Alle inzendingen over gevallig

de gevallen sneeuw maakt de wereld stil en wit en bedekt het zwart…

Opgestaan, gevallen, zodat wij kunnen opstaan. Zodat wij kunnen staan in het licht van de vrijheid. 2 minuten is niet genoeg.…

wat als mensen gevallen waren niets meer dan plastic afgekoeld tot oververhit de gevallen mensen en zij staan niet op - maar zij staat op hen rechtop diagonaal zwevend wanneer waarheid abstract wordt gelogen in elkaar gehaakt met gekromde naalden lijkend op je armen- arme zwaartekracht ik neem je niet niet vandaag vandaag…

Wat maakt het uit, gevallen ben ik, godgeklaagd gevallen. Met geen kerk- of sleepdienst op de been te brengen. Alleen voor bokkesprongen nog te porren in een blikveld sprokkelende opsmuk.…

Zonder de zwaartekracht van elk woord dat ik zoek ben jij een antwoord van woorden die lijden als ik zwijgend begrijp wie je bent geworden in de tomeloze herinneringen die je achterlaat met de liefde van mijn vragende woorden…

Hoe is het mogelijk Te klimmen uit de bodemloze put Van mijn gevoel Levenslang heb je mij gegeven Mijn ziel ligt in jouw handen Nooit zal ik de korte tijd Dat mijn leven perfect was Vergeten Ik hou van jou Met heel mijn hart En zal dat altijd blijven doen Tot in de Eeuwigheid…

Bomen die hun blad verliezen staan voor jou als kind. Die een vader moest verliezen, een vader, welbemind. De koude winterdagen met een frisse bries. 't Hoofd nog vol met vragen: Waarom nou dit verlies? De lente komt voorzichtig kijken, al lijkt het soms op niks. Treurnis zal nu langzaam wijken; toch blijft er het gemis. De zomer…

Hij was maar een clown.. Speelt door mijn hoofd als ik te horen krijg dat hij een ongelukje kreeg. Hij is nog steeds clown weliswaar met krukken het wordt hem wat moeilijk nu om bijvoorbeeld te bukken. Hij zit in een spalk van enkel tot lies kan bijna niets zelf. Hij oefende zijn act alvorens hij optrad zijn schoen zat in de weg kwam…

Nu de bladeren weer losgelaten zijn, De kleur van rood en geel zijn intree doet Lijkt ook mijn zomergeluk te zijn gevallen Op de straat waar ik het rood ontmoet Ook op mijn wangen trouwens Maar dan van kou en wind Niet van geluk, mij eens verhitte Als de winter wordt geboren Hoop ik te zijn als sneeuw Mooi en wit en zuiver Wanneer ongetreden…

Nu de bladeren zijn gevallen en de sneeuw de daken dekt voel ik weer hoe ik naar warmte hunker, hoe zoveel niet echt gelukkig maakt omdat de honger en de dorst veel groter zijn dan wat voedsel en drank kunnen stillen.…

Op roze getekend is een wolk niet meer dan een stuk boek dat woorden herbergt ik kan wel zeggen dat ik van je hou maar wat heeft het voor waarde als jij dat niet voelt? Ik teken anders voel mij betrokken om wat je hart verteld het klinkt wat zwaar en wellicht ingebroken maar zo bedoel ik het niet. De deur staat open wagenwijd…

als stilte toeneemt in mijn lege huis hoor ik vaak sterker de verre zilte wind; alsof de zee je wegspoelt met wat koude kant geruis zodra ik de hoek om ga zo lijkt wordt mijn kleed begraven in schuld en boete zo lijkt ik mag mezelf aan tranen laven als een gevallen zoete dood verschijnt uit leven; het aardse niet vreemd maar…

gevallen engel het leefde van de lucht in je longen tilde door je maag heen de zware stenen op tegen je te zwakke rug aan het begon op deze dag met negenenveertig uren een koude week de eerste bladeren vielen en jij zag de engel voor jouw dood aan overschrijd geen grenzen wie zonder naam een rots kan zijn mag als lijk bekeken…

Een lied brak af na d'eerste teedre strofe een dapper hart hield plotseling opmet slaan een makker minder op de donkre wegen die door de modder onze voeten gaan, maar deze morgen zet een jonge vogel zich op een tak en zingt en zingt en zingt het schijnt mij of in 't zoete vogelfluiten de stem van mijn gevallen makker klinkt.…

de holle wind is gaan liggen weg zijn de frasen en vlagen poeha strak waait waarheid wappert klaarheid met wimpel voluit nog suist het geluid langs vaten die ooit de wind deden razen maar dat spel is uit in duigen gevallen zoals het gezegde luidt…

Boontje komt om zijn loontje, na scha en schande wordt men wijs, maar ik vraag me af, wie er langer lacht, dan die mensen die van onze centen al die weken hebben zitten bakkeleien in het Catshuis!…

De kroon is gevallen van gedoogsteunafwezigheid zat.…

rond de explosie van een wolk schuilden eindeloze stranden daarboven in het hemelsblauw dreef een vogel op de stijgende thermiek, wiekend met een loom gebaar ik keek ernaar en vond zijn sporen in het zand, toen licht naar lager viel zochten schelpjes mijn ogen en ik vond ze met mijn hart; een zilte zoen van onvermogen liet zout met…

gewillig beknot haar niet ze werpt zich vanzelf voor je voeten als je haar laat en slechts bewondert weldra zal je vurig wensen: kon het maar altijd lente zijn zoals ze lacht, zoals ze praat haar aard een beetje grillig zoals ze naar de hemel reikt met jou in haar vizier gisteren pur sang een lentebode stort ze vandaag als een gevallen…

Als het avond wordt En niet veel later De nacht gevallen is Komt daar altijd weer Die zuignap die luchtdicht Mijn hersenpan omspant En mijn denken stillegt - Hersens die lamgelegd lijken En niet tot enige beweging In staat - het maalwerk Van mijn hersens dat tot Totale stilstand komt…

Ach arme jij, gevallen en zachtjes was het niet Het waren de ramen, waardoor je niks meer ziet Ze moesten schoon met water en zeem De trap kwam erbij en dat niet alleen Je bent te klein om erbij te reiken Maar dat die trap niet slim was, zou wel blijken Een verkeerde ruk, de foute kant op Je sloeg naar de grond, nee niet op je kop Je knie draaide…

De avond is gevallen wolken spelen nog even met de zon die langzaam ondergaat en haar rode gloed aan de horizon achterlaat verliest de onzichtbare wind haar kracht en het groene kleed van de bomen roerloos laat hangen als bevroren watervallen vogels nog zingen vertederend zacht en ons nog een moment tot luisteren dwingen dan wordt het…

(Aura III, tevens slot) Jouw reactie toen, was zo- wel be- als onbevre- digend naar tevre- denheid daar jij je in stilzwij- gen hult ontevreden echter door immer sto- rende pe- danterie…

net als de blaadjes laat ik los wat er niet meer toe doet wat niet meer hoeft gevoed de takken zijn zwaar van hoeveelheden uitgebloeid ze buigen en gaan de winter in laten achter wat niet meer groeit de natte grond onder mijn voeten vertrapt wat net gevallen is ik raap nog wat schoonheid en versier mijn huis met herfst en warmte…

De dag is te ruste gegaan op het talud vandaag het zijn de mooie herinneringen die ik meedraag. Het naambordje siert nog steeds de muur glinstert na in de zon in dit avonduur. Wie hier allemaal zijn geweest en door de deur zijn gegaan het zijn na vandaag herinneringen die ook weer vergaan.…

Toch weer gevallen, gebroken blijf ik maar liggen deze keer. Voor K.…

om kunst te vangen moet je goed leren vliegen alvoor ... te zweven…

Ze zijn echt nog, onder ons ik weet het zeker ze zijn lijfelijk weg, maar daar houdt het dan op, ik kocht een bosje rozen, want tja daar was het mensje en ik, gewoon dol op. En zo staan de rozen, prachtig te zijn komen mooi uit, een beetje zonneschijn dan ineens: een schrik, wat gebeurd er nou? van slechts 1 roos vallen alle blaadjes op tafel…

De westerstorm heeft hem terneergeslagen en woest zijn wortels uit de grond gescheurd. Terwijl een vogel vette wormen beurt vervaagt geruis allengs tot zachtjes klagen. Nu afgebroken takken oostwaarts jachten het kleinste leven onder blaadjes kruipt en hemelwater van de daken druipt ligt hij nog op de bomendood te wachten. Verlossing…

een appel een val een afstand de verbroken band een leven los van de stam en toch hebben die appels iets blijvend gemeen ook al zijn ze nu vrij losgelaten helemaal alleen de een voelt de ander net iets beter aan ook al zullen ze verschillende wegen in slaan hun band verbroken door rijpheid en tijd gedwongen herinnert aan dat waar ze…