.…

zij schrijft in haar gebeden hoe dicht zij bij de waarheid is en de leugen heeft gemeden en da's voorwaar geen kattenpis zij noemt in haar gedachten hoe licht zij bij zijn liefde was en dat hij zei te blijven wachten zolang zij maar zijn brieven las zij herinnert zich haar gelofte weer haar plicht en roeping, haar bestaan dus zijn laatste…

in nooit uitgesproken woorden wonen geloften van trouw met een tederheid zoals licht dat binnenvalt intens en zacht. Samen ontvlammen in deze kille wereld verder kunnen groeien naar een horizon vol kleuren van een mooie regenboog. Tekens van verbondenheid waarin we liefdevol kunnen verder wonen. Eindeloos.......…

Eindeloos onze samenspraak tussen de stilte van onze woorden wonen geloften van trouw. Ontvlammend in een kille wereld klim ik verder met jou in een zijn vol van kleuren. Je bent zo volledig meer dan ooit... Als een weerspiegeling. Ik ben jij en jij bent ik Wij breken de toekomst open jij en ik. Wij.....…

Eens wordt die gelofte, conform de wetten der natuur, door jou of mij niet langer meer vervuld. Dan volg je mij later of ik volg jou, wie zal het zeggen; maar eens beloofd, mijn schat, blijft beloofd.…

handreiking naar het eindig, zoals ze vroeger leefden, zijn de overlevenden van nu, hun schaduw gisteren vergeten, we dragen de baar naar eigen inzicht, en zonder het te weten, schijnt de zon in ieders draf, de dood als maatstaf wordt gemeten, werd voor diegene, die de waarheid denkt te hebben geschreven, niets verwijt hun grootse gelofte…

Laat mij dus maar teruggaan ook al ga ik dood van angst, naar het graf van de gelofte, waar geloof nu opgestaan is, dat ooit pijn en rouw verwaaien.…

we zijn er weer en hoewel ze zich eerst in nevels verstoppen vertonen ze zich na enkele uren bergen van ongepolijste helderheid de stappers aangetrokken ondervinden we geloften van wolken, zon en wind murmelende beekjes, fladderende vlinders onopgesmukte beelden omringen ons de onophoudelijke stil fluisterende schoonheid schenkt ons zuivere…

Voor geen huwelijk, geen gelofte, geen gemeenschap halten zij. Grijze liefdes gaan ver, en vergaan bij de dood.…

Je handen liggen stil gevouwen kleurend blauw Handen met een verleden die geloften deden van trouw Ooit streelden je vingers een symfonie van passievuur Nu liggen zij daar stil zwijgend in dit kille stilte uur Je handen liggen stil gevouwen in een doodskrans Handen met een verleden die het leven namen als een kans Ooit streelden je…

het liep hier de spuygaethen uit een en al drassige troep dichting kwam ongekluisterde vrijsters met breekbare geloften legden geulen aan ter droging ook voor 't weids uitzicht maakten er een tuintje van verse groentjes voor de zieken nee geen dansmariekes geen dollemina's ze heetten begijnen naar hun hofje plus kapel later bezet…

nacht waar randen zwaar in horizon vallen hermetisch samenzweerderig het zwijgen muisstil de uren van een zomernacht luid tikkend in het niets aan de andere kant wordt snel door eerste tastende straal van de zon de klok geslagen zó dat de hemel dreunt taal als glanzende lichtcascade woordschuimend zich op rotsen werpt om als hopeloze gelofte…

In het dorstige land tasten daklozen in het duister, ze zijn de stralen van een getergde zon en goddeloze geloften al tijden moe, papieren regels rotten in het hout, een leger van houtwormen splijt de wereld open en dekt de zee met maskers toe, in de vlijt van alle gestorvenen treft alleen de hoop geen verwijt, de nachten woelt de…

In het dorstige land tasten daklozen in het duister, ze zijn de stralen van een getergde zon en goddeloze geloften al tijden moe, papieren regels rotten in het hout, een leger van houtwormen splijt de wereld open, dekt de aarde met hun maskers toe, in de vlijt van alle gestorvenen treft alleen de hoop geen verwijt, de nachten…

hij hult zich in de deken van haar volledig afwezig zijn zwijgend als een monnik die gebukt zijn geloften ondergaat en devoot in stilte lijdt in de seconden vindt hij niets slechts een opeenhoping van getel naar het einde aan zijn afzondering wacht hem de louterende hunkering een jeuk die niet te bekrabben valt eens weer in haar armen…

misschien ook de hel mocht ik niet meer komen beroer me, ontroer me ontvoer me tot vervoering ja, leid me daarheen waarheen ik nog niet ging doch enkel kon bevroeden wat mijn doel zou zijn ik zweer je de trouw dat doe ik, alweer voor jou mijn berouw staat er reeds te getuigen over slechte dagen dus vraag ik je me te behagen onze geloften…

zich aan regen hechten, in de spiegels van de tijd verlost, komen we onszelf weer tegen, opkomende dorst verlegen lessend van haar borst, rimpels fronsen in het water, oprijzend worden over zovele akkers, zijn al de schoven verspreid,met de gouden haren tot en aan elkaar verbonden, door de eerste zonnestraal verslonden,een gelofte…

Omzwervingen en de uiteindelijke vestiging in het land van belofte over de rivier rondom de vijandelijke horde straalt het vergezicht van de gelofte Het land ligt als een verscheurde mantel in het hart van de tijd ; ik denk aan handen en het perkament verkleurde, de schrijvers van het schoon geschenk Wij voelen ons met jullie verbonden…

hij beent schimmig op zijn laatst weet zich weldra knallend opgebaard in muizenissen verlost van vrome nageboorte te hoop lopen tafels vol als door biecht verschoond leggen groots geloften af bij tijd getaande tempels ontknoopt knallen kurken los vrij van ooit gefleste geesten roepen heil en zegen af over koppige nevelvelden terwijl…

Maar omdat ze hand in hand rap na het zingen een kerel zijn geloft' gestand de kerk in gingen was ze getrouwd nu nooit meer bang vertrouwd met zin en zwanenzang.…