Alle inzendingen over gemis

Onder het huis vreet schimmel aan de palen waaraan het fundament is vast gemaakt boren torren in het dakgebint dat kraakt tracht de stormwind het neer te halen. Nog even en het geraamte draagt niet meer het huis zal niets meer zijn dan een berg puin overwoekerd door de wildernis van de tuin heerst weer natuur waartegen geen verweer.…

Ik ben een beetje stil vandaag, vandaag houd ik mijn mond. Ik ben een beetje stil vandaag, ik voel mij niet zo gezond. Ik ken jou al je hele leven al is dat veel te kort. Vandaag zie jij mij voor de laatste keer omdat je straks niet meer wakker wordt. Uiteindelijk was jij al vertrokken, hebt ons verlaten nog voor je afscheid nemen kon. Jij…

Het zat diep weggestopt, maar 'k kan het nu benoemen en dus is klaarheid over wat ik sinds jou mis Bij ieder seintje in mijn lijf dat me weer doet herinneren merk ik: 't is het nabije, dat na jou nu zo op afstand is Eén foto met, toevallig, jouw gezicht en ik kan als het ware met mijn lippen voelen waar grijs en zwart in elkaar overvloeien…

Neem me mee in je armen tot waar de maan de zon welterusten kuste Laat me even vliegen naar waar de sterren dromen aan de donkere hemel Wieg me op de vleugels van de nachtelijke paradijsvogel met donzige zachte verenpracht Laat me neerkijken op hen waar ik zoveel van houd Maar laat me ook even bij haar zijn die ik zo mis Heel even haar…

De vrouw verstilt met het fotolijstje in haar handen ze probeert de glimlach te vangen van haar die ze zo erg mist Tranen branden achter oogleden ze wimpert ze weg en fluistert zachtjes een glimlach die zo verloren huilt gedragen door de wind…

Een regen rozenblaadjes dwarrelen op een novemberavond zachtjes in de wind Elk teer blaadje draagt een boodschapje aan jou, die ik zo mis Een paarlend traantje een zuchtje glimlach een fluister een geheimpje dat alleen met jou gedeeld kan worden In de fluister van de schemering vliegt een nachtvlindertje heel verdrietig draagt eenzaamheid…

Ik zie je nog zo zitten Met die blik in je gezicht Kom ik wel bij je binnen? In jouw ogen zonder licht? Je bent zo heel dicht bij me Maar toch ook zo heel ver weg Kijk jij naar mij? Of langs me? Hoor je wel wat ik zeg? Toch zijn er soms momenten Dat je lacht Om wie? Om wat? Toch blijf ik je bezoeken Jij bent mijn lieve schat Zonder jou…

Willemientje Een traan drupt op mijn handen kijkend naar de foto op het glazen tafeltje voor me Ik zou je willen zeggen dat ik je zo mis maar door de brok in mijn keel vind ik de juiste woorden niet Mijn ogen strelen stilletjes jouw gezicht veertien maanden het doet nog steeds zo’n pijn…

Waarom moest je nou weg, ik had je nodig, niet alleen daarom, niemand wilde je laten gaan. Ik houd van je, eigenlijk moet ik 'u' zeggen, ik weet dat je al lang weg bent, maar ik mis je zo erg. Zo erg dat mijn hart er pijn van doet, je verliet me toen de tijd nog niet rijp was, daar kun je eigenlijk niets aan doen, maar toch kon ik niet…

Oh, Kon ik bij de sterren Die eens Mijn schatten waren Ik haalde Ze direct omlaag Zij, die mij Mijn leven Leven lieten Ik mocht En mag ze graag Te lang Heb ik hen moeten missen Te lang Was het voor mij te stil Kom weer bij mij In mijn omarming Dat... Is alles wat ik wil…

Als een wolk zwevend tijdloos levend kleurrijk reizend schoorstenen vermijdend om op een dag bij het grijsgrauw een vechtende zon onder een regenboog neer te regenen op jouw tong mijn ochtenddauw…

Op kousenvoeten Kleurt ze haar dromen De melodie van zilverglanzende Klanken zo zacht Zo warm…..zo teder Zijn haar handen Als vingers Rozenplukkend Haar levensboek bespelen In de morgen dauw Van pril ontwaken Met een blos op haar wangen Spreken haar ogen De taal van haar hart Zelfs als ze glimlacht Fluistert ze “ik mis je zo”…

Ineens kwamen de herinneringen terug Aan die nacht zo heel lang geleden Geen idee wie ons wakker maakte Volgens mij was het onze een na oudste broer Die ons vertelde Mama is dood Wel kan ik zeggen Dat ik me heel verloren voelde Mijn zusjes en broers ook We waren nog zo jong De kleinste nog net Geen twee jaar Die nacht verscheen de…

Hoe je gelaat geëtst staat op de wanden van mijn ziel en je ogen die mij ooit aanzagen en je stem die mij ooit sprak ik ben de kleur niet vergeten en de klanken niet van ver zal ik je herkennen aan het geluid van je schreden waar ik lang geleden mijn eigen voetstappen deed volgen tot waar je ook liep soms is het dat ik je hoor roepen…

schreeuw van de dakmeeuw op de grens van de duinen schuim van de branding het nieuwe veerhuis zakt af naar de oude rijn waar is de veerman in rook opgegaan de gedachten en dromen slechts klanken blijven een pruimenmondje we hebben nog niet alles gedaan en gezegd racen naar oegstgeest de kreet van de overkant gehoord en gevreesd…

Ik mis je schatje nu ik ben gestrand Lieve troostman van mijn buurland Ik mis soms zo.... de verbondenheid Tussen jou en mij verstrikt in de tijd Ik mis je warmte en zachte accent Voel me ontheemd nu jij er niet bent Ik mis je aandacht val sta op en zweef Vervlochten gevoel koester en vergeef Ik mis je lief maatje mijn luisterend…

een ronde, stenen tafel niet zo oud nog toch getekend door geborgen stof het groen in groeven oogt verzachtend en ik proef scherp de stilte in jouw naam…

Ongeacht de staat hoe we dan ook zijn staat de zon paraat op haar horizontale lijn *********** De dampen van de nacht schachten zich stoïcijns op jouw gelaat en letteren onze honger in een eeuwenoude daad de avond is nog niet te laat en toch is de straat ontoegeeflijk in zijn gift om mij te laten dromen of is het vals en laat ik…

Ik zal je missen. Al je honderd ogen en al je monden vragend achterna zal ik verslagen volgen. En gebogen waar ik vergeefs de oude gangen ga zoek ik jouw geur in tijd die mij nog rest zoals een teef haar weggegeven nest. ----------------------------------------- uit: 'Niet ik beheers de taal', 2004.…

Het gemis knaagt in versteende leegheid De miljoenen vragen zonder antwoorden Je eenvoudige uitleg, de taal van het volk die jij als enige zo prachtig kon verwoorden Elk jaar schrijf ik een gedicht voor jou gewoon, omdat ik 6 mei niet kan vergeten Je had ons land zo lief in zijn oorsprong Waarom die kogel…ik zal het nooit weten Je liefde…

in het uur dat verloren lijkt te lopen tussen het einde van de nacht en het aanvangen van de dag ontwaakt in breekbaar licht de morgen het stille van de dageraad tooit zich met gouden randen en kleedt de dag weer aan met oranjerood satijn snaterend rimpelt het gladde water op de zondoordrenkte spiegel waar in eindeloze cirkels de nacht…

ik draag jou mee ik draag jou mee in veel te grote zakken van een lentejas die ik nog steeds niet uit kan trekken ik voel jou in mijn handen wanneer mijn vingers dwalen door de leegte van verzamelde herinneringen van ogen, lippen en een lach gevangen in hen beiden van puurheid en gevoel, liefde naakt ontvangen in een ziel en 'k…

Als de dag van gisteren zie ik je gezicht met lijnen en adertjes en het wratje naast je neus Kan ik nog de twinkel in je ogen zien als je een grap uithaalde, me herinneren hoe je over je leven verhaalde Zie ik je houdingen en typerende gebaren waarmee je onzin en nuttige zaken aan mij verklaarde Maar hoe ik je stem ook probeer terug…

Gek dat je je sommige dagen vanuit je jeugd haarscherp kunt herinneren ik weet nog, dat we door onze broer Leo wakker gemaakt werden met de woorden “mama is dood” het was dertien september 1955 ook nog eens op een vrijdag ik was vijf jaar oud we waren met zes kinderen onze jongste broer moest nog twee jaar worden de oudste was twaalf jaar…

Vanaf Mijn zonovergoten heuvel Kijk ik naar een zonovergoten strand Daar sta jij Lig jij Zit jij Heel erg alleen Jouw typerende bewegingen Jouw houding Jouw vormen Jij bent het Bèn jij het? Ik schrik Ben blij Geëmotioneerd Tranen in mijn ogen Een dubbel gevoel Ik wil naar je toe Daal langzaam af Het gezicht op jou gericht Maar……

klopt maar ze leeft niet haar niet meer kunnen spreken te lang niet echt iets gezegd haar niet meer kunnen voelen wat ik nu voel is niet echt in gedachten in haar armen in gedachten bij haar zijn in gedachten haar verwarmen maar gedachten doen soms pijn pijn die niet lijkt te verzachten door geloof of door de tijd verdriet, gemis…

In droeve stilte spreek ik jouw naam onzichtbaar in herfstmist trek ik een deftig pak aan zie ik een heftige zak staan met hete kolen voor de spoken ik twijfel en ik spreek jouw naam achterstevoren uit maar er daalt weer een stilte neer.…

mocht de dag de nacht het uur ooit komen hoe zal ik weten of je nog leeft ergens buiten mij laat bladeren ritselen wees een klank op de wind zweef om me heen als mist zink neer in mij en rijs in mijn gedichten…

Ik heb het gevoel dat ik zoveel had kunnen doen, maar niet heb gedaan. Ik mis je zo. Je bent zover hier vandaan. Het schuldgevoel, de onmacht, de angst is iets waarmee ik kan leven, maar het verlies van jou kan ik mezelf nooit vergeten. Ik weet waar je bent en ik weet dat je me kunt horen en toch heb ik het gevoel dat ik je heb verloren…

Lieve jongen zoveel jaren in ons hart springlevend in onze diepste gedachten. Vreselijke flitsen lachende beelden door elkaar verward alsof we je opnieuw verwachten. Je verjaardag het alles en het niets van ons denken. Want juist die dag blijft ons diepe verwarring schenken. Maar o zo dubbel lieve jongen we houden ons op…