Netgedichten

netgedicht (nr. 47.524):

de (om)gevallen wilg

wie haar beknot ontmoet
een wilg
dwars en lichtelijk onwillig
loopt ze uit

door zagen uitgedaagd
de spiegeling van het water
speelt met haar silhouet

grillig samenspel van zon en
golven
de zon maakt haar gedwee en
zo gewillig

beknot haar niet
ze werpt zich vanzelf voor je
voeten
als je haar laat en slechts
bewondert

weldra zal je vurig wensen:
kon het maar altijd lente
zijn

zoals ze lacht, zoals ze praat
haar aard een beetje grillig
zoals ze naar de hemel reikt
met jou in haar vizier

gisteren pur sang een
lentebode stort ze
vandaag als een gevallen vrouw
ter aarde

ontworteld en droeflustig
bleek ze té gewillig
en nooit meer zal het lente
zijn voor haar én jou